|
Αυτό είναι αφύσικο.
Μεταμορφώσεις δεν
γίνονται παρά μόνο στις
μυθολογίες, τις
θρησκευτικές παραδόσεις
και τον κινηματογράφο.
Στη ζωή γίνονται μόνο
παραμορφώσεις. Η
ελληνική κοινωνία βιώνει
μια κατάσταση που
λειτουργεί εις βάρος
της. Κι όσο παραμένει,
τόσο οι κίνδυνοι
γίνονται περισσότεροι.
«Όσο μένει η ανωμαλία,
τόσο προχωρεί το κακό»,
είχε πει κάποτε ο
Γιώργος Σεφέρης αλλά
κανείς από τους τότε
κρατούντες δεν τον
άκουσε. Όπως
αποδεικνύεται, κανείς
από τους σημερινούς δεν
φαίνεται να τον έχει
μελετήσει. Αν ήταν το
κακό μόνο για λογαριασμό
τους, δεν θα είχε και
μεγάλη σημασία. Είναι
για τον τόπο κι έχει
τεράστια.
Το ζητούμενο τις
τελευταίες εβδομάδες
(και περισσότερο) ήταν
και είναι ο ακριβής
προσδιορισμός των
εκλογών. Η τραγωδία
στα Τέμπη του έδωσε τον
χαρακτήρα του
επείγοντος. Αντί όμως ο
πρωθυπουργός να κινήσει
τις διαδικασίες, για να
λειτουργήσουν τα
δημοκρατικά διέξοδα,
δείχνει διάθεση να
αναβάλλει στον αόριστο
μέλλοντα την επίσκεψή
του στην πρόεδρο της
Δημοκρατίας για την
υποβολή της παραίτησης
της κυβέρνησής του.
Ταυτοχρόνως άρχισαν
διαρροές προς τον Τύπο,
σύμφωνα με τις οποίες
μπορεί να στήσει τις
κάλπες ακόμα και τον
Σεπτέμβριο.
«Απολύτως αδύνατο είναι
αυτό», ξεκαθάρισε στη
«Ν» κορυφαίος πολιτικός
παράγων. «Εκ του
Συντάγματος μπορεί να
παρατείνει τη θητεία της
σημερινής κυβέρνησης
μόνο για ένα μήνα.
Οπότε, υποχρεωτικά
πλέον, οι κάλπες θα
στηθούν στις 7
Αυγούστου. Τι όφελος
όμως μπορεί να έχει;
Ποιος μπορεί να του
εγγυηθεί ότι δεν θα
συμβεί κάτι το δυσάρεστο
που θα επιβαρύνει ακόμα
περισσότερο το κλίμα;»
Σοβαρό το ερώτημα. Το
καλοκαίρι των πυρκαγιών
δεν μπορεί να
αντιμετωπιστεί με την
τρέχουσα νοοτροπία. Το
φωνάζει η Εύβοια, η
Αττική, η Πελοπόννησος
και όλη εν γένει η
πυρόπληκτη Ελλάδα.
Δεν πρόκειται να
αλλάξουν τα πράγματα.
Μόνο μπαλώματα γίνονται
με το γνωστό σύστημα
«όπως-όπως και μεταξύ
μας». Το σύστημα
καταρρέει. Μαζί με τον
κυβερνητικό μηχανισμό.
Το μόνο για το οποίο
ενδιαφέρεται είναι να μη
διαλυθεί, να πέσει στα
μαλακά, για να μπορέσει
να ξανασηκωθεί. Είναι
ένα ιδιόμορφο σύστημα
της διαπλοκής, αυτό που
χτίστηκε στη δεκαετία
του ’90 για να
υποστηρίξει τον δήθεν
εκσυγχρονισμό αλλά στην
ουσία λειτούργησε υπέρ
επιτηδείων εργολάβων και
προμηθευτών πάσης
μορφής. Και συνεχίζει
μέχρι σήμερα.
