| Ειδήσεις - Αναλύσεις | Ο Κυνηγός | Λεωφόρος Αθηνών | "Κουλου - Βάχατα" | +/- | Fundamentalist | Marx - Soros |

 

 
 

Το τέλος του ασύλου

 

Τρίτη, 00:01 - 15/10/2019

 

   Share

 

Περίληψη: 

 

Σε όλο τον κόσμο, οι πλούσιες και οι φτωχές χώρες ομοίως κόβουν τις γέφυρες, μειώνοντας τον αριθμό των προσφύγων που είναι πρόθυμες να δεχθούν και αρνούνται το άσυλο σε κάποιους που ενδέχεται να γίνονταν δεκτοί στο παρελθόν.

 

 

-----------------

 

Μια μικρή πόλη από σκηνές διαμορφώνεται στην Tapachula, στα σύνορα Μεξικού-Γουατεμάλας, και οι κάτοικοί της αποδεικνύουν την συστηματική διάβρωση μιας από τις θεμελιώδεις αρχές της διεθνούς τάξης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι κάτοικοι είναι κυρίως πρόσφυγες και μετανάστες από αφρικανικές χώρες που απέδρασαν από πολιτικές διώξεις, κοινωνικές αναταραχές και οικονομική αβεβαιότητα, ακολουθώντας μια από τις μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες μεταναστευτικές διαδρομές στον κόσμο, με την ελπίδα να φθάσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

 

 

Μια βάρκα γεμάτη σωσίβια στην Λέσβο, τον Νοέμβριο του 2015. Alkis Konstantinidis / Reuters
 

--------------------------------------------------------------------

 

Μέχρι πρόσφατα, οι περισσότεροι θα είχαν λάβει μια περίοδο χάριτος 21 ημερών είτε για να ομαλοποιήσουν την κατάσταση της διαμονής τους στο Μεξικό είτε για να συνεχίσουν μέχρι τα σύνορα των ΗΠΑ. Αλλά επειδή το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε τον Μάιο ότι η κυβέρνηση του προέδρου Donald Trump μπορεί να αρνηθεί το άσυλο σε οποιονδήποτε έχει διασχίσει μια τρίτη χώρα στην πορεία προς τα σύνορα των ΗΠΑ, το Μεξικό άρχισε να αρνείται στους Αφρικανούς την ελεύθερη διέλευση από το έδαφός του. Και έτσι οι μετανάστες που φτάνουν στην Tapachula δεν έχουν πουθενά να πάνε. Βρίσκονται παγιδευμένοι ανάμεσα στις σκληρές πολιτικές ασύλου των ΗΠΑ, την συναίνεση του Μεξικού σε αυτές τις πολιτικές, και την αυξανόμενη παγκόσμια αντίδραση σε οποιονδήποτε ζητά άσυλο.

 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες απέχουν πολύ από το να είναι η μόνη χώρα έκλεισε την πόρτα σε όσους εγκαταλείπουν διαλυόμενα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά συστήματα. Σε όλο τον κόσμο, οι πλούσιες και οι φτωχές χώρες ομοίως κόβουν τις γέφυρες, μειώνοντας τον αριθμό των προσφύγων που είναι πρόθυμες να δεχθούν και αρνούνται το άσυλο σε κάποιους που ενδέχεται να γίνονταν δεκτοί στο παρελθόν. Η Ευρώπη, για παράδειγμα, βυθίστηκε σε ένα νέο ναδίρ το καλοκαίρι του 2019 με την ποινικοποίηση της διάσωσης στη Μεσόγειο, επιτρέποντας να συμβαίνουν θάνατοι στη θάλασσα που θα μπορούσαν να έχουν προληφθεί, και επιστρέφοντας βίαια ευάλωτους ανθρώπους στα βασανιστήρια και την απεριόριστη φυλάκιση στην Λιβύη.

