|
|
|
Περίληψη:
Η υιοθέτηση του
λαϊκισμού από τον Kurz
ήταν πιο στρατηγική από
όσο του χρεώνουν οι
επικριτές του. Η
συμμαχία με το FPÖ είχε
ως στόχο να σταματήσει
την παρακμή του ÖVP, το
οποίο κυβέρνησε την
Αυστρία σε ένα μεγάλο
συνασπισμό με το
Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα
(SPÖ) για μεγάλο μέρος
της μεταπολεμικής
ιστορίας της χώρας.
|
|
|
|
|
|
--------------------
Τον Ιούλιο του 2017, ο
ηγέτης του δεξιού
λαϊκιστικού Κόμματος
Ελευθερίας της Αυστρίας
(FPÖ) και μελλοντικός
αναπληρωτής καγκελάριος,
ο Heinz-Christian
Strache, πέρασε μια
νύχτα με βότκα και Red
Bull στην ισπανική νήσο
Ίμπιζα με έναν από τους
πλησιέστερους πολιτικούς
συμμάχους του, τον
Johann Gudenus, τον
πρώην αντιδήμαρχο της
Βιέννης. Στην διάρκεια
της κατανάλωσης των
ποτών σε μια πολυτελή
βίλα, οι δύο άνδρες
προσπάθησαν να
συνωμοτήσουν με μια
γυναίκα που πίστευαν ότι
ήταν η ανιψιά ενός Ρώσου
ολιγάρχη. Στόχος τους
ήταν να χρησιμοποιήσουν
ρωσικά χρήματα για να
επηρεάσουν το αποτέλεσμα
των επερχόμενων
κοινοβουλευτικών εκλογών
της Αυστρίας. Δυστυχώς
για τον Strache και τον
Gudenus, το όλο θέμα
καταγράφηκε μυστικά σε
βίντεο.
Ο Sebastian Kurz σε μια
συνεδρίαση του
κοινοβουλίου στην Βιέννη,
τον Μάιο του 2019. LISI
NIESNER / REUTERS
-----------------------------------------------------------------
Οι επιπτώσεις από το
IbizaGate, όπως έγινε
γρήγορα γνωστό το
σκάνδαλο, έριξε την
Αυστρία στη μεγαλύτερη
πολιτική κρίση της από
το τέλος του Β’
Παγκοσμίου Πολέμου. Στις
17 Μαΐου, δύο γερμανικές
εφημερίδες, η
Süddeutsche Zeitung και
η Der Spiegel,
δημοσίευσαν [1]
αποσπάσματα από το 6ωρο
βίντεο. Έδειξαν τον
Strache να προσφέρει
στην Ρωσίδα κρατικά
συμβόλαια και μερίδιο
μετοχών στην
σημαντικότερη [εφημερίδα]
ταμπλόιντ της Αυστρίας,
την Kronen Zeitung, σε
αντάλλαγμα για την
υποστήριξή της στην
εκστρατεία. Παρόλο που
είναι ακόμη ασαφές [2]
ποιός ήταν πίσω από την
περίπλοκη επιχείρηση
παγίδευσης, οι πολιτικές
συνέπειές της ήταν
άμεσες. Την στιγμή που
δημοσιοποιήθηκαν τα
βίντεο, το κόμμα του
Strache, το FPÖ, ήταν ο
δευτερεύων συνεργάτης
στην κυβέρνηση
συνασπισμού με το
κεντροδεξιό Αυστριακό
Λαϊκό Κόμμα (ÖVP). Μέσα
σε 24 ώρες από το
IbizaGate, [ο Strache]
παραιτήθηκε από αρχηγός
του κόμματος και
αναπληρωτής αρχηγός της
κυβέρνησης. Την ίδια
ημέρα, ο καγκελάριος
Sebastian Kurz του ÖVP
ζήτησε εκλογές και
αντικατέστησε όλους τους
υπουργούς του FPÖ με
τεχνοκράτες επιμελητές.
