Η εξωτερική πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ, με το σύνθημα «ειρήνη μέσω ισχύος», πάντοτε παρουσίαζε έντονες αντιφάσεις. Πέντε μήνες μετά την έναρξη της δεύτερης θητείας του, αυτές οι αντιφάσεις φαίνεται να κορυφώνονται, δοκιμάζοντας τις αντοχές του κινήματος MAGA και προκαλώντας σοβαρές εντάσεις τόσο στο εσωτερικό της Αμερικής όσο και στο παγκόσμιο σκηνικό.

Το μεγάλο ερώτημα που έχει προκύψει είναι αν ο Τραμπ θα εμπλακεί στρατιωτικά στο πλευρό του Ισραήλ κατά του Ιράν — μια κίνηση που θα μπορούσε να περιλαμβάνει ακόμη και αεροπορικά πλήγματα σε υπόγειες πυρηνικές εγκαταστάσεις. Μια τέτοια απόφαση θα σήμαινε πιθανό ρήγμα με τον πιο πιστό πυρήνα των υποστηρικτών του, οι οποίοι τον ψήφισαν γιατί υποσχέθηκε τον τερματισμό των «αιώνιων πολέμων» και τη διατήρηση της Αμερικής εκτός καταστροφικών στρατιωτικών επεμβάσεων.

Ορισμένοι επιδραστικοί υποστηρικτές του τραμπισμού, όπως ο Τάκερ Κάρλσον και ο Στιβ Μπάνον, αντιδρούν έντονα στην προοπτική στρατιωτικής εμπλοκής. Ο Κάρλσον προειδοποιεί ότι δεν πρόκειται για αμυντική ενέργεια, αλλά για μια προσπάθεια ανατροπής του ιρανικού καθεστώτος, ενώ ο Μπάνον καταδικάζει την ιδέα ενός νέου πολέμου στην Ευρασία. Στην ίδια κατεύθυνση, νεότερες φωνές του κινήματος, όπως ο Τσάρλι Κιρκ, εκφράζουν ισχυρές αντιρρήσεις, υποστηρίζοντας ότι μια σύγκρουση με το Ιράν δεν εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ και θυμίζει τα παθήματα του πολέμου στο Ιράκ.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και μια φράξια εντός του MAGA που στηρίζει τη σκληρή στάση απέναντι στην Τεχεράνη. Αυτή περιλαμβάνει παλαιούς Ρεπουμπλικάνους όπως οι Κρουζ, Γκράχαμ και Γκίνγκριτς, καθώς και προσωπικότητες όπως ο σχολιαστής Μαρκ Λέβιν. Αυτοί βλέπουν ως επιθυμητή εξέλιξη την αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν και ενδεχομένως την άμεση στρατιωτική δράση.

Η ηγετική ομάδα του Τραμπ δεν φαίνεται να παίζει ενεργό ρόλο στον καθορισμό πολιτικής. Ανώτατοι αξιωματούχοι, όπως ο Ρούμπιο και ο Χέγκσεθ, λειτουργούν περισσότερο ως παθητικά εκτελεστικά όργανα παρά ως ανεξάρτητοι σύμβουλοι. Η επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών, Τούλσι Γκάμπαρντ, μπορεί να διαφωνεί ιδιωτικά με την ένταση έναντι του Ιράν, αλλά δημόσια ευθυγραμμίζεται με τις εκάστοτε δηλώσεις του προέδρου. Μόνο ο αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς εκφράζει συγκρατημένη αντίθεση στην αλλαγή καθεστώτος, χωρίς να έχει ουσιαστική επιρροή.

Το πιο ανησυχητικό στοιχείο είναι ότι ο ίδιος ο Τραμπ δεν έχει πάρει ξεκάθαρη θέση. Εμφανίζεται να ταλαντεύεται ανάμεσα στη διπλωματία και την επιθυμία για συμμετοχή στις επιτυχίες του Ισραήλ. Ενώ πριν καλούσε σε διαπραγματεύσεις, τώρα απειλεί με «οριστική παράδοση» και υπονοεί επιθέσεις σε κορυφαία στελέχη του ιρανικού καθεστώτος. Αυτή η ασάφεια εντείνει την ανασφάλεια τόσο στο εσωτερικό των ΗΠΑ όσο και στο εξωτερικό.

Καθώς ο αμερικανικός στρατός ενισχύει τη στρατιωτική του παρουσία στη Μέση Ανατολή, η αβεβαιότητα για το τι τελικά θα επιλέξει ο Τραμπ προκαλεί έντονες αντιδράσεις και φέρνει στο προσκήνιο τη βαθιά ιδεολογική σύγκρουση στο εσωτερικό του κινήματος MAGA — μεταξύ εθνικιστικής απομονωτικής στρατηγικής και επιθετικής γεωπολιτικής ισχύος.