 

Στην Αφρική, την Ασία και τη Νότια Αμερική, η διάθεση είναι σχεδόν η ίδια. Η Κένυα χτίζει ένα τείχος κατά μήκος των συνόρων της με την Σομαλία και στέλνει χιλιάδες Σομαλούς πρόσφυγες πίσω σε μια ζώνη πολέμου. Το Μπαγκλαντές σχεδιάζει να επαναπατρίσει χιλιάδες πρόσφυγες Ροχίνγια στη Μιανμάρ με την βοήθεια του Οργανισμού Προσφύγων των Ηνωμένων Εθνών, παρά το γεγονός ότι άλλες υπηρεσίες του ΟΗΕ προειδοποιούν [1] ότι οι επαναπατριζόμενοι εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την απειλή γενοκτονίας. Και σε ολόκληρη τη Νότια Αμερική και την Καραϊβική, οι Βενεζουελάνοι που δραπέτευσαν από την οικονομική κατάρρευση της χώρας τους συνάντησαν ξαφνικές πολιτικές αλλαγές που είχαν ως στόχο να τους καταστήσουν ακατάλληλους για άσυλο, ενώ το εξωχώριο σύστημα κράτησης της Αυστραλίας, στο νησί Ναουρού, εξακολουθεί να αποτελεί σύμβολο των βίαιων αποστάσεων τις οποίες η χώρα αυτή είναι πρόθυμη να διανύσει για να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να αναζητήσουν ασφάλεια μέσα στα σύνορά της.

 

Η ζήτηση ασύλου δεν ήταν ποτέ υψηλότερη, καθώς πάνω από 25,9 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο έχουν διαφύγει από τις χώρες τους ως αποτέλεσμα πολέμου και αστάθειας. Ωστόσο, ο κατάλογος των χωρών που επιθυμούν να τους δεχθούν συρρικνώνεται κάθε ημέρα και το διεθνές σύστημα που δημιούργησε και είναι υποχρεωμένο να προστατεύει το δικαίωμα ασύλου είναι ολοένα και περισσότερο συνένοχο στην κατάργησή του. Αν υπήρχε ένα θεματικό τραγούδι για το 2019, θα ήταν ένα μοιρολόι για το τέλος του ασύλου.

 

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΠΑΡΑΒΑΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ

 

Προερχόμενη από το αρχαίο ελληνικό άσυλο, το οποίο χονδρικά μεταφράζεται σε «απαραβίαστο», η λέξη «asylum» εισήχθη για πρώτη φορά στο αγγλικό λεξικό στα τέλη του Μεσαίωνα, όταν θεωρήθηκε ότι σημαίνει «ένα απαραβίαστο καταφύγιο ή μια προστασία από την καταδίωξη ή την σύλληψη». Εξ ορισμού, ένας αιτούμενος άσυλο ήταν άτομο που ζητούσε μια μορφή προστασίας που ποτέ δεν θα μπορούσε να παραβιαστεί, να σπάσει ή να καταπατηθεί. Καθ' όλη την ιστορία, διάφορα έθνη έχουν αναγνωρίσει ή επιδιώξει κάποια εκδοχή του δικαιώματος του ασύλου -από τους αρχαίους ελληνικούς και εβραϊκούς πολιτισμούς έως τη μεσαιωνική Αγγλία και την Γαλλική Πρώτη Δημοκρατία.

 

Στην Ευρώπη, η ιστορία του ασύλου ήταν στενά συνδεδεμένη με την ιστορία των θρησκευτικών διακρίσεων και διαμαχών. Για παράδειγμα, όταν οι Καθολικές μοναρχίες της Ισπανίας διέταξαν την απέλαση εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων το 1492, πολλοί αναζητούσαν καταφύγιο στην Τουρκία, την Ιταλία και την Βόρεια Αφρική. Στην πραγματικότητα, πολλές από τις φρικαλεότητες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν το αποκορύφωμα πρακτικών βίας και διακρίσεων που είχαν προκαλέσει επεισοδιακούς εκτοπισμούς επί αιώνες. Μια σημαντική διάκριση της ναζιστικής περιόδου, ωστόσο, ήταν ότι στοχευμένες ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των Εβραίων, των Ρομά, των Σίντι, και των ομοφυλοφίλων, είδαν σταδιακά να κλείνουν οι δρόμοι διαφυγής τους. Καμιά χώρα δεν ήταν πρόθυμη να τους δεχθεί.

