|
Εποχή περσο-ιρακινού
πολέμου (1988).
Επέστρεφα στην Αθήνα, ως
απεσταλμένος της
«Ελευθεροτυπίας», από το
περσο-ιρακινό πολεμικό
μέτωπο. Περίπου 10
ημέρες στην Τεχεράνη,
γεμάτες από την αγωνία
για τερματισμό μιας
πολεμικής σύρραξης, που
αναστάτωνε την ευρύτερη
περιοχή του Περσικού
Κόλπου, αλλά και της
ανατολικής Μεσογείου.
Δεν υπήρχαν απευθείας
αεροπορικές πτήσεις από
Τεχεράνη στην Αθήνα,
αλλά με σκάλα στην
Κωνσταντινούπολη, όπου
προσγειώθηκα τα
μεσάνυχτα. Στο
ξενοδοχείο όπου έφτασα,
παρέδωσα το διαβατήριό
μου και συνεπλήρωσα και
σύντομο ερωτηματολόγιο,
,όπου μεταξύ άλλων και η
ερώτηση για το επάγγελμά
μου. Ρώτησα στη ρεσεψιόν
αν υπάρχει κοντινό
εστιατόριο και μου
υπέδειξαν μια
ψαροταβέρνα.
Κατεβαίνοντας από το
δωμάτιό μου στο ισόγειο,
με σταμάτησε ευγενικά ο
υπάλληλος της υποδοχής
λέγοντάς μου. «Ο
ιδιοκτήτης του
ξενοδοχείου σας
προσκαλεί για το δείπνο
στο ρουφ γκάρντεν». Με
οδήγησε ο ίδιος στο
εστιατόριο της ταράτσας,
με θέα τη θάλασσα.
Ο ιδιοκτήτης με τη
σύζυγό του με
υποδέχτηκαν με ευγένεια
και χαμόγελα, προφανώς
μαθαίνοντας ότι είμαι
δημοσιογράφος της
γειτονικής Ελλάδας. Και
τώρα ένα άκρως
ενδιαφέρον τμήμα του
διαλόγου μας:
– Θα ήθελα, με το καλώς
ορίσατε, να σας ρωτήσω
ευθέως (ο διάλογος σε
άπταιστα γαλλικά). Πότε
επιτέλους ο
αμερικανο-νατοϊκός
παράγοντας θα σταματήσει
να μας εμπαίζει και εμάς
και εσάς με την αναλογία
7 Ελλάδα προς 10 Τουρκία
στους ακριβοπληρωμένους
προς την Αμερική
εξοπλισμούς;
Αν εννοείτε αγαπητέ
κύριε Ομάρ (Όμηρε) ότι
αυτό το συνεχιζόμενο
παιχνίδι εις βάρος της
εθνικής οικονομίας των
δύο όμορων χωρών, είναι
μια κοροϊδία, τότε θα
συμφωνούσα απολύτως μαζί
σας.
Ο κύριος Ομάρ, σηκώθηκε,
με πλησίασε και μου
έσφιξε το χέρι, λέγοντάς
μου: «Μου αρκεί η
απάντησή σας. Και σας
συγχαίρω για το θάρρος
σας».
Το μεταμεσονύχτιο δείπνο
τελείωσε σε ατμόσφαιρα
ενός όντως
ελληνοτουρκικού φιλικού
κι εγκάρδιου διαλόγου.
Την άλλη μέρα,
πρωί-πρωί, στην έξοδο
του ξενοδοχείου, με
περίμενε ο οδηγός του
προσωπικού αυτοκινήτου
του ιδιοκτήτη και με
οδήγησε στο αεροδρόμιο.
Στη διαδρομή χαμογελούσα
διαβάζοντας πελώριες
πινακίδες που έγραφαν
«Προς αερολιμένα»,
«Χαβά-λιμανί» με
λατινικά στοιχεία. Δύο
λέξεις που ειρωνεύονται
με το μεικτό
ελληνοτουρκικό λεξιλόγιο
τις ψυχροπολεμικές
εντάσεις ανάμεσα σε
όμορες χώρες, με λαούς
που δεν χάφτουν την
υποδαύλιση της
προσχεδιασμένης
διχόνοιας από τα κέντρα
αποσταθεροποίησης…
Η απάτη των ποσοστώσεων
7 προς 10 κλπ.
Το ταξιδιωτικό αυτό
χρονικό είναι και η
αφορμή για την εν
συνεχεία αναφορά μου
στην πρόσφατη είδηση,
για την απόφαση του
προέδρου των ΗΠΑ Τζο
Μπάιντεν να πωληθούν
στην Ερντογανική Τουρκία
αεροπλάνα F-16 και στην
Ελλάδα και F-35.
Ακριβώς και εδώ παίζεται
το παλιό παραπλανητικό
κόλπο των ποσοστώσεων
στους αμερικανικούς
εξοπλισμούς προς την
Ελλάδα και την Τουρκία,
με κάποια δήθεν υπέρ της
Ελλάδας αντιστροφή της
ποσόστωσης του 10 υπέρ
της Τουρκίας, που
υποβιβάζει την μαχητική
ικανότητα των προς
πώληση αμερικανικών
μαχητικών αεροσκαφών.
