|
Χωρούσε
κάπου, μετά τις περιγραφές για το μη ρεαλιστικό
σκηνικό τότε γύρω σου, μια χρήσιμη παρατήρηση
αυτογνωσίας (που θα φαινότανε και ειλικρινής).
Ίσως με
παρελθοντικό χρόνο, σε αντιδιαστολή με τον
ενεστώτα χρόνο γραφής. Κάτι του τύπου : «Μπορεί
να υποτίμησα τον ανθρώπινο παράγοντα συνεργατών
μου σε θέσεις υψίστης ευθύνης αλλά σίγουρα έχω
και το δικό μου μερίδιο ευθύνης σε αυτό. Έπρεπε
ίσως να σκανάρω περισσότερο κάποιες δογματικές
και στερεοτυπικές πεποιθήσεις, μη συμβατές με
την τότε ιστορική συγκυρία, απότοκες και των
γνωστών εσωστρεφών τάσεων της μη κυβερνώσας
μέχρι τότε αριστεράς»
Να δείξεις
δηλαδή ότι κατάλαβες τι συνέβη τότε, ότι
αφομοίωσες καλύτερα σε σχέση με εκείνους το πως
καλλιεργήθηκε η κουλτούρα της ουτοπικής δράσης,
το πως δυσκολεύτηκες τελικά στην πράξη( στις
κρίσιμες στιγμές για τον τόπο )με την
προεκλογική ρητορική του ανέφικτου («με ένα
άρθρο και ένα νόμο»)
Και να
δείξεις πως ξέρεις πλέον ότι όλα εκείνα
αφορούσαν πεποιθήσεις και ιδεοληψίες που δεν
μπορούσαν τελικά να βοηθήσουν στο δύσκολο έργο
της «απόφασης» : δεν μπορούσαν να σταθούν
ζωντανές οι ιδέες ως επιθυμίες, μπροστά στην
μεγάλη εθνική ευθύνη. Γιατί αυτό απαιτούσε η
έκτακτη συνθήκη, το τότε καθεστώς της εξαίρεσης
και των περιορισμών.
Οφείλεις
κάτι επίσης : να απαλλάξεις την νέα εκδοχή της
πολιτικής σου κοσμοθεωρίας, ως ο πρώην
επικεφαλής της τότε κυβερνώσας αριστεράς, από το
ουτοπικό φαντασιακό της. Και να αναδείξεις το
μείζον ζήτημα που ακόμη και τώρα την καθιστά
απόμακρη από τον μέσο ψηφοφόρο : την ανίχνευση
των ρωγμών της πραγματικότητας.
Ίσως μόνο
έτσι θα κατανοήσουν σήμερα οι πολλοί ότι ο
απροσπέλαστος τοίχος του μεγάλου σκηνικού ήταν
και είναι προκατασκευασμένος – ό,τι και αν
έκανες τότε. Οπότε και θα ενίσχυες τα
ελαφρυντικά σου μέσα στο μεγάλο ακροατήριο της
ιστορίας.
Διότι
έπρεπε να ξέρεις ότι εκείνη η βουή του κύματος
προς την εξουσία έκανε πολλούς διπλανούς σου
(ιδεαλιστές και αγωνιστές γαρ) να μην ακούν την
ισχυρή σειρήνα του καπιταλισμού, να μην βλέπουν
την κόκκινη γραμμή, το όριο του εφικτού, την
άκαμπτη τότε πραγματικότητα των δημοσιονομικών
περιορισμών.
Μέσα λοιπόν
σε ένα- κατα τα άλλα ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο-
αυτοβιογραφικό διήγημα, μέσα σε ένα αυθόρμητο
storytelling από το
δωμάτιο της εξουσίας, χωράει προφανώς να γράψεις
πως θα έπρεπε να ευθυγραμμίζονταν τότε δίπλα σου
(όσοι τέλος πάντων μπορούσαν) με την ιστορία.
Και να ονομάσεις τι δεν «έδειξες» εσύ σε αυτούς,
ώστε να συντονίσουν την στάση τους με τον
αναγκαίο πραγματισμό που απαιτούσαν οι ιστορικές
στιγμές.
Και κάτι
άλλο που απουσιάζει έντονα στο βιβλίο (αν και
λες οτι επιφυλάσσεσαι να το αναλύσεις αργότερα)
: σε 762 σελίδες αφιερώνεις 728 για τα
πεπραγμένα σου, και από τις 34 στον επίλογο μόνο
οι 25 είναι για το μέλλον. Ας είναι όμως. Εμένα
αυτές με αφορούσαν προσωπικά, να πω την αλήθεια,
περισσότερο από τις υπόλοιπες. Αλλά σε αυτές τις
25 σελίδες για το αύριο δεν διάβασα το βάθος,
δεν κατάλαβα το νόημα, ή δεν ερμήνευσα ίσως, το
μείζον ζητούμενο : το «πώς». Ειδικά τώρα που η
γεωπολιτική (δήθεν) «ασφάλεια» κοιμίζει τους
μικροαστούς, καθώς και τους βολεμένους
ραντιέρηδες, με όλους φυσικά μαζί τους
προσοδοθηρικούς κομματικούς μεσολαβητές σε ΜΜΕ
και πόστα της κρατικής μηχανής.
Τώρα που ο
κίνδυνος μοιάζει καλά καλυμμένος, κάτω από την
πληθωριστική ψευδοευμάρεια πολλών, την οποία
συντηρεί το βιοπολιτικό καθεστώς μιας εξουσίας
που ευτελίζει θεσμούς και συντηρεί την διαφθορά,
ενώ ασκεί εμμονικά μια ταξική πολιτική. Αυτό το
σκηνικό είναι που χρειάζεται ορθολογικό σχέδιο
αναχαίτισης, ένα πλάνο τεχνογνωσίας και
αναστροφής των πραγμάτων- όχι περιγραφικά μόνο
μανιφέστα περί «νέου εθνικού πατριωτισμού». Η
δεξιά που εκφασίζει επικίνδυνα την κοινωνία –
παντού στην Ευρώπη – δεν μπορεί να
αντικατασταθεί από μια μη ρεαλιστική συνθήκη
διακυβέρνησης : το ξέρει ο κόσμος αυτό.
«Στροφή» :
αυτό τον τίτλο έπρεπε να βάλεις. Άλλωστε το
έχεις γραμμένο σε μια σελίδα στον επίλογο :
στροφή για να μην έλθει ξανά η «καταστροφή».
Και ίσως
τελικά να το έκανες μιλώντας μόνο για το αύριο.
Όχι να ανακατέψεις το παρελθόν ώστε να
«μυρίσει».
Έτσι θα
υπενθυμίσεις σε όλους ότι η χώρα πήγε να σκάσει
στα χέρια σου αλλά σου πιστώνεται ιστορικά ότι
απέτρεψες την καταστροφή (ενώ οι άλλοι είχαν για
χρόνια φροντίσει να την πετάξουν από πάνω τους,
ο καθένας στον επόμενο, και όλοι τους μαζί, πάνω
στα κεφάλια μας)
Και να
θυμάσαι κάτι : σήμερα οι πολλοί δεν θέλουν να
βλέπουν καν ως πιθανότητα αυτή την «επανάληψη
του γκρεμού ». Και μάλιστα, οι τωρινοί κάτοχοι
της εξουσίας έκαναν δυστυχώς τους πολλούς να μην
βλέπουν τι έρχεται για τα παιδιά τους (με τόση
ανοχή στην διαφθορά)…
European
Business Review
|