 

Το 1938, εκπρόσωποι 32 χωρών συναντήθηκαν στην [πόλη] Évian της Γαλλίας προκειμένου να συμφωνήσουν σε μια συντονισμένη απάντηση στην κρίση των προσφύγων στην Ευρώπη. Αν και όλοι αναγνώρισαν την σοβαρότητα της κατάστασης, οι περισσότεροι αρνήθηκαν να δεχθούν περισσότερους πρόσφυγες. Έτσι, το 1939, ένα πλοίο που μετέφερε περισσότερους από 900 Εβραίους οι οποίοι είχαν διαφύγει από τις ναζιστικές διώξεις, απωθήθηκε από την Κούβα, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τέλος από τον Καναδά πριν επιστρέψει στην Ευρώπη, όπου οι Ναζί τελικά εκτέλεσαν 254 επιβάτες.

 

Αυτή η επαίσχυντη ιστορία εξηγεί την κεντρική θέση της αρχής του ασύλου στην διεθνή τάξη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το απαραβίαστό του θεωρήθηκε αναγκαίο για τον τερματισμό του αέναου κύκλου πολέμων και εκτοπισμών στην Ευρώπη. Η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που εγκρίθηκε από την Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1948, δήλωνε ότι «ο καθένας έχει το δικαίωμα να αναζητά και να απολαμβάνει σε άλλες χώρες άσυλο από διώξεις». Η Σύμβαση του 1951 για το καθεστώς των προσφύγων κωδικοποίησε αυτή την προστασία για οποιονδήποτε διωκόμενο με βάση την φυλή, την θρησκεία, την εθνικότητα, τις πολιτικές πεποιθήσεις ή την ένταξη σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα. Ωστόσο, η σύμβαση δεν απαιτεί από τις χώρες να παραχωρούν άσυλο σε άτομα που δικαιολογούνται [να το απολαύσουν], λέγοντας μόνο ότι θα πρέπει να το κάνουν.

 

Ως αποτέλεσμα, το άσυλο έγινε μια ad hoc και συχνά πολιτική υπόθεση. Κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και η Σοβιετική Ένωση σχεδόν πάντα χορηγούσαν άσυλο σε πολιτικούς αντιφρονούντες από την άλλη πλευρά, ενώ παράλληλα επέκτειναν επιτρεπτικές πολιτικές μετανάστευσης προς τις χώρες στις σφαίρες επιρροής τους. Σε μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου, το άσυλο έτυχε χειρισμού σε περιπτωσιολογική βάση -και πάλι, συχνά για να εξυπηρετήσει ξεκάθαρα πολιτικούς σκοπούς. Για παράδειγμα, τα άτομα που δραπέτευσαν από το απαρτχάιντ στην Ζιμπάμπουε και τη Νότια Αφρική λάμβαναν συνήθως προστασία, νομικό καθεστώς και ταξιδιωτικά έγγραφα από άλλες αφρικανικές χώρες που επεδίωκαν να συμβάλουν στον ευρύτερο αγώνα εναντίον του απαρτχάιντ. Στην αυτοβιογραφία του, ο Νέλσον Μαντέλα περιγράφει το ταξίδι του μέσω 13 αφρικανικών χωρών το 1967, χρησιμοποιώντας ταξιδιωτικά έγγραφα που είχαν χορηγηθεί από την Τανζανία και την Αιθιοπία.