Μόλις εννέα ημέρες
αργότερα, μια
κοινοβουλευτική ψήφος
άρσης εμπιστοσύνης [3]
ανάγκασε τον Kurz και
ολόκληρη την κυβέρνησή
του να πέσουν. Μια νέα
προσωρινή κυβέρνηση, με
επικεφαλής την πρώτη
γυναίκα καγκελάριο της
Αυστρίας [4], την
Brigitte Bierlein, θα
είναι στην εξουσία μέχρι
να δημιουργηθεί μια νέα
κυβέρνηση συνασπισμού
μετά τις εκλογές του
Σεπτεμβρίου.
Έχοντας υπηρετήσει μόλις
525 ημέρες στο αξίωμα, ο
32χρονος Kurz, εισήλθε
στα χρονικά της
αυστριακής ιστορίας ως ο
πλέον βραχύβιος
καγκελάριος της
μεταπολεμικής εποχής και
ο μόνος επικεφαλής
κυβέρνησης που
αποπέμφθηκε ποτέ από μια
ψηφοφορία άρσης
εμπιστοσύνης. Η αποπομπή
του ήταν μια εκπληκτική
ανατροπή για έναν
πολιτικό τον οποίο ο
Αμερικανός πρεσβευτής
στην Γερμανία, Richard
Grenell, είχε επαινέσει
μόλις πριν από έναν
χρόνο ως «ροκ σταρ».
Τελικά, το μυστικό της
επιτυχίας του Kurz -η
θέλησή του να
μετακινήσει το ÖVP προς
τα δεξιά και το να φέρει
το FPÖ στην κυβέρνηση-
αποδείχτηκε επίσης ότι
ήταν και η καταστροφή
του.
Για πολλούς,
συμπεριλαμβανομένης της
Γερμανίδας καγκελαρίου
Άνγκελα Μέρκελ, η πτώση
του Kurz προσφέρει ένα
απλό μάθημα [5]: Η
διακυβέρνηση με την άκρα
δεξιά δεν είναι μόνο
ηθικά απεχθής, αλλά το
αποκορύφωμα της
πολιτικής ανευθυνότητας.
Ωστόσο, αυτή η άποψη
υποτιμά την
πολυπλοκότητα της
πολιτικής κατάστασης της
Αυστρίας και των
συνεπειών της για την
Ευρώπη. Παράλληλα, δεν
προσφέρει καμία ιδέα για
το πώς τα κόμματα του
κατεστημένου πρέπει να
αντιμετωπίσουν τα
ακροδεξιά λαϊκίστικα
κινήματα. Γιατί όσο
ενοχλητικό ήταν
προσωρινά το IbizaGate
για τον Kurz και την
Αυστρία, είναι επίσης
καθησυχαστικό. Το
σκάνδαλο έδειξε ότι μια
ώριμη δημοκρατία, όπως η
Αυστρία, με ισχυρά
πολιτικά θεσμικά όργανα,
έναν ελεύθερο Τύπο και
ένα κεντρώο πολιτικό
κατεστημένο, είναι σε
θέση να υπερασπιστεί
τους καθιερωμένους
πολιτικούς κανόνες
ενάντια σε μια ακροδεξιά
επίθεση. Έχει επίσης
τονίσει την ικανότητα
της κεντροδεξιάς να
περιορίζει και ακόμη και
να αναστρέφει την
ανάπτυξη της επιρροής
της ακροδεξιάς στην
κυβέρνηση και –το πιο
σημαντικό- στους ίδιους
τους ψηφοφόρους.
ΑΥΤΑΡΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;
Η προσπάθεια του Kurz να
σχηματίσει συνασπισμό με
το FPÖ μετά τις εκλογές
της Αυστρίας το 2017
ήταν αμφιλεγόμενη από
την αρχή. Ο καγκελάριος
επέτρεψε στην άκρα δεξιά
να εξαπλώσει την
ξενοφοβική [6],
ακροδεξιά λαϊκίστικη
ατζέντα της στα ανώτερα
κλιμάκια της κυβέρνησης.
Και φέρνοντας το FPÖ
στην κυβέρνηση, ο Kurz
προσήλκυσε επίσης
επικρίσεις ότι άνοιξε
[7] την χώρα σε αυξημένη
ρωσική επιρροή. (Το
θέαμα της υπουργού
Εξωτερικών Karin Kneissl
-μιας ανεξάρτητης
υποστηριζόμενης από το
FPÖ να γονατίζει μπροστά
στον Ρώσο πρόεδρο
Βλαντιμίρ Πούτιν στον
γάμο της τον Αύγουστο
του 2018, δεν βοήθησε).