Έτσι ο Μπάιντεν
προθυμοποιείται να
πωλήσουν οι ΗΠΑ προς την
Ελλάδα τα πιο
αποτελεσματικά σε
επιθέσεις αεροσκάφη
F-35, σε σύγκριση προς
τα ολιγότερο
αποτελεσματικά F-16, που
ο Μπάιντεν τα προορίζει
για την «φίλη» του
Τουρκία.
Όμως, το βέβαιο είναι
ότι ο πρόεδρος της
Επιτροπής Εξωτερικών
Σχέσεων της αμερικανικής
Γερουσίας Ρόμπερτ
Μενέντεζ έχει ήδη
δηλώσει, ότι θα
συνεχίσει να εμποδίζει
την πώληση αμερικανικών
μαχητικών αεροσκαφών
προς την Τουρκία, όσο η
Άγκυρα συνεχίζει ν’
απειλεί τους
περιφερειακούς συμμάχους
των ΗΠΑ (άρα και την
Ελλάδα) και να μη
σέβεται τα ανθρώπινα
δικαιώματα.
Όλα στο βωμό του
πολεμικού ΝΑΤΟ
Τις ενστάσεις αυτές του
Μενέντεζ σχεδιάζει να
τις κάμψει ο Τζο
Μπάιντεν, πείθοντας τον
Ερντογάν να υποστηρίξει
ως το χαϊδεμένο μέλος
της Ατλαντικής
Συμμαχίας, την ένταξη
της Σουηδίας και
Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ.
Έτσι πιστεύει ο
Μπάιντεν, ότι θ’
αναγκάσει τον
Γερουσιαστή Μενέντεζ, ν’
αποδεχτεί, ως επικεφαλής
των Εξωτερικών Σχέσεων
της Γερουσίας, την
πώληση των αμερικανικών
αεροσκαφών F-16 προς την
Ερντογανική Τουρκία…
Αλλά έτσι,
επιβεβαιώνεται και η
αρχική αναφορά μου στο
κείμενό μου αυτό, στον
διάλογό μου με τον
Κωνσταντινουπολίτη
τούρκο ξενοδόχο, ο
οποίος και μίλησε χωρίς
περιφράσεις για το
απατηλό εις βάρος της
Ελλάδας και Τουρκίας
παιχνίδι της κούρσας των
εξοπλισμών.
Με άλλα λόγια, εδώ πλέον
μιλάμε για ταύτιση του
Δημοκρατικού προέδρου
των ΗΠΑ με τον
διπλοτριπρόσωπο Ερντογάν
στα νευροσπαστικά
ανατολίτικα παζάρια.
Συμπέρασμα: χωρίς
αμφιβολία, ζούμε την
ατμόσφαιρα μιας
ψυχροπολεμικής στροφής
των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην κούρσα
των εξοπλισμών, που μας
θυμίζει τις
προειδοποιήσεις των
πολεμικών τυμπάνων στις
κατακτητικές εξορμήσεις
των ΗΠΑ στην Κορέα
(1950-1953) και στο
Βιετνάμ (1955-1975).
Και το τελικό δίδαγμα
Αναγκαία όσο ποτέ η
ενσυνείδητη αναβίωση
ενός ειρηνιστικού
αντιπολεμικού κινήματος,
ανάλογου προς εκείνο της
δεκαετίας 1955-1965 του
νομπελίστα φιλοσόφου
Μπέρτραντ Ράσελ που το
πλαισίωσε στη χώρα μας
μεγάλο τμήμα του
προοδευτικού φοιτητικού
κινήματος όσο και η
οργάνωση ΕΕΔΥΕ (Ελληνική
Επιτροπή για τη Διεθνή
Ύφεση και Ειρήνη).
Η δεκαετία αυτή
προσήλκυσε στα κινήματα
αυτά τον ανθό της
ελληνικής μαχόμενης
διανόησης. Ακαδημαϊκούς,
πανεπιστημιακούς
διδάσκοντες, λογοτέχνες,
μουσικούς, συνθέτες,
ηθοποιούς αλλά και
ευρύτερα κοινωνικά
στρώματα και φοιτητικές
οργανώσεις, όπως Εθνική
Φοιτητική Ένωση Ελλάδας
(ΕΦΕΕ), Διοικούσα
Επιτροπή Συλλόγων
Πανεπιστημίου Αθηνών
(ΔΕΣΠΑ), Ομοσπονδία
Τοπικών Σπουδαστικών
Συλλόγων Ελλάδας
(ΟΤΣΣΕ). Σταθμός
σημαντικός, στο
ειρηνιστικό-αφοπλιστικό
κίνημα της δεκαετίας του
’60, το Κίνημα για την
Απύραυλη Βαλκανική με
συμμετοχή Ελλάδας,
Γιουγκοσλαβίας,
Βουλγαρίας, Ρουμανίας
και του αντιπολιτευτικού
τμήματος του ελληνικού
Κοινοβουλίου, που
διαφωνούσε με την
μονόπλευρη φιλονατοϊκή
θέση της τότε κυβέρνησης
του Κωνσταντίνου
Καραμανλή.
Πέτρος Μακρής (in.gr) |