 

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι παγκόσμιες δυνάμεις είχαν μικρότερο ενδιαφέρον και λιγότερες ευκαιρίες για να εργαλειοποιήσουν το άσυλο και η προστασία των προσφύγων έγινε πιο επίσημη ως νομική και γραφειοκρατική πρακτική. Ταυτόχρονα, όμως, οι πολιτικές συγκρούσεις σε μέρη όπως η Σομαλία, η Αγκόλα και η πρώην Γιουγκοσλαβία προκάλεσαν εκτεταμένη αναταραχή και εκατομμύρια πρόσφυγες. Καθώς η πίεση αυξανόταν στις χώρες υποδοχής, πολλές αποφάσισαν ότι αυτοί οι πρόσφυγες δεν ανταποκρίνονταν στις άκαμπτες γραφειοκρατικές απαιτήσεις της σύμβασης του 1951 για τους πρόσφυγες: Ο φόβος γενικής βίας ή αστάθειας δεν ταιριάζει καλά σε καμία από τις πέντε στενές κατηγορίες διώξεων που περιγράφονται στην σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών. Ενώ εκατομμύρια [ανθρώπων] χρειάζονται περισσότερο το άσυλο, οι χώρες καθόρισαν το δικαίωμα όσο πιο στενά μπορούσαν έτσι ώστε να επωμιστούν το μικρότερο δυνατό βάρος.

 

Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΥΛΙΣΜΩΝ

 

Έτσι άρχισε η εποχή των καταυλισμών. Σε όλο τον κόσμο, οι χώρες που δέχθηκαν μεγάλο αριθμό προσφύγων άρχισαν να εξαναγκάζουν τους εκτοπισθέντες [να μπουν] σε καταυλισμούς. Συνήθως, οι κυβερνήσεις υποδοχής χορηγούσαν σε αυτές τις νέες αφίξεις ένα αρχικό καθεστώς πρόσφυγα, διότι είχαν εγκαταλείψει μαζικά τις χώρες καταγωγής τους, αλλά σπάνια προχωρούσαν στην διαδικασία κρίσης των ατομικών αιτήσεων ασύλου. Ως αποτέλεσμα, αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζονταν συχνά ως πρόσφυγες δεύτερης κατηγορίας, δεν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στα ίδια δικαιώματα και ελευθερίες όπως οι πρόσφυγες στους οποίους είχε χορηγηθεί άσυλο μέσω μιας διαδικασίας προσωπικής αναγνώρισης ή εκείνοι που επανεγκαταστάθηκαν σε μια τρίτη χώρα όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ή ο Καναδάς. Σε πολλούς [μετανάστες] αρνήθηκαν την ελεύθερη κυκλοφορία, τους απαγόρευσαν να λάβουν διεθνή ταξιδιωτικά έγγραφα και είχαν περιορισμένη πρόσβαση στην εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη εκτός του καταυλισμού.

 

Η κλίμακα των εκτοπίσεων μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου κατέκλυσε γρήγορα τις μεγάλες χώρες υποδοχής όπως η Κένυα και το Πακιστάν, καθώς και το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών που κρατούσε σε λειτουργία τους καταυλισμούς. Τα άτομα με αρχικά αναγνωρισμένο αλλά όχι πλήρες καθεστώς πρόσφυγα, παρέμειναν εν κενώ εδώ και δεκαετίες. Ορισμένες χώρες κατέστησαν ακόμη αυστηρότερα τα γραφειοκρατικά πρότυπα για το πλήρες καθεστώς [πρόσφυγα] και πολλές αιτήσεις πάγωσαν επ' αόριστον. Ακόμα και τότε, οι χώρες υποδοχής επέμειναν να θεωρηθούν οι καταυλισμοί ως προσωρινοί, μια ονομασία που έκανε την άρνηση του πλήρους καθεστώτος πρόσφυγα περισσότερο εύγευστη πολιτικά.

 

