|
Το κεντρικό
ερώτημα για τα επόμενα χρόνια δεν είναι αν η
Κίνα θα επιβιώσει ή όχι. Είναι το εάν και το πώς
η κινεζική ηγεσία θα συνεχίσει την πορεία της
φιλελευθεροποίησης και μεταρρύθμισης στα πρότυπα
της οικονομικής πολιτικής που ξεκίνησε ο μέγας
μεταρρυθμιστής Τενγκ Σιαοπίνγκ στη μετά τον Μάο
Τσετούνγκ εποχή, ο οποίος κόντεψε να τη
διαλύσει. Και αυτή η εντυπωσιακή για τα
αποτελέσματά της προσπάθεια πραγματοποιείται
μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον έντονου
γεωπολιτικού και γεωοικονομικού ανταγωνισμού με
τις ΗΠΑ.
Τα
οικονομικά αποτελέσματα του 2024 με ανάπτυξη 5%
αποδεικνύουν ότι η Κίνα παραμένει η ατμομηχανή
της παγκόσμιας οικονομίας. Οι ρυθμοί ανάπτυξης
της Κίνας είναι πολύ μεγαλύτεροι από αυτούς των
ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Συνεπώς οι
προβλέψεις περί κορεσμού ή ακόμα και κατάρρευσης
της Κίνας αντικατοπτρίζουν περισσότερο
ιδεολογικές εμμονές παρά εμπειρική ανάλυση.
Σε αντίθεση
με τον πρώτο Ψυχρό Πόλεμο, όταν η Σοβιετική
Ενωση δεν ξεπέρασε ποτέ το 42% του Ακαθάριστου
Εθνικού Προϊόντος των ΗΠΑ, η χώρα του κ. Τραμπ
έχει σήμερα να ανταγωνιστεί ένα σχεδόν ισοδύναμο
ανταγωνιστή. Το ΑΕΠ της Κίνας με όρους
συναλλαγματικής ισοτιμίας είναι στα επίπεδα του
75%-80% του αμερικανικού ΑΕΠ, ενώ με όρους
αγοραστικής δύναμης έχει ήδη ξεπεράσει το ΑΕΠ
των ΗΠΑ από το 2014 και είναι σήμερα κατά 20%
υψηλότερο.
Πέρα όμως
από τους αριθμητικούς δείκτες, αυτό που μετράει
είναι η ποιοτική αναβάθμιση της κινεζικής
βιομηχανικής παραγωγής. Δεν πρόκειται για μια
οικονομία που βασίζεται πια στο φθηνό εργατικό
δυναμικό. Η Κίνα ανεβαίνει ραγδαία στα επίπεδα
της παραγωγικής αλυσίδας, μεταβαίνοντας σε ένα
καθεστώς όπου η τεχνολογική καινοτομία
υποκαθιστά το μοντέλο της φθηνής εργασίας.
Ακόμα πιο
εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι η μετάβαση αυτή
δεν βασίζεται μόνο στις κρατικές επιχειρήσεις,
αλλά ωθείται και από ακμάζουσες ιδιωτικές
εταιρείες και ειδικότερα από τις πέντε
εμβληματικές BYD, DJI, DEEPSEEK, XIAOMI και
BYTEDANCE. Αυτή η πρωτόγνωρη σχετική ισοδυναμία
ανάμεσα στις δύο παγκόσμιες υπερδυνάμεις καθιστά
τον παρόντα ανταγωνισμό όχι μόνο πιο απρόβλεπτο
αλλά και επικίνδυνο, καθώς κατά τη διεκδίκηση
αυτή μπορεί να διακυβευθεί ακόμα και η παγκόσμια
ειρήνη.
Προς το
παρόν, καλπάζει ο συνδυασμός απόλυτης κρατικής
εξουσίας με ελεύθερη καπιταλιστική ανάπτυξη. Ο
Μαρξ θα πάθαινε έμφραγμα.
Γιάννης
Μαρίνος (Το Βήμα)
|