Ο Κούρτς αντιμετώπισε
κριτική ακόμη και μέσα
από το κόμμα του. Σε μια
περιοδεία για την
προώθηση του βιβλίου του
με τα πρόσφατα
δημοσιευμένα
απομνημονεύματά του [8],
ο πρώην αντιπρόεδρος και
ηγέτης του ÖVP, Reinhold
Mitterlehner, αποκάλεσε
τον Kurz «δεξιό λαϊκιστή»
και προειδοποίησε ότι
μετατρέπει την Αυστρία
σε «αυταρχική δημοκρατία».
Ωστόσο, η υιοθέτηση του
λαϊκισμού από τον Kurz
ήταν πιο στρατηγική από
όσο του χρεώνουν οι
επικριτές του. Η
συμμαχία με το FPÖ είχε
ως στόχο να σταματήσει
την παρακμή του ÖVP, το
οποίο κυβέρνησε την
Αυστρία σε ένα μεγάλο
συνασπισμό με το
Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα
(SPÖ) για μεγάλο μέρος
της μεταπολεμικής
ιστορίας της χώρας.
Αυτός ο συνασπισμός
υποστηρίχθηκε από ένα
σύστημα κατανομής
εξουσίας, το οποίο είναι
γνωστό ως Proporz, όπου
τα δύο κυρίαρχα κόμματα
μοίραζαν όλες τις θέσεις
των μεσαίων και ανώτερων
στελεχών στην κυβέρνηση,
την δημόσια διοίκηση και
τον κρατικό τομέα. Αυτό
το σύστημα μπορεί να
περιγραφεί καλύτερα ως η
«συναίνεση Portisch»,
που ονομάστηκε έτσι από
τον δημοσιογράφο Hugo
Portisch, ο οποίος
παρουσίασε δύο ιστορικά
τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ
[9], που παρήχθησαν από
το 1981 έως το 1995 και
άσκησαν ισχυρή επιρροή
στην μεταπολεμική
ταυτότητα της Αυστρίας.
Ο Portisch ύφανε ένα
αφήγημα στο οποίο, μετά
τον εμφύλιο πόλεμο της
δεκαετίας του 1930 και
την εμπειρία της
ναζιστικής διακυβέρνησης
από το 1939 έως το 1945,
τα επόμενα κόμματα SPÖ
και ÖVP συνειδητοποίησαν
ότι έπρεπε να
συνεργαστούν για να
διαφυλάξουν το αυστριακό
κράτος. Όπως τονίζει η
συναίνεση του Portisch,
ο μεγάλος συνασπισμός
και το σύστημα Proporz
ήταν οι πυλώνες της
αυστριακής εθνικής
ενότητας και ευημερίας.
Το FPÖ, του οποίου ο
πρώτος ηγέτης ήταν
υποστράτηγος των SS, δεν
είχε θέση στην αυστριακή
δημοκρατία.
Ο Heinz-Christian
Strache σε μια
συνέντευξη Τύπου, τον
Μάιο του 2019. LEONHARD
FOEGER / REUTERS
-------------------------------------------------------------------
Μέχρι την στιγμή που ο
Kurz έγινε ο ηγέτης του
ÖVP το 2017, τόσο η
Proporz όσο και ο
μεγάλος συνασπισμός
πέθαιναν. Οι συγκρούσεις
μεταξύ του SPÖ και του
ÖVP και η ανικανότητά
τους να συνεργαστούν για
να περάσουν τις
απαραίτητες
μεταρρυθμίσεις στην
φορολογία και την
κοινωνική πρόνοια, είχαν
καταστήσει τον
συνασπισμό εντελώς
αντιδημοφιλή στους
Αυστριακούς ψηφοφόρους.
