Δευτέρα, 00:01 - 05/07/2021

  Tweet

Δεν ήταν το πρώτο τέτοιο συμβάν στο Euro 2020, μεταξύ των 24 από τις καλύτερες εθνικές ομάδες της Ευρώπης. Η Ρωσία διαμαρτυρήθηκε αφού η ομάδα της Ουκρανίας φορούσε στολή με ένα περίγραμμα της χώρας τους που περιελάμβανε την Κριμαία, την οποία η Ρωσία προσάρτησε το 2014.

Σε ένα άλλο παιχνίδι, ένας διαδηλωτής της Greenpeace σχεδόν χτύπησε τον Γάλλο προπονητή – αφού δεν κατάφερε να προσγειώσει επιτυχώς το αλεξίπτωτό του.

Επίσης, η διαμάχη για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων στην Ουγγαρία, ενός από τους οικοδεσπότες των αγώνων, δημιούργησαν επίσης προβλήματα. Πριν από τους αγώνες, μερικές ομάδες αποφάσισαν να γονατίσουν, για να δηλώσουν την αντίθεση κατά του ρατσισμού. Άλλοι αποφάσισαν κατά. Μερικοί θαύμασαν, άλλοι αποδοκίμασαν. Στο Euro 2020, η πολιτική είναι παντού.

Το ποδόσφαιρο, εξάλλου, είναι ένας πιθανός σύμμαχος κάθε ιδεολογίας, ένας τέλειος καμβάς στον οποίο μπορείτε να προβάλλετε μια παγκόσμια άποψη.

Οι σοσιαλιστές μπορούν να χαιρετίσουν μια βιομηχανία στην οποία σχεδόν όλα τα χρήματα πηγαίνουν στους εργαζόμενους. Οι πιο αριστεροί μπορούν να επικροτήσουν τον τρόπο με τον οποίο οι ομάδες ποδοσφαίρου που χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση στην άκρη του Παρισιού δημιουργούν ένα ρεύμα ποδοσφαιριστών παγκόσμιας κλάσης (αν και ανίκανοι να νικήσουν την Ελβετία).

Οι καπιταλιστές επισημαίνουν ότι η έκρηξη του αθλήματος έγινε χάρη στην ελεύθερη αγορά, επιτρέποντας στους ποδοσφαιριστές να παίζουν όπου θέλουν και τα σωματεία να πληρώνουν ό, τι θέλουν. Οι «βασιλικοί» πάλι υπογραμμίζουν ότι οι οπαδοί του ποδοσφαίρου αποδέχονται τη δόξα, ανεξάρτητα από το πόσο χαζά είναι τα χρήματα που το αγόρασαν. Οι συντηρητικοί, εν τω μεταξύ, θεωρούν το άθλημα ως την τελευταία έκφανση του έθνους-κράτους. Όπου υπάρχει προσοχή, υπάρχει πολιτική και το ποδόσφαιρο είναι πολύ μεγάλο για να το αγνοήσει.

Στην Ευρώπη το άθλημα ήταν πάντα πολιτικό με ένα μικρό “π”. Το ποδόσφαιρο προσφέρει μια πιο λαμπερή ιστορία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, από ό,τι οι δικηγόροι και οι αξιωματούχοι που διοικούν την ήπειρο μαζί στις Βρυξέλλες και το Λουξεμβούργο.

Η UEFA, ο διαχειριστής του αθλήματος στην ήπειρο, δημιουργήθηκε το 1954 όταν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί έψαχναν μέσα για να κάνουν τον πόλεμο αδύνατο. Όπως και ο πιο αδύναμος αδελφός της, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, που προηγήθηκε της ΕΕ, ο κύριος δημιουργός της UEFA, ήταν ένας Γάλλος που έπρεπε να αμβλύνει τις επιφυλάξεις και να κερδίσει τους σκεπτικιστές για την ιδέα του για τακτικά διεθνή γεγονότα. (Ως συνήθως, οι βρετανικές ομάδες παρέκαμψαν τα πρώτα τουρνουά, και συμμετείχαν αργότερα.) Υπήρχε μια διαφορά. Οι οικονομίες της Ευρώπης συνδυάστηκαν για να σταματήσουν τον ανταγωνισμό μεταξύ των χωρών. Η UEFAιδρύθηκε για να την προωθήσει.

Ένας Ιταλός αξιωματούχος πανικοβλήθηκε λέγοντας , ότι παίζοντας ο ένας ενάντια στον άλλον θα «πυροδοτούνταν εθνικά πάθη» μια δεκαετία αφότου τέτοια πάθη είχαν αφήσει εκατομμύρια νεκρούς. Και τα εθνικά πάθη απελευθερώθηκαν, ευτυχώς με πολύ λιγότερο θανατηφόρο τρόπο. Οι σημαίες κυματίζουν και, περιστασιακά, οι αλβανίδες μητέρες προσβάλλονται, αλλά σε μια παντομίμα των άλλοτε θανατηφόρων συναισθημάτων.

Όσον αφορά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, το ποδόσφαιρο είναι η ζωώδης ταυτότητα του ορθολογικού superego της ΕΕ.

