|
Είναι
παιδαριώδης η εκρηκτικά ναρκισσιστική εμμονή του
Γιάνη Βαρουφάκη σε σενάριο επιστροφής της
δραχμής, κλεισίματος των τραπεζών και εφαρμογής
ψηφιακών πληρωμών με τη μορφή των virtual
συναλλαγών. Είναι τόσο παιδαριώδης ώστε να
φωλιάζει βαθιά στο μυαλό των παρατηρητών πώς αν
δεν υπήρχε Βαρουφάκης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα
έπρεπε να τον εφεύρει. Ή μήπως τον εφεύρε;
Πρόκειται περί χωρατού βεβαίως αλλά τα πάντα
συνηγορούν στο ότι ο πρόεδρος του κόμματος ΜεΡα
25 δια της εμμονής του να αυτοπλασάρεται ως
Αριστερός, προσφέρει τις κατά δύναμιν
αποτελεσματικότερες πολιτικές υπηρεσίες στον
πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας. Εξ’ όσων
πληροφορούμεθα οι κωδικοί «Δήμητρα» και
«Οδυσσέας» αντιστοιχούν σε καλά επεξεργασμένα
σενάρια υπονόμευσης του μετά κόπων και βασάνων
προτεινόμενου πολιτικού προφίλ του Αλέξη Τσίπρα
από τους σκληρά εργαζόμενους συμβούλους του. Ο
ρόλος του Γιάνη Βαρουφάκη είναι πολλαπλός. Αν ο
πρώτος στόχος του είναι η διασφάλιση της
πολιτικής ηγεμονίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο
δεύτερος και σημαντικότερος στόχος του είναι η,
σε βάθος χρόνου, αποδόμηση κάθε αριστερής
πρότασης. Προσοχή το σχέδιο είναι σατανικά
αξιόπιστο. Δια της μεθόδου της συστηματικής
γελιοποίησης (και αυτογελοιοποίησης) ο πρόεδρος
Βαρουφάκης αφενός ακυρώνει κάθε πολιτική
προσδοκία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και επαναφομοιώνει για
λογαριασμό της Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδειας Γέλωτος
κάθε δυνατότητα θεωρητικής έστω επεξεργασίας
σκέψεων και προβληματισμών που ανήκουν στον χώρο
αμφισβήτησης της ιερότητας του ολιστικού
καπιταλισμού. Κάθε φορά που κάποιος ταλαίπωρος
αριστερός, ως γραφικό απομεινάρι της ύστερης
πολιτικά πρωτολιθικής περιόδου, θα αποτολμούσε
μία τηλεοπτική εμφάνιση σε κάποιο πάνελ,
αυτομάτως θα έπαιζε ένα video με τις αναφορές
Βαρουφάκη στην Πολιτική Οικονομία. Μετά από μία
πρωτοφανή έκρηξη άκρατης ιλαρότητας θα επερχόταν
μία οργασμική πολιτική ευεξία για τους λάτρεις
της παγκόσμιας τραπεζικής τάξης. Σε λίγα χρόνια
με το που θα εμφανίζεται στις οθόνες το πρόσωπο
του προέδρου Βαρουφάκη το κοινό θα ξεσπά σε
γέλια μέχρις δακρύων. Η μέθοδος θα εφαρμόζεται
και ως συλλογική θεραπευτική αγωγή κατά της
μανιοκατάθλιψης. Χωρίς μάλιστα να προκαλούνται
επισφαλείς παρενέργειες. Εκτός ενδεχομένως στο
ιδιαιτέρως ευαίσθητο σε ζητήματα αριστερής (λέμε
τώρα) τραπεζικής διαχείρισης στο τετράγωνο των
αθηναϊκών Βερμούδων της Πλατείας Κουμουνδούρου.
Σε εκείνον τον πολεοδομικό υποτομέα ενδεχομένως
να εκδηλωθούν και στο μέλλον επιθετικά φαινόμενα
πολιτικής υστερίας κατά του προσώπου του Γιάνη
και κάποιας άγνωστης στους αμύητους … Δήμητρας.
Οι
παραστάσεις του Θεάτρου Γκινιόλ με ελληνικής
έμπνευσης θεματογραφία εμπλουτίστηκε εσχάτως και
με στοιχεία ακροδεξιάς προέλευσης. Με
πρωταγωνιστή τον Κυριάκο Βελόπουλο και σε
δεύτερο ρόλο τον Αντώνη Μυλωνάκη. Με κομπάρσους
δε εκλεκτά μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του
κόμματος «Ελληνική Λύση», ανέβηκε
δραματοποιημένη εκδοχή ενός μακροσκελούς
μονόπρακτου. Ο τίτλος χαρακτηριστικός.