Την άνοιξη του 2017, το
FPÖ ξεπερνούσε σταθερά
[10] τόσο το SPÖ όσο και
το ÖVP στις
δημοσκοπήσεις. Και
παρόλο που το FPÖ είχε
διασυρθεί από σκάνδαλα
και εσωτερικές διαμάχες
κάθε φορά που είχε
πλησιάσει την εξουσία, ο
Kurz και οι στρατηγιστές
του έκριναν ότι το να
αγνοήσουν το λαϊκιστικό
ακροδεξιό κόμμα μόνο θα
το ενίσχυε μακροπρόθεσμα.
Όσο το FPÖ έμενε εκτός
κυβέρνησης, θα μπορούσε
να προσελκύει ψήφους από
Αυστριακούς που είχαν
μπουχτίσει από αυτό που
όλο και περισσότεροι
θεωρούσαν ως διεφθαρμένο
και αρτηριοσκληρωτικό
κατεστημένο.
Με το FPÖ να απειλεί να
κερδίσει την πλειοψηφία
στο όχι και τόσο
απομακρυσμένο μέλλον, ο
Kurz αποφάσισε να δράσει.
Μεταμόρφωσε το ÖVP σε
αυτό που ονομάζει
πολιτικό «κίνημα» και
αναμόρφωσε την δομή του
κόμματος για να
ενισχύσει την ηγετική
θέση του. Ο Kurz άρχισε
επίσης να διεισδύει
στους λαϊκιστές
ψηφοφόρους μετακινώντας
το ÖVP προς τα δεξιά και
υιοθετώντας θέσεις του
FPÖ σε θέματα όπως η
μετανάστευση και το
Ισλάμ. Συγκεκριμένα,
αμφισβήτησε ανοιχτά την
απόφαση της Μέρκελ για
υποδοχή μεταναστών στην
Ευρώπη το φθινόπωρο του
2015 και υποστήριξε το
κλείσιμο του λεγόμενου
βαλκανικού διαδρόμου
[11] το 2016. Ωστόσο, ο
Kurz δεν ήταν ούτε κατά
του κατεστημένου ούτε
αντι-ευρωπαϊστής˙ στον
πυρήνα του, παρέμενε
κεντροδεξιός πολιτικός,
αν και αντικομφορμιστής
που προέβαινε
περιστασιακά σε
λαϊκιστική ρητορική.
Η στρατηγική λειτούργησε:
Μέχρι τις βουλευτικές
εκλογές του Οκτωβρίου
2017 [12], το ÖVP ήταν
και πάλι η πιο ισχυρή
πολιτική ομάδα στην
Αυστρία. Υπό την ηγεσία
του Strache, εν τω
μεταξύ, το FPÖ
προσπάθησε να γίνει ένας
πιο ελκυστικός εταίρος
του συνασπισμού
εκκαθαρίζοντας μερικά
από τα πιο ακραία [13]
ακροδεξιά στοιχεία του.
Αφότου το FPÖ εισήλθε
στην κυβέρνηση τον
Δεκέμβριο του 2017,
εκτοπίζοντας το SPÖ από
τον συνασπισμό, ο
Strache επιτάχυνε [14]
αυτή την διαδικασία,
προχωρώντας σε επίσημη
καταδίκη του
αντισημιτισμού και της
άρνησης του
Ολοκαυτώματος και
κάνοντας πιο ήπια την
στάση του κόμματος για
τη μετανάστευση. Ο
Strache υιοθέτησε επίσης
την φιλελεύθερη
οικονομική ατζέντα του
Kurz και εγκατέλειψε τα
σχέδια για την εισαγωγή
πιο άμεσων δημοκρατικών
μηχανισμών, όπως τα
νομικά δεσμευτικά
δημοψηφίσματα χωρίς την
έγκριση του Κοινοβουλίου.
Συνδυάζοντας τις
δυνάμεις του με το FPÖ,
ο Kurz μπόρεσε να
μετακινήσει το ακροδεξιό
κόμμα [15] πιο κοντά
στις παραδοσιακές
κεντροδεξιές θέσεις σε
επιλεγμένους τομείς όπως
η απελευθέρωση της
οικονομίας, η απορύθμιση
και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Άσκησε επίσης διακριτική
παρασκηνιακή πίεση για
να χαλιναγωγήσει την
ρητορική της άκρας
δεξιάς για μια σειρά από
ό, τι εκείνος και ο
Strache αναφέρονται ως «μεμονωμένες
περιπτώσεις» [6] ή
Einzelfälle -τον
ευφημισμό τους για
ξενοφοβικά, αντισημιτικά
και αντι-ισλαμικά σχόλια
από μεμονωμένα μέλη του
κόμματος FPÖ.
