|
Απόδειξη ;
Ο Τραμπ ευχαριστεί σήμερα τους Ιρανούς( ! ) που
ενημέρωσαν πριν χτυπήσουν στόχους στο Κατάρ…!
Το σκηνικό
είναι εντελώς σουρεαλιστικό. Μοιάζει με θεατρικό
σενάριο – όπως ξαναγράψαμε – αλλά μάλλον
ταιριάζει σε παρωδία, σε επιθεώρηση κανονική.
Ο τρόμος
των πυρηνικών εξαφανίζεται από το προσκήνιο με
επίσημες αναρτήσεις ηγετών και στρατηγών σε
social
media
και ανακοινώσεις σε τηλεοράσεις.
Το παίγνιο
δεν έχει τελεσίγραφα αλλά κάτι σαν
προσυμφωνημένες παρτίδες ( «μια σου και μία μου,
κάνε οτι κάνω, σειρά σου και σειρά μου»)
Αυτή η
εναλλαγή, αυτό το γκροτέσκο σκηνικό αναμονής
επιχειρησιακής απάντησης του αντίπαλου στρατού,
είναι κάτι σαν «κοινός τόπος» όλων των
εμπλεκομένων πλευρών.
Αυτό το
gamification (
παιγνιοποίηση) του θανάτου, από πυραύλους και
βόμβες σε αποστάσεις χιλιάδων χιλιομέτρων,
εκλογικεύει στις παγκόσμιες ψηφιακές μάζες τον
πόλεμο.
Αυτό το
θεατρικό συνεχές των χτυπημάτων μετά απαντήσεων,
αυτή η ανταποδοτική κούρσα βομβαρδισμών,
καναλιζάρει τον τρόμο για πυρηνικό όλεθρο και
κανονικοποιεί τα χτυπήματα εκατέρωθεν.
Μια
επέμβαση των ΗΠΑ, μια απάντηση του Ιράν( ή πριν
λίγο καιρό του Ισραήλ και της Χαμάς) και το
συνεχές επι τρία χρόνια θεατρικό εργο Ρωσίας-
Ουκρανίας, μοιάζουν τελικά σαν να συμβάλλουν
ώστε εμείς απο τα
smartphones να
προεξοφλούμε -ως υποκείμενα δικαίου – την
επέμβαση του ισχυρού ως «μόνιμη».
Και ως
οικονομικά υποκείμενα, ως δυτικοί πολίτες της
κατανάλωσης και της ευμάρειας (να προεξοφλούμε
και να αποδεχόμαστε την ακρίβεια σε ενέργεια,
τρόφιμα, εμπορεύματα, υπηρεσίες )ως απολύτως
φυσιολογική…
Ο νέος
μιλιταρισμός του τεχνολογικού καπιταλιστικού
ασυνείδητου, συγχωνεύει φόβο και συναλλαγές,
τρόμο του μέλλοντος με αναβολή του παρόντος.
Και ειδικά
στην ακριβή πληθωριστική Δύση – της οποίας το
εκκαθαριστικό νόμισμα – οφειλέτης πέφτει σκόπιμα
και συνεχώς( δολάριο), η ζωή συνεχίζεται
κανονικά.
Οι αγορές
μοιάζουν «προσαρμοσμένες» στην εμβέλεια των
βαλλιστικών πυραύλων και στο κλείσιμο
γεωοικονομικών αρτηριών( στενά Ορμούζ)
Οι
οικονομίες πλήττονται αλλά μεταθέτουν τα
πλήγματα όπως μετατίθενται οι πιθανότητες του
ολέθρου.
Η συνωμοσία
του τέλους «κολλάει» πάνω στην σιωπηρή
συνεννόηση των στρατιωτικών δυνάμεων.
Ας το
παραδεχθούμε : ο καπιταλισμός καταφέρνει να
επιστρατεύσει ξανά τον θάνατο χωρίς να κόβει
εξιτήριο.
Η διάρκεια
των χτυπημάτων και των επεμβάσεων μετράει. Τα
όπλα πρέπει να καταναλωθούν ως εμπορεύματα και η
χωροχρονική αμερικανική ηγεμονία (με τον
ισραηλίτικο πολεμικό της βραχίονα) πρέπει να
πλήξει «τόσο – όσο» τον αραβο-ισλαμικό
εξτρεμισμό.
Αυτό όλο το
έργο δεν έχει «όνομα», δεν είναι συμβάν, είναι
μάλλον το σωρευτικό σύμπτωμα σχιζοφρενικών
στιγμών της ιστορίας. Αλλά ποιας ακριβώς
«ιστορίας» είναι το μείζον ερώτημα….
European
Business Review
|