Ωστόσο, η παγκόσμια υπεροχή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είναι προϊόν αυτής της ολοκλήρωσης. Η κανόνες ελεύθερης κυκλοφορίας σήμαναν ότι οι χώρες δεν μπορούσαν πλέον να περιορίσουν το ξένο εργατικό δυναμικό. Οι εγχώριοι δευτεροκλασάτοι παίκτες θα μπορούσαν να αντικατασταθούν με καλύτερους, φθηνότερους ξένους παίκτες.

Η απόφαση Bosman το 1995 από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επέτρεψε στους παίκτες να εγκαταλείψουν μια ομάδα χωρίς να καταβάλουν πρόστιμο στο τέλος της σύμβασης. Οι μισθοί αυξήθηκαν καθώς οι σύλλογοι μάχονται για να προσελκύσουν παίκτες. Εισέρρευσε τηλεοπτικό χρήμα καθώς βελτιώθηκε η ποιότητα του παιχνιδιού. Και διεθνείς ιδιοκτήτες, ορμώμενοι από ένα μείγμα κύρους και ξεπλύματος φήμης παρά κερδοφορίας, αγόρασαν τις ομάδες.

Και παρά το γεγονός ότι η Ευρώπη έχει γίνει σταδιακά ένα στάσιμο περιβάλλον για τις επιχειρήσεις γενικά, στο ποδόσφαιρο κυριαρχεί . Τα κορυφαία πρωταθλήματα είναι όλα στην Ευρώπη, γεγονός που οδήγησε και σε διεθνείς επιτυχίες: οι ευρωπαϊκές ομάδες έχουν κερδίσει πέντε από τα τελευταία έξι παγκόσμια κύπελλα.

Για μια ήπειρο που είναι αντιμέτωπη με την συρρικνούμενη θέση της στον κόσμο, το ποδόσφαιρο προσφέρει μια αρένα όπου εξακολουθεί να είναι ανώτερη.

Η UEFA προσπαθεί να δημιουργήσει ένα περιβάλλον χωρίς πολιτική, για τα προσοδοφόρα τουρνουά. Ωστόσο, η επιλογή των χορηγών της το έχει ήδη αποκλείσει. Πολλοί Ευρωπαίοι πιθανότατα δεν έχουν ακούσει για το Nord Stream 2, έναν αμφιλεγόμενο αγωγό που ξεκινά από τη Ρωσία στη Γερμανία, ο οποίος έθεσε την κυβέρνηση της Angela Merkel εναντίον τόσο των ανατολικών γειτόνων της όσο και της Αμερικής.

Ωστόσο, μπορεί να γνωρίζουν την Gazprom, τη ρωσική κρατική εταιρεία φυσικού αερίου που βοηθά στην κατασκευή της. Χορηγεί το Τσάμπιονς Λιγκ, όπου ανταγωνίζονται οι κορυφαίοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι και το Euro 2020. Το γαλάζιο λογότυπό της λάμπει από κάθε επιφάνεια Σε αντάλλαγμα για τα χρήματά της, η Gazprom λαμβάνει ένα πλήθος εταιρικών εισιτηρίων, επιτρέποντας στα στελέχη και τους επιχειρηματικούς εταίρους να πανηγυρίζουν στα γήπεδα. Το πιο σημαντικό, η χορηγία συνδέει την Gazprom κυρίως με το ποδόσφαιρο και όχι ως μέλος ενός κράτους γκάγκστερ. Ακόμη και η UEFA ενδιαφέρεται για την πολιτική στο ποδόσφαιρο, για μια τιμή.

Ζωή ή θάνατος; Είναι πολύ πιο σημαντικό από αυτό

Σε μια ήπειρο όπου οι πτυχές της εθνικότητας εξαφανίζονται, είτε είναι απαγορευτικές (τελωνειακές ρυθμίσεις), καθημερινές (νόμισμα) είτε συναισθηματικές (σύνορα), το ποδόσφαιρο είναι ένας τρόπος προσκόλλησης.

Η βελγική εθνική ταυτότητα εκτείνεται σε έναν βασιλιά, ένα μεγάλο χρέος και την εκπληκτικά καλή ποδοσφαιρική ομάδα της. Μια hipster ανάλυση της πορείας της Κροατίας για ανεξαρτησία ξεκινά με τον Zvonimir Boban της Ντιναμό Ζάγκρεμπ με στόχο να πετάξει έναν Γιουγκοσλαβικό αστυνομικό κατά τη διάρκεια μιας ταραχής στο γήπεδο το 1990 και τελειώνει με τον Νταβόρ Σούκερ να βυθίζει τον τερματοφύλακα της Δανίας στο Euro 96, το πρώτο τουρνουά ως ανεξάρτητη χώρα.

Όταν η Τσεχοσλοβακία κέρδισε το πρωτάθλημα το 1976, η ομάδα κυριάρχησε από Σλοβάκους παίκτες, ξεκινώντας μια επιτυχημένη ώθηση για ανεξαρτησία, υποστηρίζει ο David Goldblatt, ιστορικός του αθλήματος. Στην καλύτερη περίπτωση, το διεθνές ποδόσφαιρο είναι ο προμαχώνας ενός καλοήθους, αραιωμένου εθνικισμού. Ένα μέρος όπου η πολιτική μπορεί να είναι καρναβάλι και όχι εκστρατεία. Στη χειρότερη περίπτωση, είναι μια αρένα όπου ξεσπούν προσεκτικά οι πολιτικές διαφωνίες – ειδικά αν ο κ. Άρναουτοβιτς παίζει.

Πηγή: The Economist