Από όλες τις αμφιλεγόμενες δηλώσεις και πράξεις του Ντόναλντ Τραμπ ως προέδρου, η πιο ανησυχητική σημειώθηκε την Παρασκευή 1 Αυγούστου. Διέταξε το ανεξάρτητο και αξιόπιστο Γραφείο Στατιστικών Εργασίας να παραποιήσει τα στοιχεία του, σύμφωνα με τη δική του αφήγηση. Παράλληλα απέπεμψε την επικεφαλής του, Έρικα ΜακΕντάρφερ — η οποία είχε λάβει την έγκριση της Γερουσίας — επειδή του μετέφερε οικονομικά δεδομένα που δεν του ήταν αρεστά.

Το ίδιο βράδυ, συνέβη κάτι σχεδόν εξίσου ανησυχητικό: οι ανώτατοι αξιωματούχοι που διαχειρίζονται την οικονομία, άνθρωποι που στον ιδιωτικό τομέα δεν θα διανοούνταν να απολύσουν κάποιον μόνο και μόνο επειδή έφερε δυσάρεστα στοιχεία, δεν αντέδρασαν. Αντί να προειδοποιήσουν τον πρόεδρο πως μια τέτοια ενέργεια θα υπονομεύσει στο μέλλον την αξιοπιστία της υπηρεσίας — ακόμη και όταν ανακοινώνει θετικά νέα — τον κάλυψαν πλήρως.

Η κίνηση αυτή μου θύμισε ένα περιστατικό από τον Ιανουάριο του 2021, όταν αποκαλύφθηκε ότι, μετά την ήττα του στις εκλογές του 2020, ο Τραμπ είχε προσπαθήσει να πιέσει τον Ρεπουμπλικανό υπουργό Εσωτερικών της Τζόρτζια να «βρει» ψήφους για να ανατρέψει το εκλογικό αποτέλεσμα. Τότε, ωστόσο, υπήρχαν ακόμη Ρεπουμπλικανοί αξιωματούχοι με ακεραιότητα, και ο υπουργός αρνήθηκε. Σήμερα, αυτή η κατηγορία πολιτικών μοιάζει να έχει εξαφανιστεί.

Αυτό καθιστά τον διεφθαρμένο χαρακτήρα του Τραμπ πραγματική απειλή για την οικονομία. Πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι θα τολμήσουν πλέον να παρουσιάσουν δυσάρεστα στοιχεία, γνωρίζοντας ότι ανώτεροι όπως ο υπουργός Οικονομικών Σκοτ Μπέσεντ ή ο εμπορικός εκπρόσωπος Τζέιμισον Γκριρ μπορεί να τους θυσιάσουν για να διατηρήσουν τη θέση τους;

Η πρακτική της προσαρμογής των δεδομένων στις πολιτικές ανάγκες του Τραμπ έχει ήδη εφαρμοστεί στον χώρο των πληροφοριών. Τον Μάιο, η διευθύντρια των Εθνικών Υπηρεσιών Πληροφοριών, Τούλσι Γκάμπαρντ, απέλυσε δύο κορυφαίους αναλυτές επειδή η αξιολόγησή τους αντέκρουε τους ισχυρισμούς του προέδρου ότι η συμμορία Tren de Aragua ενεργούσε υπό τις εντολές της Βενεζουέλας. Η εκτίμησή τους αμφισβητούσε τη νομική βάση — έναν σχεδόν ξεχασμένο νόμο του 1798 — που χρησιμοποίησε ο Τραμπ για να επιτρέψει την απέλαση φερόμενων μελών της συμμορίας.

Για αυτό, αν και από τη φύση μου αισιόδοξος, για πρώτη φορά θεωρώ πως, αν η πορεία των πρώτων έξι μηνών αυτής της διακυβέρνησης συνεχιστεί, η Αμερική που γνωρίζουμε θα πάψει να υπάρχει. Και δεν είμαι βέβαιος ότι θα μπορέσουμε να την ξαναφέρουμε πίσω.