Η επακόλουθη πτώση του
νέου συνασπισμού του
Kurz -που παρέμεινε
ευρέως δημοφιλής [16]
καθ’ όλη την διάρκεια
της θητείας του στην
κυβέρνηση- αναμφισβήτητα
είχε λιγότερη σχέση με
την ακροδεξιά ρητορική
του FPÖ παρά με τη μακρά
ιστορία του [κόμματος
αυτού] να εξοστρακίζεται
υπό το σύστημα Proporz.
Επειδή το FPÖ είχε
αποκλειστεί από την
ομοσπονδιακή κυβέρνηση
για τα περισσότερα από
τα μεταπολεμικά χρόνια,
δεν υπήρχαν τα ισχυρά
κέντρα υποστήριξης της
κυβέρνησης, των δημοσίων
υπηρεσιών και των
κρατικών επιχειρήσεων
που απολάμβαναν το ÖVP
και το SPÖ. Αυτά τα
δίκτυα έχουν καθορίσει
ιστορικά ποιος παίρνει
προσοδοφόρα κυβερνητικά
συμβόλαια και τις καλές
θέσεις τόσο σε κρατικό
όσο και σε ομοσπονδιακό
επίπεδο.
Η δεκαετιών δεσπόζουσα
θέση του μεγάλου
συνασπισμού εγγυάτο μια
ισορροπία δυνάμεων
βασισμένη σε
επιχειρηματικές ομάδες
συμφερόντων που
συνδέονταν με τα δύο
μεγάλα κόμματα -μια
συμφωνία γνωστή ως
κοινωνική συνεργασία
[17], η οποία μέχρι
σήμερα αποτελεί το
επίκεντρο του συστήματος
Proporz. Αν και
προωθούσε την κοινωνική
συνοχή, το σύστημα αυτό
απέκλειε όλους τους
άλλους από το να
επηρεάσουν την πολιτική
διαδικασία σε κρατικό
και ομοσπονδιακό επίπεδο
εκτός από τις ομάδες
συμφερόντων που είχαν
σχέση με το ÖVP και το
SPÖ. Αυτό άνοιγε την
πόρτα της διαφθοράς [18]
όποτε το FPÖ ερχόταν
στην εξουσία, καθώς το
κόμμα δεν ένιωθε
δεσμευμένο από τους
ισχύοντες κανόνες του
μεγάλου συνασπισμού. Και
παρόλο που τα
κατεστημένα κόμματα
είχαν το μερίδιό τους σε
σκάνδαλα διαφθοράς,
αυτές οι περιπτώσεις
ήταν η εξαίρεση παρά ο
κανόνας, ενώ το
αντίστροφο ίσχυε για το
FPÖ.
Το IbizaGate ήταν
ιδιαίτερα εξοργιστικό
για το κοινό χάρη σε μια
πρόσφατη μετατόπιση των
κανόνων της κατάλληλης
συμπεριφοράς στο πλαίσιο
του συστήματος Proporz.
Κατά την τελευταία
δεκαετία, τα αυστριακά
μέσα ενημέρωσης και οι
οργανώσεις της κοινωνίας
των πολιτών ηγήθηκαν
μιας γενικής ώθησης για
περισσότερη διαφάνεια
στην πολιτική και στον
δημόσιο τομέα. Μια
απεικόνιση αυτής της
μετατόπισης ήταν η
εκτεταμένη κριτική [19]
κατά του πρώην διοικητή
του ÖVP της Κάτω
Αυστρίας, Erwin Pröll,
για την διοχέτευση 1,35
εκατομμυρίων ευρώ
δημόσιου χρήματος στο
ιδιωτικό του ίδρυμα το
2017. Μόνο μερικά χρόνια
πίσω, μια τέτοια κριτική
θα ήταν αδιανόητη –ο
Pröll είχε κυβερνήσει
την σημαντικότερη
περιφέρεια του ÖVP για
δεκαετίες, και αυτές οι
πληρωμές θα θεωρούνταν
ένα από τα λάφυρα της
θέσης του.
