|
Τι θα ψηφίσουν όλοι
αυτοί; Αυτό
μάλλον πρέπει να
απασχολεί τους επιτελείς
των κομμάτων και όχι η
πολιτική ανάλυση των
κριτηρίων με τα οποία θα
πάνε στην κάλπη. Στον ΣΥΡΙΖΑ,
ας πούμε, θα πρέπει να
υπερβούν την ικανοποίηση
της πρωτιάς που
καταγράφουν οι
δημοσκοπήσεις στην
συγκεκριμένη κατηγορία.
Και να σκεφτούν γιατί
όταν οι ίδιοι νέοι
μεγαλώσουν δεν θα
ψηφίσουν πλέον το κόμμα
τους. Αλλά και στη Νέα
Δημοκρατία οφείλουν
να μελετήσουν τον λόγο
για τον οποίο δεν
πείθονται να επιλέξουν,
πρώτα, την κυβερνητική
παράταξη.
Πιο χρήσιμο όμως θα ήταν
να εξετάσει κανείς όχι
τι θα ψηφίσουν οι νέοι
αλλά πώς θα ψηφίσουν.
Πόση θα είναι η αποχή
στην κάλπη και πόσο
«πολιτική» θα κριθεί η
ψήφος τους, σε συνάρτηση
με την δέουσα συνειδητή
τους στάση απέναντι στην
επιλογή τους.
Μπορώ να καταθέσω μερικές
παρατηρήσεις για τη
γενικότερη κουλτούρα που
έχει διαμορφώσει ήδη το
προφίλ ενός μέσου νέου
ψηφοφόρου στην ηλικία
από 17 έως 24 ετών.
Οι μέχρι πρότινος
μαθητές συνήθιζαν να
ψηφίζουν στα σχολεία
τους με διαδικασίες
περισσότερο
«ψυχαγωγικές» και όχι
πολιτικές. Το ίδιο το
κράτος, απαξιώνοντας τον
θεσμό των μαθητικών
κοινοτήτων, δεν είχε
φροντίσει ποτέ για τη
σοβαρότητα της πολιτικής
σκέψης και επιλογής.
Οι περισσότεροι από τους
νέους ψηφοφόρους έχουν
ήδη ψηφίσει ηλεκτρονικά
για παίκτες που
συμμετέχουν σε
τηλεοπτικά σόου. Στην
νέα τους εκλογική
εμπειρία είναι πολύ
πιθανόν να ακολουθήσουν
ανάλογα κριτήρια
επιλογής προσώπων…
Το οπαδικό πνεύμα που
καλλιεργείται στα μίντια
και στο πολιτικό
σύστημα, υιοθετείται
πολύ πιο εύκολα στις
νεαρές ηλικίες που το
θυμικό είναι πιο έντονο
από την κρίση.
Η αντισυστημική ψήφος,
συνηθισμένη στους νέους
σε όλες τις χώρες,
ενισχύεται από διάφορες
«έντεχνες» παρεμβάσεις
πολιτικών και αποδίδει
καρπούς. Κάποιοι θα
ψηφίσουν ΚΚΕ επειδή το
«σουρεάλ» ποίημα για τη
Λιβαδειά που απήγγειλε,
κάποια στιγμή στη Βουλή,
ο Δημήτρης Κουτσούμπας
έγινε viral στα social
media.
Οι φοιτητές βιώνουν στα
πανεπιστήμια, ένα
μικροκομματικό,
απαξιωτικό για την
δημοκρατία περιβάλλον.
Το αποτέλεσμα είναι να
καταλήγουν σε μία
απολιτική στάση για
όλους και για κάθε
εκλογική διαδικασία.
Αυτά κι άλλα πολλά
ισχύουν για τους 400
χιλιάδες νέους
ψηφοφόρους.
Μπορεί ανάμεσά τους να
υπάρχουν παιδιά με κρίση
και πολιτική σκέψη αλλά
στην Κοινοβουλευτική
Δημοκρατία μιλάμε για
πλειοψηφίες και όχι για
εξαιρέσεις.
Τι θα μπορούσε να γίνει; Να
μας απασχολήσει κάποτε
πώς θα εμπεδώσουμε μία
πολιτική κουλτούρα αρχών
στο εκλογικό σώμα.
Ξεκινώντας απ’ τα
σχολεία, τα
πανεπιστήμια, τα ΜΜΕ και
το πολιτικό σύστημα. Για
συνηθίσουμε τους
εκλογείς σε έντιμες
πολιτικές διαδικασίες.
Και να απαλλαγούμε από
την μάστιγα της
«ανώριμης ψήφου» με την
οποία η κρίσιμη μάζα
ανεβοκατεβάζει τις
κυβερνήσεις.
Το πρόβλημα των νέων
ψηφοφόρων δεν είναι η
αντισυστημική τους
νεότητα. Είναι η
αδιαφορία της ίδιας της
πολιτείας απέναντί τους.
Και κυρίως, η αξιακή
εκμετάλλευση της
«επανάστασης» που
κρύβουν μέσα τους, ως
αντίβαρο στην υποκρισία
των εξουσιών.
Ανδρέας Ζαμπούκας
(Athens Voice) |
