|
Και μία
διεθνής νομιμότητα που όποιος την επικαλείται
για να ψελλίσει κάτι υπέρ των Παλαιστινίων, την
ίδια στιγμή μοιάζει τόσο υποκριτική, αφού δίπλα
στα αυτονόητα για το δικαίωμα στη ζωή των
ανθρώπων που πεθαίνουν κατά χιλιάδες, βάζει και
το δικαίωμα του Ισραήλ στην «αυτοάμυνα».
Η
UNICEF
χαρακτηρίζει τη Γάζα ως κόλαση επί της γης για
τα παιδιά. Ψηφίσματα στον ΟΗΕ, δηλώσεις που
καταγγέλλουν την προσπάθεια εξόντωσης των
Παλαιστινίων, παραινέσεις στο Ισραήλ να μην
είναι τόσο απροκάλυπτο, μοιάζουν με ψίθυρους που
πνίγονται στη βουή των συμφερόντων. Διεθνείς
οργανισμοί απαξιώνονται αφού αποδεικνύεται η
αδυναμία τους για την παραμικρή παρέμβαση που θα
μπορούσε να ανακόψει το μένος του κράτους του
Ισραήλ.
Και κάπως
έτσι ένας λαός που κυνηγήθηκε τόσο και έγινε
σύμβολο για τα όσα πέρασε μετατρέπεται από την
κυβέρνηση του σε κράτος δολοφόνο.
Το
Madleen,
το πλοίο που κατευθυνόταν στη Γάζα, μεταφέροντας
ανθρωπιστική βοήθεια είχε στόχο να αφυπνίσει
κράτη και διεθνείς οργανισμούς ενάντια στη
«γενοκτονία» που διαπράττει το Ισραήλ, απέναντι
στον Παλαιστινιακό λαό. Τελικά έγινε μία ακόμα
απόδειξη της αδυναμίας της «διεθνούς κοινότητας»
να επιβάλει το διεθνές δίκαιο. Ή καλύτερα
απέδειξε ότι τον 21ο αιώνα το διεθνές δίκαιο
είναι το δίκαιο του ισχυρού.
Το Ισραήλ
εδώ και δύο χρόνια βομβαρδίζει τη Γάζα και
καταδικάζει το λαό της, όσους επιβιώνουν από τα
θανάσιμα χτυπήματα του, στον πιο βάναυσο θάνατο.
Στο θάνατο από πείνα. Οι εικόνες των παιδιών που
λιώνουν μέρα με τη μέρα, κάνουν το γύρο του
κόσμου, αλλά κανείς δεν συγκινείται. Σαν να
έχουμε συνηθίσει τη φρίκη. Σαν να την έχουμε
αποδεχθεί. Και κάπως έτσι η εξόντωση ενός λαού
γίνεται κανονικότητα.
Έλληνες
διπλωμάτες και πολιτικοί που πήγαν κατά τη
διάρκεια αυτού του φρικιαστικού πολέμου στο
Ισραήλ και πέρασαν στα Παλαιστινιακά εδάφη,
παραδέχονται την παράνοια. Αναγνωρίζουν τη
φρίκη. Καταδικάζουν το έγκλημα. Μιλάνε για τους
εποικισμούς στη Δυτική Όχθη. Για την ασιτία που
είναι το ένα από τα πιο θανάσιμα όπλα και
ξεκληρίζει τα παιδιά. Αυτά στις ιδιωτικές
συζητήσεις.
Δημόσια
κάποιοι, ελάχιστοι, μιλάνε για την «τραγωδία»
που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, σημειώνουν ότι οι
υπεύθυνοι πρέπει να «λογοδοτήσουν». Φροντίζουν
όμως να μην αναφέρουν τη λέξη «Ισραήλ» και
σίγουρα να συμπεριλάβουν στις δηλώσεις τους το
«δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».
