Θα μου πείτε, είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος που χάνει τη ζωή του από τον κορωνοϊό; Το κατανοώ, αλλά διαβάζοντας την είδηση με σόκαρε ότι έμειναν ορφανά τα τρία μικρά παιδιά του. Ναι, τρία παιδιά ορφανά επειδή κάποιοι παίζουν με τις λέξεις και αναλώνονται σε ρητορική της πλάκας, που κάνει μόνο για να κερδίσεις μια λογομαχία σε περιβάλλον καφενείου ή και βουλής. 

Καθηγητής μουσικής και υποδιευθυντής σε μουσικό σχολείο των Σερρών ήταν ο 45χρονος που έχασε τη ζωή του. Τι κρίμα, τι κρίμα. Δεν θα τον ξαναδεί η σύζυγός του, ούτε τα παιδιά του, ούτε οι μαθητές του. Δεν πρόλαβε να τους πει αυτά που είχε μάθει για τη ζωή, δεν θα ξαναδούν τους γονείς τους αγκαλιά αυτά παιδιά, δεν θα καθίσουν μαζί στο τραπέζι ένα κυριακάτικο μεσημέρι.

Τι κρίμα… Ενώ ήταν τόσο απλό, ένα δωρεάν τσίμπημα, τίποτα άλλο. Ποιος ξέρει ποιους άκουσε ο άνθρωπος. Ποιος ξέρει ποια ατάκα ανθρώπου που εμπιστευόταν τον πέτυχε σε αδύναμη στιγμή και τον έκανε να πάρει μια λάθος απόφαση. Αυτός ο κάποιος, αυτοί που έπαιξαν μαζί του, τώρα θα βοηθήσουν αυτή την οικογένεια; Φυσικά και όχι. Θα πουν «ενήλικος ήταν...». Άραγε όλοι αυτοί που γεμίζουν αμφιβολία τους συμπολίτες μας που για χ.ψ. λόγους δεν κατανοούν τη φύση της επιστήμης, μπορούν να αναλάβουν και την ευθύνη της απώλειας; Ή θα σφυρίζουν αδιάφοροι;

Σίγουρα ήταν και άτυχος. Μπορεί να είχε κάποιο υποκείμενο νόσημα που έκανε ιδανικό συνδυασμό με τον κορωνοϊό και τον σκότωσε. Οι περισσότεροι δεν έχουν την ίδια κατάληξη. Όμως όσοι εκεί έξω αμφιβάλλετε ξανασκεφτείτε το: αξίζει ένα τσίμπημα όσο η ζωή σας; Αξίζει ένα τσίμπημα -που δεν θα κάνετε- για να αφήσετε τον/την σύζυγο μόνο/η να παλεύει σε μια δύσκολη εποχή; Τι έχουν κάνει τα παιδιά σας και τους αξίζει να μεγαλώνουν ορφανά; Σας παρακαλώ, ένα τσίμπημα είναι, κάντε το επιτέλους. Το οφείλετε στον σύντροφό σας, στα παιδιά σας, στους φίλους σας. Η ρώσικη ρουλέτα είναι για να την παίζει ο Κρίστοφερ Γουόκεν στον «Ελαφοκυνηγό», όχι για την πραγματική ζωή.

Γιάννης Τσάκαλος (Athens Voice)