Η Ουκρανία, στη σκιά μιας πυρηνικής δύναμης, αντιστέκεται επί ένα έτος, με την επιτιθέμενη Ρωσία να μην μπορεί να επιτύχει τη νίκη και να βρίσκεται καθηλωμένη σε έναν παρατεταμένο πόλεμο φθοράς. Οσο ο πόλεμος συνεχίζεται, ηγέτες δυτικών χωρών, υπουργοί Εξωτερικών, Αμυνας και λογής ακόμη αξιωματούχοι μετακινούνται με –σχετική για τα δεδομένα– ευκολία, καθώς –όπως φαίνεται– ο νατοϊκός έλεγχος ιδιαίτερα στον εναέριο χώρο της δυτικής Ουκρανίας είναι απόλυτος.

Την ίδια στιγμή, ο πόλεμος της Ουκρανίας θέτει σε δοκιμή το σύνολο της δυνατότητας του ΝΑΤΟ να υποστηρίξει τις δυνάμεις του Κιέβου μέσα από ένα σύστημα διαρκούς επιμελητείας το οποίο (και αυτό) έχει βασικό γρανάζι τις ΗΠΑ. Αυτή η άνευ προηγουμένου στα μεταπολεμικά χρονικά κινητοποίηση των κρατών του Βορειοατλαντικού Συμφώνου και των κρατών που υποστηρίζουν την Ουκρανία (συνολικά 54), όχι μόνο κρατάει ζωντανό τον αγώνα του Κιέβου, αλλά αδειάζει τα οπλοστάσια της Δύσης σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν συλλήβδην οι Δυτικοί αποφασίζουν ότι πρέπει να προχωρήσουν σε εξοπλιστικά προγράμματα-μαμούθ, προκειμένου να αποκτήσουν ή να ενισχύσουν υφιστάμενες αμυντικές δυνατότητες. Εν ολίγοις, έχουμε μπει για τα καλά σε μια νέα κούρσα εξοπλισμών, σε επίπεδο παγκόσμιο.

Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία έχει εξασφαλίσει την –φιλική– ουδετερότητα των περισσοτέρων κρατών της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας, ενώ προσπαθεί να αναπληρώσει τις απώλειες από τις ευρωπαϊκές αγορές. Ταυτόχρονα, αργά αλλά σταθερά, αισθάνεται την ουρά του κινεζικού δράκου να περισφίγγει όλα τα κράτη που αποτελούσαν την πάλαι ποτέ «πίσω αυλή» της Μόσχας. Αν η σύγκρουση στην Ουκρανία θα μειώσει το πρεστίζ της σε τέτοιο βαθμό που να την καθιστά υποχείριο της Κίνας, αυτό μένει να φανεί μεσοπρόθεσμα. Αν οι χώρες της Ευρώπης –με τις υφιστάμενες εξαιρέσεις όπως η Ουγγαρία του Ορμπαν– συνεχίσουν να στηρίζουν την αμερικανική πολιτική είναι, επίσης, ζητούμενο. Μέχρι τότε, πόσες ακόμη θλιβερές επετείους έναρξης του πολέμου στην Ουκρανία θα κληθούμε να απαριθμήσουμε;

Βασίλης Νέδος (Καθημερινή)