Είναι μια σύνθετη λέξη που περιγράφει τη διαβίωση σε μία εποχή με μόνιμη, συνεχή αναταραχή και όχι εξ αιτίας του ίδιου παράγοντα.

Δηλαδή μια παρατεταμένη περίοδος αστάθειας και ανασφάλειας.

Στα ελληνικά – το δεύτερο συνθετικό της είναι ελληνικό- θα μπορούσε να μεταφραστεί με μία λέξη ως «μονιμοκρίση», αλλά τούτο είναι αντικείμενο των γλωσσολόγων.

Αν μπούμε στη θέση ενός νέου παιδιού 20 ετών που μεγαλώνει στην Ελλάδα, αυτό το παιδί έχει ζήσει:

Μνημόνια και οικονομική ανασφάλεια με όλα τα συνεπακόλουθα: ανεργία, εξαθλίωση, ελαστικές σχέσεις εργασίας, χαμηλές αμοιβές

Πολιτική αστάθεια και σε κάποιες περιπτώσεις πολιτική εξαχρείωση

Πανδημία και εγκλεισμό στο σπίτι

Πόλεμο στην Ουκρανία (εντός της Ευρώπης)

Κλιματικές καταστροφές

Πληθωρισμό και πανάκριβα τρόφιμα, καύσιμα, ηλεκτρική ενέργεια

Προφανώς, όλα αυτά τα έχουν βιώσει και οι γονείς του ή οι γιαγιάδες και οι παπούδες του, αλλά είχαν ζήσει και «καλές ημέρες».

Οι σημερινοί νέοι βιώνουν πιο έντονα την ανασφάλεια και τη αστάθεια και ανησυχούν για το μέλλον τους.

Πως μέσα σε αυτό περιβάλλον θα ονειρευτούν, θα σχεδιάσουν το μέλλον τους και θα μπορέσουν να επιβιώσουν;

Η μόνιμη και παρατεταμένη κρίση είναι εμπόδιο για την δημιουργία.

Απαιτούνται, λοιπόν, πρωτοβουλίες για να εμπνευστούν οι νέοι, για να νιώσουν ασφαλείς, για να αισθανθούν δημιουργικοί.

Χωρίς νέα γενιά με έμπνευση, με ρόλο και συμμετοχή δεν θα πάει μπροστά ο κόσμος μας.

Οι πρωτοβουλίες οφείλουν να αναληφθούν από τις πολιτικές ηγεσίες σε δύο κατευθύνσεις.

Αφενός να πάρουν μέτρα, να υιοθετήσουν πολιτικές που θα μειώνουν την αβεβαιότητα και θα περιορίζουν τις κρίσεις.

Αφετέρου και κατά την άποψή μου πιο σημαντικό να διαμορφώσουν πλαίσιο στήριξης των νέων για να μπορέσουν να αναπτυχθούν και να προσφέρουν με την ορμή, την αμφισβήτηση, τις ιδέες και τα οράματά τους ώστε ο κόσμος να γίνει καλύτερος.

Ανδρέας Παναγόπουλος (Οικονομικός Ταχυδρόμος)