|
Η εύκολη ανάλυση και
ερμηνεία είναι να
περιγράψουμε απλά την
ορατή αστάθεια και να
προσδιορίσουμε
παραδοχές, υποθέσεις και
προβλέψεις.Όμως το
μείζον σήμερα είναι η
αθέατη όψη των
πραγμάτων.
Ο χρόνος βρίσκεται σε
διαρκή αναστολή αφού τα
διεθνή συμβάντα δεν
είναι παρά στιγμές
αναδιάρθρωσης και
μετάλλαξης του κεφαλαίου
εντός της μεγάλης
συστημικής συνθήκης.
Και αυτό γιατί το
σημαίνον κεφάλαιο
μεταλλάσσεται πλέον
χωρίς τον ανθρώπινο
μόχθο, αφού ρέει συνεχώς
στα δίκτυα και
αναπαράγεται( καίγοντας
γρήγορα τις μικρές
εκδοχές του) και έχει
διεισδύσει σε κάθε μορφή
του βίου.
Έτσι, δημιουργεί εκ του
μηδενός νέες αγορές,
κατακτά αθόρυβα νέες
χωροχρονικές
επικράτειες,
απορρυθμίζει
παραδοσιακούς
μηχανισμούς
προσφοράς-ζήτησης.
Πολυπαραγοντικά
φαινόμενα αστάθειας σε
οικονομίες (έκρηξη
κόστους χρήματος και
αγαθών) ήδη ακολουθούν
την φάση του
γεωπολιτικού αναδασμού(
με τον πόλεμο να είναι η
μηχανική της συστημικής
επανεκκίνηση) αλλά και
της παγκόσμιας
ανακατάταξης
γεωοικονομικής και
ενεργειακής ισχύος
(κρατών και εταιρειών).
Το πότε θα κορυφωθεί η
κρίση σε κάθε χώρα,
εξαρτάται: α) από τον
συγχρονισμό επιμέρους
κρίσεων με εθνικές
ιδιαιτερότητες και β)
από τον βαθμό
συγκέντρωσης της
«εντεινόμενης
αβεβαιότητας» (αυτή
είναι η κυρίαρχη
στρατηγική από
συγκεκριμένες ελίτ
πολιτικής και
οικονομικής ισχύος).
Μέσα σε αυτή την
συστημική συνθήκη οι
κοινωνίες έμαθαν να
«εκπαιδεύονται» και να
καθυποτάσσονται,
μεθοδικά και στοχευμένα.
Συνηθίζουν τον
στασιμοπληθωρισμό(
stagflation) την
αναιμική ανάπτυξη(
jobless recovery) με τα
κρατικά επιδόματα αλλά
και μια μερική κατάργηση
του «παραδοσιακού» τύπου
χρήματος (το οποίο
υπακούει πλήρως στις
κεντρικές τράπεζες και
στα υψηλά επιτόκια).
Άτομα και επιχειρήσεις,
σε επενδύσεις και
παραγωγή, υπάγονται στην
κλιμακούμενη κυριαρχία
της τεχνητής νοημοσύνης
και της ρομποτικής, που
αντικαθιστούν ραγδαία
την ανθρώπινη εργασία.
Τα οικονομικά υποκείμενα
έχουν ήδη παραχωρήσει
ζωτικό χώρο του βίου
τους σε υπερεθνικές
εξουσίες και σε
τεχνολογικά ολιγοπώλια,
εντός μιας συνθήκης
«κατασκοπευτικού
καπιταλισμού».
Και φυσικά έχουν προ
πολλού εκχωρήσει το
μέλλον τους στα
πολυεθνικά
χρηματοπιστωτικά
ολιγοπώλια (χρέος) και
στα ίδια τα κράτη, ως
αποτέλεσμα εφαρμογής
μιας σύνθετης
τεχνολογίας εξουσίας
πάνω τους (με την
κατασκευή του χρεωμένου
ανθρώπου)
Οι κοινωνίες όμως
φαίνεται ότι θα
συνεχίσουν να
επαναστατούν μόνο στα
δίκτυα( εκεί δηλαδή που
τους στρίμωξε το
κεφάλαιο) και να
απολαμβάνουν το σύμπτωμα
της απάθειας, αφού
«ελέγχονται» ως προς τις
αντιδράσεις τους με
συγκεκριμένες μεθόδους
κοινωνικής μηχανικής και
βιοπολιτικής.
Κεφάλαιο και εξουσία
βρίσκονται συνεχώς σε
ετοιμότητα αφού έχουν
μόνιμες εφεδρικές
πολιτικές πρόληψης των
μαζικών αντιδράσεων.
Η ιστορία, με λίγα
λόγια, θα γράφεται με
όρους
μετά-καπιταλιστικούς,
δηλαδή πάνω στην βάση
της «σταθερής
ανισορροπίας» και της
στοχευμένης «χαοτικής
αταξίας»
Η κρίση αυτή, όπως όλες,
συμβάλλει στην
μετατόπιση των ορίων
αντοχής στο σύστημα(
νέες επικράτειες
κέρδους, γεωγραφικές και
εικονικές) εννοείται ότι
καίει κεφάλαιο και
εργασία, οπότε μειώνει
προσφορά και «συντηρεί»
την ζήτηση( ώστε να
κρατάει ψηλά τα
περιθώρια κέρδους)…
Παράμετροι όπως η
ανάπτυξη στην Κίνα, η
εξέλιξη του πολέμου στην
Ουκρανία, η ευρωπαϊκή
συνοχή, οι νομισματικοί
συσχετισμοί( πχ
αποδολαριοποίηση), είναι
συνιστώσες μέσα στη
βασική συνάρτηση του
συστήματος ( κρίση
υπερσυσσώρευσης και
δημιουργίας νέων πεδίων
κερδοφορίας του
κεφαλαίου).
Ηλίας Καραβόλιας –
European Business Review |