Η ανησυχητική αύξηση των καταυλισμών -και η συνειδητοποίηση ότι οι καταυλισμοί δεν ήταν καθόλου προσωρινοί- θα έπρεπε να έχουν λειτουργήσει ως καταλύτες για την αναθεώρηση της σύμβασης του 1951 με στόχο το κλείσιμο του χάσματος μεταξύ των προσφύγων με πλήρες καθεστώς και εκείνων που παρέμειναν στους καταυλισμούς. Αντ' αυτού, η διεθνής κοινότητα απάντησε με ένα μέτρο παραπλάνησης, αρνούμενη να αναγνωρίσει ότι οι καταυλισμοί μετατρέπονταν σιγά-σιγά σε μόνιμες υπαίθριες φυλακές. Το να συμφωνηθεί μια νέα σύμβαση σε μια εποχή που όλο και περισσότερες χώρες επιθυμούν όλο και λιγότερο άσυλο θα ήταν αναμφίβολα δύσκολο. Ήδη, η κατευθυντήρια φιλοσοφία σε πολλές χώρες είχε μετατοπιστεί από την προεπιλεγμένη συμπερίληψη [των προσφύγων] στον προεπιλεγμένο αποκλεισμό [τους]. Αλλά η αποτυχία να τερματιστεί το σύστημα των δύο επιπέδων, στο οποίο κάποιοι πρόσφυγες απολαμβάνουν την πλήρη προστασία της σύμβασης για τους πρόσφυγες του 1951 και άλλοι παραμένουν στο έλεος των κυβερνήσεων υποδοχής –αενάως αιτούντες άσυλο- έθεσαν το έδαφος για την τρέχουσα κρίση.

 

Το γεγονός ότι οι περισσότερες από τις χώρες που φιλοξενούν μεγάλο αριθμό αιτούντων άσυλο ήταν φτωχές χώρες, ενώ οι πλούσιες χώρες ηγούντο στην παραβίαση του δικαιώματος ασύλου, δεν ήταν τυχαίο. Οι υπηρεσίες του ΟΗΕ, των οποίων οι προϋπολογισμοί χρηματοδοτούνταν κυρίως από πλούσιες χώρες, συνέβαλαν στην διατήρηση αυτού του status quo. Κάποιοι αιτούντες άσυλο επανεγκαταστάθηκαν τελικά από τους καταυλισμούς σε τρίτες χώρες, κυρίως στον ανεπτυγμένο κόσμο, αλλά μόνο ένα μικρό ποσοστό από εκείνους που χρειάζονται άσυλο. Και έτσι οι καταυλισμοί έγιναν μόνιμες πόλεις. Σήμερα υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που δεν γνώρισαν ποτέ την ζωή έξω από έναν προσφυγικό καταυλισμό. Το προσφυγικό σύμπλεγμα Dadaab στην Κένυα, για παράδειγμα, ήταν μέχρι πρόσφατα ο μεγαλύτερος προσφυγικός καταυλισμός στον κόσμο, με πληθυσμό άνω των 500.000 κατοίκων. Αλλά το Dadaab δεν υπάρχει στους επίσημους χάρτες της Κένυας, αν και στην κορύφωσή του θα ήταν η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Οι κάτοικοί του δεν απολαμβάνουν κανένα από τα δικαιώματα της ιθαγένειας της Κένυας.

 

ΠΩΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΑΣΥΛΟ

 

Σήμερα, το καθεστώς ασύλου ως διεθνής νομική αρχή είναι πιο αδύναμο από ποτέ. Η εποχή των καταυλισμών οδήγησε σε μια εντεινόμενη παγκόσμια υποχώρηση, καθώς οι φτωχές χώρες που φέρουν το βάρος της επιβάρυνσης είναι τώρα απρόθυμες να δεχτούν περισσότερους αιτούντες άσυλο. Κάποιοι, με την συνεργασία των Ηνωμένων Εθνών, επιστρέφουν ενεργά τους πρόσφυγες στις ζώνες των συγκρούσεων, παραβιάζοντας σαφώς την σύμβαση του 1951.