«Καθαγιασμένος Πωλητής». Μία πορεία από τις
«ακαδημίες» του Καρατζαφέρη στα έδρανα του
Ημικυκλίου. Αν δεν υπήρχε «Ελληνική Λύση» θα
έπρεπε και αυτή να την είχε εφεύρει ο Κυριάκος
Μητσοτάκης. Με αφορμή ένα δημοσίευμα του εντύπου
«Κοntra», ενός καναλιού και μίας εφημερίδας που
διατηρούν εξαιρετικές σχέσεις με τον Κυριάκο
Βελόπουλο, ο πρόεδρος της «Ελληνικής Λύσης»
εξοστράκισε τρείς βουλευτές του προκειμένου να
ενσωματώσει έναν Χρυσαυγίτη υποψήφιο και άλλον
έναν ταλαιπωρημένο ακροδεξιό υποψήφιο. Τελικά η
εικόνα που κυριάρχησε στο οξυδερκές σώμα των
ψηφοφόρων ήταν ότι το κόμμα Βελόπουλου τελεί υπό
διάλυση. Κατόπιν τούτου στην Πειραιώς
χαμογέλασαν. Οι «εφεδρείες» του Καρατζαφέρη
εξακολουθούν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο
διαφυλάσσοντας την Νέα Δημοκρατία από κάθε
κακόβουλο λογισμικό. Όπου ως λογισμικό λογίζεται
κάθε είδους αρνητική σκέψη και υποβολιμαία
διάθεση των εχθρών της. Όλων των εχθρών της.
Καμία σχέση λοιπόν με εκείνο των υποκλοπών.
Κατόπιν
όλων τούτων των συγκλονιστικών εξελίξεων το
επιτελείο πρόωρης διάγνωσης κινδύνων και χάραξης
της Meta-στρατηγικής του κινήματος αποφάσισε την
καταφυγή στις πρόνοιες του Σχεδίου Β. Πρόκειται
για ένα εναλλακτικό σενάριο διαφυγής από τον
κλοιό. Μία πρώτη γεύση περί της ταυτότητας αυτής
της επαναστατικής τακτικής πρόσφερε ο Αλέξης
Τσίπρας τα προηγούμενα εικοσιτετράωρα. Μίλησε
για «σχηματισμό κυβέρνησης ανοχής» αφήνοντας
κατά μέρος το πραγματικά τόσο αμφιλεγόμενο
«σχηματισμό κυβέρνησης ηττημένων». Μετά τη
μοναδικής έμπνευσης τακτική κίνηση του
επικεφαλής της αριστερής σκέψης κατέστη ηλίου
φαεινότερο πώς αν δεν υπήρχε Αλέξης Τσίπρας θα
έπρεπε και αυτόν να τον εφεύρει ο Κυριάκος
Μητσοτάκης. Κάτι σαν τον Κιλιντσάρογλου δηλαδή.
Φαίνεται πώς εκεί στο θερινό ανάκτορό του
Βοσπόρου στα Θεραπιά, ο Ταγίπ και ο Κυριάκος
κατάφεραν επιτέλους να συμφωνήσουν όχι βεβαίως
επί των ελληνοτουρκικών, αλλά επί κριτηρίων
επιλεξιμότητας των προσωπικών τους αντιπάλων. Τα
ελληνοτουρκικά δεν επιλύονται ως γνωστόν και
αντιμετωπίζονται διαχειριστικά ως «ιστορική
εκκρεμότητα». Τα κριτήρια επιλογής ωστόσο των
πολιτικών αντιπάλων είναι κάτι σαν εκείνα
επιλογής συντρόφου. Το πρόβλημα είναι
φιλοσοφικό. Η στήλη συμφωνεί απόλυτα με την
πολιτική γραμμή που έχει χαράξει ο σκιτσογράφος
Δημήτρης Χατζόπουλος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και
ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξαν ένα κοινό πεπρωμένο.
Είναι εραστές ενός κοινού ονείρου. Πασχίζουν
φιλότιμα για μία μεσοπρόθεσμη συμβίωση.
Νίκος
Γεωργιάδης (Athens Voice) |