Μια αντικυβερνητική
διαδήλωση στη Βιέννη,
τον Μάιο του 2019. LISI
NIESNER / REUTERS
---------------------------------------------------------------------
ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ
Το IbizaGate κηλίδωσε
ξεκάθαρα την διεθνή
εικόνα της Αυστρίας,
αλλά το σκάνδαλο πρέπει
να τεθεί σε μια
προοπτική. Το FPÖ
παραμένει ένα κόμμα
αφοσιωμένο στις
δημοκρατικές αρχές και
εξακολουθεί να
απολαμβάνει την
υποστήριξη μεταξύ του
18% και του 25% του
εκλογικού σώματος,
παρόλο που ο αριθμός
αυτός πιθανότατα θα
μειωθεί κατά τους
επόμενους μήνες τώρα που
οι αυστριακές εφημερίδες
ταμπλόιντ φαίνεται να
έχουν στραφεί κατά του
κόμματος. Το SPÖ, εν τω
μεταξύ, σιγά-σιγά
γίνεται ένας
μη-παράγοντας.
Σακατεμένο από μια
συνεχιζόμενη συζήτηση
για την ηγεσία και
ανίκανο να διατυπώσει
ένα ελκυστικό όραμα για
την σοσιαλδημοκρατία
στον εικοστό πρώτο αιώνα,
τώρα ακολουθεί το FPÖ σε
μερικές δημοσκοπήσεις.
Ακόμη και μετά την πτώση
του, ο Kurz παραμένει ο
πιο δημοφιλής πολιτικός
της χώρας και το ÖVP το
ηγετικό πολιτικό κόμμα,
υποστηριζόμενο από το
37% των ψηφοφόρων,
σύμφωνα [20] με μια
πρόσφατη δημοσκόπηση. Ο
Kurz πιθανότατα θα βρει
την λύτρωσή του στις
εκλογές που
προγραμματίζονται για
τον Σεπτέμβριο. Ωστόσο,
είναι ανοιχτό το ερώτημα
για το ποια θα είναι η
μελλοντική κυβέρνησή του.
Το ÖVP θα μπορούσε να
προσπαθήσει να
σχηματίσει έναν νέο
συνασπισμό με το
αποδυναμωμένο FPÖ, αν
και οι ανώτεροι
σύμβουλοι του Kurz με
τους οποίους μίλησα, μου
είπαν ότι είναι απίθανο.
Μια νέα εκδοχή αυτού του
συνασπισμού θα απαιτούσε
από την ηγεσία του FPÖ
να επιδείξει δημοσίως
αυξημένο σεβασμό των
πολιτικών κανόνων της
Αυστρίας, για παράδειγμα,
αγκαλιάζοντας τις
πρόσφατες προσπάθειες
για την βελτίωση της
διαφάνειας (ακόμη και
μέσω ισχυρότερων νόμων
για την χρηματοδότηση
της προεκλογικής
εκστρατείας) και
συνεχίζοντας να
εκκαθαρίζει τα ακροδεξιά
στοιχεία από το κόμμα.
Θα απαιτούσε επίσης από
το FPÖ να παραμερίσει
τον επικεφαλής ιδεολόγο
και στρατηγιστή του
κόμματος, τον Herbert
Kickl. Ως υπουργός
Εσωτερικών, ο Kickl ήταν
ο πιο αμφιλεγόμενος [21]
υπουργός της κυβέρνησης
Kurz-Strache, χάρη στον
φερόμενο ρόλο του σε ένα
σκάνδαλο που αφορούσε
[22] την εγχώρια
υπηρεσία πληροφοριών της
Αυστρίας, τις επιθέσεις
του [23] στην ελευθερία
του Τύπου, και την ώθησή
του για σκληρές
πολιτικές κατά των
μεταναστών. Ο Kurz
προσπάθησε να
απομακρύνει τον Kickl
μετά από το IbizaGate,
αλλά η κίνησή του πήρε
υπερβολικές διαστάσεις -όλοι
οι υπουργοί του FPÖ
παραιτήθηκαν σε
αλληλεγγύη προς τον
Kickl, οδηγώντας στην
ανακοίνωση των εκλογών.