 

Ταυτόχρονα, οι κρίσεις που δεν είχαν προβλεφθεί κατά την διάρκεια της σύμβασης του 1951 εκθέτουν την ανεπάρκεια του καθεστώτος. Η μεγάλης κλίμακας εμπορική υλοτομία έχει εκτοπίσει ολόκληρες αυτόχθονες κοινότητες από τα τροπικά δάση της Βραζιλίας και της Ινδονησίας. Η άνοδος της στάθμης της θάλασσας απειλεί νησιωτικά έθνη και παράκτιες πόλεις των οποίων οι κάτοικοι θα μπορούσαν σύντομα να ξεριζωθούν. Και οι υψηλότερες παγκόσμιες θερμοκρασίες τελικά θα καταστήσουν τμήματα του κόσμου ακατοίκητα, ενώ τροφοδοτούν ακραία καιρικά φαινόμενα όπως ο τυφώνας Dorian, ο οποίος κατέστρεψε μεγάλο μέρος των [νήσων] Μπαχάμες νωρίτερα αυτό το έτος. Ωστόσο, δεν υπάρχει διεθνώς αναγνωρισμένος ορισμός του κλιματικού πρόσφυγα, χωρίς αμφιβολία επειδή πολλές χώρες είναι αργές στο να αναγνωρίσουν την απειλή.

 

Σε έναν ιδανικό κόσμο, η στιγμή να αναθεωρήσουμε και να επικαιροποιήσουμε την σύμβαση του 1951 για τους πρόσφυγες θα ήταν τώρα. Αυτός ήταν ο αρχικός στόχος πολλών που προώθησαν το Παγκόσμιο Σύμφωνο για τους Πρόσφυγες (Global Compact on Refugees), ένα νέο διεθνές πλαίσιο για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης, το οποίο ψήφισε πέρυσι η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Όμως, το μη δεσμευτικό σύμφωνο αποδείχθηκε κατά πολύ κατώτερο των προσδοκιών, αποτυγχάνοντας να μετατοπίσει επαρκώς την ευθύνη για την φιλοξενία προσφύγων από τις φτωχές στις πλούσιες χώρες και μην κάνοντας τίποτα για να υπερασπιστεί ή να διευρύνει το δικαίωμα ασύλου. Μαζί με την Ουγγαρία του πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρά ταύτα ψήφισαν κατά [2] του Παγκόσμιου Συμφώνου για τους Πρόσφυγες, αν και ήταν περιορισμένο και αδύναμο.

 

Αμφότερες οι ιδέες που είναι ενσωματωμένες στον ιστορικό ορισμό του ασύλου –το απαραβίαστο και η προστασία- βρίσκονται υπό επίθεση όπως ποτέ άλλοτε. Τον περασμένο μήνα, η επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ursula von der Leyen, άλλαξε τον τίτλο του Επιτρόπου για τη μετανάστευση [3] σε «αντιπρόεδρο για την προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής μας», φαινομενικά υποστηρίζοντας την ιδέα ότι η μετανάστευση αποτελεί απειλή για την Ευρώπη. Υπήρξε μια στιγμή αγανάκτησης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά η συζήτηση γύρω από τους πρόσφυγες στην Ευρώπη παραμένει αμετάβλητη. Λίγοι πολιτικοί ηγέτες οπουδήποτε στον κόσμο είναι πρόθυμοι να υπερασπιστούν το απαραβίαστο του δικαιώματος ασύλου. Και έτσι θα τελειώσει το άσυλο -σε έναν χαμηλό αναβρασμό αμφιθυμίας που τελικά θα εξαντλήσει αυτή την θεμελιώδη αρχή της φιλελεύθερης τάξης.

 

Η NANJALA NYABOLA είναι συγγραφέας και πολιτική αναλυτής με βάση της το Ναϊρόμπι, στην Κένυα.

 

Foreign Affairs

 

http://www.foreignaffairs.gr/articles/72492/nanjala-nyabola/to-telos-toy-asyloy?page=show

 

https://www.foreignaffairs.com/articles/2019-10-10/end-asylum

 

Greek Finance Forum

 

 

Σχόλια Χρηστών

 
 

 

 

 

 
   

   

Plus500

Trading σε ελληνικές μετοχές μέσω της Πλατφόρμας Συναλλαγών Plus 500 (Κάντε Click και Κατεβάστε την μοναδική πλατφόρμα συναλλαγών, χωρίς καμία οικονομική υποχρέωση, περιλαμβάνει και λογαριασμό "επίδειξης" - Demo). 

Λήψη τώρα!

 © 2016-2017 Greek Finance Forum

Αποποίηση Ευθύνης....