Ακολουθώντας τη γραμμή της κυβέρνησης και
σημειώνοντας τη «στρατηγική σχέση Ελλάδας –
Ισραήλ».
Μόνο που η
γενοκτονία έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και
δεν μπορείς να την αρνείσαι με βάση τις
«στρατηγικές σχέσεις» που διατηρείς με αυτόν που
τη διαπράττει.
Αλήθεια σε
αυτά τα δύο χρόνια, έχει αναρωτηθεί κανείς στον
«πολιτισμένο δυτικό κόσμο», πού ξεκινά και πού
τελειώνει το «δικαίωμα», ενός κράτους που έχει
δομηθεί και λειτουργεί σαν πολεμική μηχανή
θανάτου, στην «αυτοάμυνα»;
Ποιος τολμά
να πει ότι οι Παλαιστίνιοι δεν είναι η Χαμάς; Η
Χαμάς έχει ευθύνη για το θάνατο ισραηλινών
αμάχων, αλλά και για το ότι συζητά η διεθνής
κοινότητα για το «δικαίωμα του Ισραήλ στην
αυτοάμυνα», για την υποδαύλιση της βίας.
Ποιος τολμά
να πει ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου δεν είναι οι
ισραηλινοί;
Ποιος τολμά
να αναγνωρίσει ποιος τελικά χρησιμοποίησε την
επίθεση της 7ης Οκτωβρίου και την οργή για τους
εκατοντάδες ισραηλινούς νεκρούς σαν ένα βολικό
«άλλοθι» για την αποφασιστική προσπάθεια
εξόντωσης ενός λαού;
Ακόμα και
πολλοί δημοσιογράφοι που υψώνουν ανάστημα και
προσπαθούν να δείξουν το πραγματικό πρόσωπο του
πολέμου, αρνούμενοι να υπακούσουν στην επίσημη
ενημέρωση του κράτους Ισραήλ, χάνουν τη ζωή τους
στη μάχη για την αληθινή ενημέρωση.
Σαν τις
φωνές που χάνονται στη βουή των βομβαρδισμών.
Η ένοχη
σιωπή του δυτικού κόσμου, αλλά και η υποτονική
αντίδραση των αραβικών χωρών, είναι αυτή που
έχει επιτρέψει στο κράτος του Ισραήλ την
ασυδοσία. Και η πολιτική των ίσων αποστάσεων
είναι αυτή που έχει ντροπιάσει τη διεθνή
κοινότητα. Αυτή η πολιτική που τελικά όσοι την
ακολουθούν είναι αυτοί που πλέον μπορούν να
χαρακτηριστούν συνένοχοι στο έγκλημα. Και έχουν
στα χέρια τους το αίμα του Παλαιστινιακού λαού.
Η μόνη
υπενθύμιση σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος,
που διατείνονται ότι αντιμετωπίζουν απειλή είναι
ότι δεν μπορείς να επικαλείσαι το διεθνές δίκαιο
επιλεκτικά. Γιατί το ίδιο θα γίνει και όταν
έρθει η σειρά σου…
Και η
κανονικοποίηση της φρίκης δεν μπορεί να θεωρηθεί
ότι θα περιοριστεί στους Παλαιστίνιους, τους
οποίους άλλωστε, επί της ουσίας, η διεθνής
κοινότητα έχει εγκαταλείψει εδώ και δεκαετίες.
Στην
πραγματικότητα μαζί με τα παιδιά της Γάζας
πεθαίνει και η ψευδαίσθηση περί διεθνούς δικαίου
και διεθνούς νομιμότητας. Και όσοι επιζήσουν,
έχοντας αναμετρηθεί με τη φρίκη θα είναι αυτοί
που θα ζητήσουν εκδίκηση. Και το ερώτημα είναι
πότε θα πει κάποιος στο Ισραήλ ότι το σόου
τελείωσε…
Αλεξάνδρα
Φωτάκη (in.gr)
|