Το βασικό μάθημα για τον
Kurz θα πρέπει να είναι
ότι μπορεί να εισέλθει
σε έναν νέο συνασπισμό
με το FPÖ μόνο αν [αυτό
θα] είναι σαφώς ο
δευτερεύων συνεργάτης
της κυβέρνησης, ενώ το
ÖVP θα ελέγχει όλα τα
μεγάλα Υπουργεία.
Η μόνη εναλλακτική λύση
του Kurz, δεδομένης της
γνωστής αντίθεσής του σε
έναν μεγάλο συνασπισμό
με το SPÖ, είναι ένας
συνασπισμός με το
φιλελεύθερο κόμμα της
Νέας Αυστρίας (NEOS).
Προς το παρόν, το ÖVP
και το NEOS δημοσκοπικά
δεν σχηματίζουν
κοινοβουλευτική
πλειοψηφία, γεγονός που
έχει οδηγήσει ορισμένους
να προτείνουν έναν
συνασπισμό
ÖVP-NEOS-Πράσινου
Κόμματος. Ωστόσο, ένα
μεγάλο κομμάτι των
ψηφοφόρων του NEOS και
των Πρασίνων
απεχθάνονται εντόνως τον
Kurz και δεν είναι σαφές
εάν ο Kurz, αφότου έσυρε
το ÖVP στα δεξιά, θα
ήταν διατεθειμένος να
φέρει το κόμμα του πίσω
στο κέντρο σε θέματα
όπως η μετανάστευση. Το
υπέρ της ελεύθερης
αγοράς NEOS και οι
αριστεροί Πράσινοι θα
πρέπει επίσης να
συμφωνήσουν σε μια κοινή
προσέγγιση για τη
μεταρρύθμιση του κράτους
πρόνοιας -μια δύσκολη
πρόταση. Υπό αυτή την
έννοια, ο Kurz, μετά τις
εκλογές του Σεπτεμβρίου
του 2019, δεν θα
μπορούσε να έχει άλλη
εναλλακτική λύση παρά να
δοκιμάσει άλλη μια
επανάληψη της συμμαχίας
FPÖ-ÖVP.
Τα καλά νέα είναι ότι οι
προηγούμενες 525 ημέρες
έχουν δείξει την
ωριμότητα της αυστριακής
δημοκρατίας. Υπάρχει
μικρός κίνδυνος να
μετατραπεί η χώρα σε μια
αντιφιλελεύθερη
δημοκρατία τύπου
Ουγγαρίας, ακόμη και αν
το FPÖ επανεισέλθει στην
κυβέρνηση. Τα κακά νέα
είναι ότι ένας τέτοιος
νέος συνασπισμός ÖVP-FPÖ
όχι μόνο θα πολώσει
περαιτέρω την αυστριακή
κοινωνία, αλλά σχεδόν
αναπόφευκτα θα τελειώσει
πρόωρα. Ένας ακόμη
αποτυχημένος συνασπισμός,
με την σειρά του, θα
υπονομεύσει την
εμπιστοσύνη του κοινού
στην αυστριακή πολιτική
διαδικασία και θα βλάψει
τις μακροοικονομικές
προοπτικές της χώρας. Ο
Kurz, ακόμα και αν
επιτύχει μια νίκη ρεκόρ
στις εκλογές τον
Σεπτέμβριο, θα βρεθεί
μεταξύ Σκύλλας και
Χάρυβδης.
Ο FRANZ-STEFAN GADY
είναι ανώτερος συντάκτης
στο The Diplomat,
ανώτερος συνεργάτης του
Ινστιτούτου EastWest και
ανταποκριτής στις ΗΠΑ
για το Kleine Zeitung.
Foreign Affairs
http://www.foreignaffairs.gr/articles/72344/franz-stefan-gady/i-ptosi-toy-sebastian-kurz?page=show
https://www.foreignaffairs.com/articles/austria/2019-06-18/fall-sebastian-kurz
|
|
Greek Finance Forum |
|
Σχόλια Χρηστών |
|
|
|
|
|
|