|
Η εντολή
έπρεπε να εκτελεστεί το
γρηγορότερο δυνατόν. Η
παραγγελία αφορούσε την
κατασκευή τριών προτομών
από μπρούτζο. Του
Στάλιν, του Στρατηγού
Ζούκοφ και του
Βασίλιεβιτς. Των ηρώων
του σοβιετικού ιδεώδους.
Η «Τριανδρία» που
κατατρόπωσε τους Ναζί
στο Στάλινγκραντ. Σήμερα
όπως και παλαιότερα
Βόλγογκραντ.
Η
σημερινή Ρωσία του
Βλαντιμίρ Πούτιν
εορτάζει την επέτειο της
ιστορικής μάχης
ανατρέχοντας στο
σοβιετικό παρελθόν και
ξεθάβοντας από την
σύγχρονη ιστορία της
εκείνη την προσωπικότητα
που ενσάρκωσε το απόλυτο
κακό ως αντίπαλο δέος
ενός άλλου απόλυτου
κακού. Σταλινισμός
έναντι Ναζισμού. «Ο
Φαιός και ο Κόκκινος
Φασισμός» όπως
επισήμαινε με τον τίτλο
που επέλεξε ο Otto Rühle
στο επώνυμο βιβλίο του
ήδη από το 1939. Ήταν
πολύ λίγοι τότε οι
αριστεροί οι οποίοι
τολμούσαν να
ταυτοποιήσουν τις δύο
εκδοχές του κακού και να
μιλήσουν ανοικτά για
εκείνο που αργότερα θα
γινόταν το σύνθημα μίας
άλλης υγιούς αριστερής
προσέγγισης. Σοσιαλισμός
ή βαρβαρότητα. Και όμως
χρειαζόταν μόνον
πολιτικό κουράγιο διότι
όλα τα στοιχεία ήταν
εκεί, κραύγαζαν.
Δεκάδες
χρόνια αργότερα ένα
καθεστώς που ψάχνει
απεγνωσμένα να βρει ένα
…. «παρελθόν» για να
καπαρώσει ένα κάποιο
μέλλον μέσα από τα
φαράγγια βαρβαρότητας
στα οποία ρέει το
αιμοσταγές παρόν του, το
καθεστώς Πούτιν,
επαναφέρει τον Ιωσήφ
Βησαριόνοβιτς, έναν
Γεωργιανό μυστικιστή,
τρόφιμο Ορθόδοξου
Σεμιναρίου. Πρόκειται
για την επαναφορά του
μίγματος που ανέκαθεν
βόλευε τους φονιάδες που
εναλλάσσονταν στον θρόνο
της εξουσίας, είτε στο
Νόβγκοροντ, είτε στο
Κίεβο. Είτε στη Μόσχα
είτε στην παγωμένη αλλά
εκλεπτυσμένη Αγία
Πετρούπολη.
Η
παραγγελία στον
καλλιτέχνη που θα
σμίλευε το καλούπι μέσα
στο οποίο θα χυνόταν το
καυτό μέταλλο είχε μία
και μόνον οδηγία. Να
είναι έτοιμες οι
προτομές το γρηγορότερο
δυνατόν.
Αλήθεια
ποιος θυμάται τους
χιλιάδες νεαρούς άνδρες
από τα βάθη της Σιβηρίας
και από τις στέπες πέρα
από τα Ουράλια, τους
χιλιάδες Ουκρανούς,
Λευκορώσους και Ρώσους
που άφησαν την τελευταία
τους πνοή στα ερείπια
μίας πόλης που η Βέρμαχτ
είχε μετατρέψει σε ένα
απερίγραπτο κολαστήριο.
Ποιος θυμάται τους
χιλιάδες νεαρούς
γερμανούς που η θηριωδία
του αρχηγού τους οδήγησε
στο θυσιαστήριο που
έμεινε γνωστό ως η «μάχη
όλων των μαχών».
Στο
Στάλινγκραντ δεν υπάρχει
ούτε ένα τετραγωνικό
εκατοστό που αν το
σκάψεις δεν θα αναβλήσει
αίμα. Ανθρώπινο αίμα.
Δεκάδες
χρόνια αργότερα, ένας
υβριστής της Ιστορίας,
ζωντανεύει έναν από τους
βρικόλακες της
βαρβαρότητας για να
προσδώσει στο εγχείρημα
του, το ουκρανικό
ολοκαύτωμα, ένα άρωμα
ιστορικής συνέχειας. Ο
Βλαδίμηρος Πούτιν δεν
έχει να ακουμπήσει πάνω
σε ένα ιστορικό
μετερίζι. Προϊόν των
σκοτεινών διαδρόμων των
σοβιετικών μυστικών
υπηρεσιών, μετρίας
μορφώσεως, μετρίας
εμβέλειας ενσαρκώνει την
αγωνία του
μετασοβιετικού ανθρώπου.
Τι είναι ο Homo
Metasovieticus αν όχι το
ανεξίτηλο αποτύπωμα της
ήττας του Υπαρκτού
Σοσιαλισμού. Μίας ήττας
που χρειάστηκε να
προσφέρει εκατομμύρια
θύματα στον αδηφάγο
Μολώχ της εγκληματικά
επίμονης ανθρώπινης
ανοησίας.
Ο
σημερινός οικότροφος του
Κρεμλίνου επιχειρεί να
επαναφέρει το ιδεολόγημα
κλειδί που επί αιώνες
λίπαινε τις εξουσίες σε
αυτήν την αχανή χώρα.
Μυστικισμός δια της
Ορθοδοξίας.
Απόλυτη
εξουσία του Ενός δια του
δόγματος του Παππούλη
του Λαού.
Ύστατη
αλλά Θεία υποχρέωση η
θυσία στο όνομα της
Αγίας Ρωσίας. Δεν
ανήκεις παρά μόνον στη
«Μητέρα Πατρίδα»
Πρόκειται για την
επιτομή της έννοιας του
διαχρονικού κολίγου που
τόσο προσπάθησαν να
αποτινάξουν γενιές και
γενιές ρώσων
διανοουμένων και
καλλιτεχνών. Πολλοί από
αυτούς αποτύπωσαν το
πέρασμα τους από τούτη
τη ζωή, γράφοντας με το
αίμα τους το όνομα τους
στον τοίχο του
ανθρώπινου θυσιαστηρίου.
Έτσι
λοιπόν. Φέτος, εκεί πάνω
στις όχθες του παγωμένου
Βόλγα, τρεις προτομές θα
ανασηκωθούν από το
παρελθόν για να θυμίζουν
πώς η βαρβαρότητα μπορεί
και να είναι το μέλλον
μας.
Για του
λόγου το αληθές
ακολουθεί η σχετική
ανάρτηση στο Twitter.
Νίκος
Γεωργιάδης (Athens
Voice) |