Είναι το σύστημα αυτών
που πληρώθηκαν αναθέσεις
αλλά δεν παρέδωσαν ποτέ
έργα ολοκληρωμένα, που
ξαναπήραν κι άλλες
εργολαβίες για να τα
ξαναφτιάξουν σωστά, ούτε
όμως τότε τα τέλειωσαν,
αλλά ξαναπληρώθηκαν και
δεν λογοδότησαν ποτέ.
Αντιθέτως έλαβαν τα
συγχαρητήρια της
πολιτείας. Αυτών των
εργολάβων και
προμηθευτών του ελλιπούς
αποτελέσματος. Ενίοτε
και επικίνδυνου έως και
ανθρωποκτόνου, όπως
αποδείχτηκε με τα έργα
τους στο σιδηροδρομικό
δίκτυο. Ομοίως
επικίνδυνο, όπως
καταγγέλλουν τα
συνδικάτα, είναι στα
λιμάνια, τα αεροδρόμια
και μερικές μεγάλες
οδικές αρτηρίες. Είναι
τραγικό στα νοσοκομεία
της αναξιοπρέπειας, του
ράντζου, της έλλειψης
προσωπικού, των
εξαντλητικών
διημερεύσεων και
διανυκτερεύσεων ενός
προσωπικού που δεν
επαρκεί καν για τις
βάρδιες και όχι μόνο δεν
έχει στη διάθεσή του ΜΕΘ
αλλά συχνά και τα
απαραίτητα για την
ανακούφιση του
ανθρώπινου πόνου. Το
ίδιο θλιβερή είναι η
κατάσταση στα δημόσια
σχολεία όλων των
βαθμίδων: από τα
νηπιαγωγεία μέχρι τα
πανεπιστήμια.
Στο μίγμα μπαίνει και η
απειλή της νέας διεθνούς
χρηματοπιστωτικής κρίσης
μετά την έκρηξη στην
αμερικάνικη Silicon
Valley Bank. Η ελληνική
οικονομία κάθε άλλο παρά
θωρακισμένη είναι την
ώρα που τα επιτόκια των
κεντρικών τραπεζών σε ΕΕ
και ΗΠΑ τη γονατίζουν
ήδη.
Αυτό το
οικονομικο-πολιτικό
σύστημα έχει τελειώσει.
Δεν ανανεώνεται, δεν
ανατροφοδοτείται.
Αποτελεί πλέον πηγή
ανωμαλίας που έχει
ξεσηκώσει την κοινωνία.
Η χώρα δεν έχει ανάγκη
από ταχυδακτυλουργικά
τρικ. Έχει ανάγκη από
αναμόρφωση. Με
διακομματική και ει
δυνατόν με εθνική
συναίνεση. Όχι λήθη ούτε
παραγραφή. Αναδιάρθρωση
και ανανέωση του
πολιτικού προσωπικού
χρειάζεται με ικανά
πρόσωπα που ζουν και
αναπτύσσονται στην
κοινωνία. Όχι στους
προθαλάμους της
διαπλοκής ή τους
κομματικούς σωλήνες.
Πολιτική ευθύνη και
συνεννόηση για
αναδόμηση. Δεν υπάρχουν
άλλα περιθώρια για
πολιτικά νταϊλίκια,
εμμονές γύρω από την
εξουσία, ψεύτικους
καυγάδες και γιουρούσια
προς τα κυβερνητικά
αξιώματα. Αναζήτηση του
καλύτερου οπωσδήποτε.
Ιδεολογική σαφήνεια
επίσης. Αλλά μέχρι εκεί.
Αυτή τη φορά επιβάλλεται
να πονέσει το πολιτικό
σύστημα και όχι η
κοινωνία. Δεν αντέχει
άλλο.
Γρηγόρης Ρουμπάνης
(Ναυτεμπορική) |
