|
Ο
προηγούμενος πρόεδρος, ο Τζον Γουίνσι
Άνταμς (1825-1829), κολυμπούσε κάθε
πρωί γυμνός στον Πότομακ: το χόμπι φαίνεται
φυσιολογικό μόνο σε όσους δεν φαντάζονται πόσο
κρύα είναι τα νερά του ποταμού που διασχίζει την
Ουάσινγκτον. Επιστρέφοντας από το κολύμπι, ο
Άνταμς τάιζε έναν κατοικίδιο αλιγάτορα που ζούσε
μαζί του στον Λευκό Οίκο· δώρο του μαρκήσιου ντε
Λαφαγιέτ. Αλλά ίσως πρόκειται για urban legend.
Ο Άνταμς πίστευε στην επιστήμη και στην
εξερεύνηση του διαστήματος — γι’ αυτό ήθελε να
οργανώσει αποστολή στο κέντρο της Γης. Αυτά ξέρω
για τον Άνταμς.
Για τον Mάρτιν
βαν Μπιούρεν (1837-1841), τον πρώτο
πρόεδρο που γεννήθηκε μετά την Ανεξαρτησία, ξέρω
ότι δεν έκανε τον κόπο να μάθει καλά αγγλικά: η
πρώτη του γλώσσα ήταν τα ολλανδικά· στα αγγλικά
έκανε ένα σωρό λάθη.
Στη
συνέχεια, ο Τζέιμς Μπιουκάναν (1857-1861),
ο επιλεγόμενος «εργένης πρόεδρος» επειδή δεν
παντρεύτηκε, τρεφόταν με λάχανα: μασούλαγε
λάχανα ακόμα και στις συνεδριάσεις.
Ο Γιουλίσες
(Oδυσσέας) Σ. Γκραντ (1869-1877) ήταν
διαρκώς σουρωμένος από το ουίσκι το οποίο
συνόδευε με πούρα (20 ημερησίως).
Ο Γκρόβερ
Κλίβελαντ (1885-1889 και 1893-1897)
παντρεύτηκε μια νεαρή γυναίκα, τη Φράνσις, την
οποία γνώριζε από τα εφηβικά του χρόνια: όταν η
Φράνσις ήταν μωρό, την πρόσεχε σε στιλ μπέιμπι
σίτερ. Σε ηλικία 21 ετών, η Φράνσις έγινε η
νεότερη Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ και ο λαός την
αγαπούσε. Όταν το 1888 ο Κλίβελαντ έχασε την
προεδρία, η νεαρή σύζυγος φέρεται να είπε στους
υπαλλήλους του Λευκού Οίκου: «Παιδιά, μη
μετακινήσετε τίποτα. Θα επιστρέψουμε». Πράγματι,
το 1892 ο Κλίβελαντ επανεξελέγη και έγινε ο
πρώτος πρόεδρος που υπηρέτησε δύο μη διαδοχικές
θητείες.
Λίγα χρόνια
αργότερα, ο Γουίλιαμ Χάουαρντ Ταφτ (1909-1913)
αποκοιμιόταν ακόμη και κατά τη διάρκεια επίσημων
συναντήσεων και ομιλιών· και καθώς ζύγιζε 150
κιλά, μια φορά σφήνωσε στην μπανιέρα: αναφέρω το
γεγονός σ’ ένα μυθιστόρημα.
Όσο για
τον Κάλβιν Κούλιτζ (1923-1929),
γνωστό και ως Silent Cal, δεν μιλούσε σχεδόν
καθόλου —ούτε δημόσια, ούτε ιδιωτικά. Κι εκτός
αυτού, είχε δυο κατοικίδια ρακούν, τα οποία
περιφέρονταν ελεύθερα στον Λευκό Οίκο.
Φτάνουμε
στον Tricky Dick, τον Ρίτσαρντ Νίξον (1969-1974),
που διατηρούσε Λίστα Εχθρών με δημοσιογράφους,
πολιτικούς και διασημότητες, προκειμένου να τους
κάνει τον βίο αβίωτο. Επιπλέον, πίστευε ότι δεν
θα τον τσάκωναν ποτέ για τις απατεωνιές του.
Αργότερα, ο
κατά τα άλλα συμπαθητικός Τζίμι Κάρτερ (1977-1981)
επέμενε ότι το 1969 έχει δει UFO, ενώ δέκα
χρόνια αργότερα φέρεται να κινδύνευσε από
σουρεάλ επίθεση αγριοκούνελου καθώς ψάρευε στη
λίμνη κοντά στο σπίτι του στην Τζόρτζια.
Ο Μπιλ
Κλίντον (1993-2001), πέραν του ότι ήταν
ψεύτης και δειλός, όπως φάνηκε από τη γελοία
υπόθεση Λιουίνσκι —πράγμα που ωστόσο δεν
στοιχειοθετεί τρέλα—, έβγαινε κρυφά από τον
Λευκό Οίκο για να φάει Big Mac. Αλλά ίσως να
πρόκειται για αβάσιμο κουτσομπολιό.
Τραμπ: η
κορύφωση της πολιτικής παραδοξότητας
Φτάνω στο
παρόν. Αν ο Ντόναλντ Τραμπ δεν
προκαλέσει κάποια ανεπανόρθωτη καταστροφή στη
χώρα του και στον πλανήτη, οι stand up comedians
θα έχουν υλικό μέχρι το 2029. Ο άνθρωπος
προσφέρθηκε να αγοράσει τη Γροιλανδία και να
προσαρτήσει τον Καναδά. Έχουν προηγηθεί πολλά
και ποικίλα επεισόδια παραφροσύνης: έχει αφήσει
να εννοηθεί ότι είναι «ο εκλεκτός του Θεού» ή ο
«βασιλιάς των Εβραίων»· έχει παρουσιάσει
ψηφιακές κάρτες τύπου Non-Fungible Token, με
εικόνες του εαυτού του ως υπερήρωα και καουμπόι·
έχει προτείνει τη χρήση πυρηνικών όπλων για την
αντιμετώπιση των τυφώνων και ενέσεις χλωρίνης
για την αντιμετώπιση των ιών· έχει οργανώσει
γιορτή για πρωταθλητές στους οποίους πρόσφερε
λιπώδη τσίζμπεργκερ· έχει δηλώσει ότι τα αιολικά
πάρκα προκαλούν καρκίνο και έχει αναρτήσει τα
πιο ανατριχιαστικά tweets στην ιστορία των
social media, στα οποία η ανατριχίλα περισσεύει
έτσι κι αλλιώς. Καθώς είμαστε ακόμα στην αρχή,
φαντάζομαι ότι σε τριάμισι χρόνια, όλοι οι
προηγούμενοι πρόεδροι θα μας φαίνονται εντελώς
νορμάλ.
Ήδη πολλοί
άνθρωποι στις ΗΠΑ νοσταλγούν τον Τζορτζ
Γ. Μπους, ο οποίος, μετά από μια
προεδρία γεμάτη bushisms, γκάφες και αποτυχίες,
δοκίμασε το ταλέντο του στη ζωγραφική: το έργο
του, πορτρέτα βετεράνων πολέμου και ηγετών,
εκδόθηκε σε βιβλίο που κοσμεί coffee tables
υπερήφανων Ρεπουμπλικανών.
Σώτη
Τριανταφύλλου (Athens Voice)
|
