|
Η Γαλλία
βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πολιτική κρίση χωρίς
προηγούμενο.
O
μέσος χρόνος επιβίωσης των κυβερνήσεών της έχει
μειωθεί με δραματικό τρόπο και όλα δείχνουν ότι
είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει μια κυβέρνηση που
να μπορεί να έχει έστω και περιορισμένη ανοχή
από την Εθνοσυνέλευση. Στο επίκεντρο αυτής της
πολιτικής κρίσης βρίσκεται ο πιο αντιδημοφιλής
ίσως πρόεδρος της Πέμπτης Δημοκρατίας, που στα
οκτώ χρόνια που κυβερνά έχει καταφέρει να βρεθεί
στο στόχαστρο μερικών από τις μεγαλύτερες
κινητοποιήσεις της πρόσφατης γαλλικής ιστορίας,
απέναντι στις οποίες σε αρκετές περιπτώσεις έχει
κινηθεί με τρόπο αυταρχικό – αρκεί να θυμηθούμε
την αστυνομική βία με την οποία αντιμετωπίστηκαν
τα «κίτρινα γιλέκα».
|
|
Βασικός
μοχλός που έχει επιταχύνει την πολιτική κρίση
είναι ο τρόπος που ο ίδιος ο Εμανουέλ Μακρόν
προσπάθησε να επιβάλει τη δική του εκδοχή
νεοφιλελευθερισμού, την οποία παρουσίασε κατ’
επανάληψη ως τη μόνη, σχεδόν αυτονόητη επιλογή,
σε πείσμα των αντιδράσεων της κοινωνίας, την ώρα
που προσπάθησε να αναδείξει τη δική του εκδοχή
«Κέντρου» ως τη μόνη πολιτική διέξοδο και ως το
αποτελεσματικό ανάχωμα απέναντι στα «δύο άκρα»,
εξισώνοντας συχνά στον τρόπο που αντιμετώπιζε ως
απειλές, την Άκρα Δεξιά και την εκδοχή αριστερής
πολιτικής που εκπροσωπούσε η Ανυπότακτη Γαλλία.
Μάλιστα, σε
αρκετές περιπτώσεις φάνηκε ότι η βασική έγνοια
του Εμανουέλ Μακρόν ήταν ο πολιτικός αποκλεισμός
της Ανυπότακτης Γαλλίας από οποιοδήποτε
ενδεχόμενο συμμετοχής στην άσκηση κυβερνητικής
εξουσίας, παρότι στις βουλευτικές εκλογές του
2024 ήταν η δύναμη που αποτέλεσε τον κορμό του
Νέου Λαϊκού Μετώπου. Δηλαδή, καταγράφηκε πολύ
μεγαλύτερη διάθεση να εξασφαλιστεί κάποιου τύπου
ανοχή από την Άκρα Δεξιά του Εθνικού Συναγερμού
παρά να γίνει αποδεκτό ότι ένα σημαντικό μέρος
της Γαλλικής κοινωνίας σήμερα αντιδρά στις
νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Κάτι στο οποίο
συνέκλινε και σημαντικό μέρος των ΜΜΕ καθώς και
των διαμορφωτών κοινής γνώμης.
Στην
πραγματικότητα αυτό που η Γαλλία καταδεικνύει με
έναν εντυπωσιακό τρόπο, χωρίς όμως να είναι ένα
αποκλειστικά γαλλικό φαινόμενο, αρκεί άλλωστε να
ρίξουμε μια ματιά στο ελληνικό τοπίο μιας
ιδιαίτερα μειοψηφικής ως προς την πραγματική
απήχηση κυβερνητικής διαχείρισης, είναι το
γεγονός ότι σήμερα οι πολιτικές προτάσεις που
έρχονται από το ευρύτερο φάσμα του «Κέντρου» και
που στην πραγματικότητα επιμένουν σε μια
νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία που έχει πολλαπλά
διαψευστεί, εκπροσωπούν μόνο τα κοινωνικά
στρώματα που σήμερα δείχνουν να ευνοούνται από
τις ασκούμενες πολιτικές και σε κανένα βαθμό την
κοινωνική πλειοψηφία. Αυτή η αναδίπλωση στην
εκπροσώπηση των ανώτερων στρωμάτων και ενός μόνο
τμήματος της μεσαίας τάξης, αφήνει ακάλυπτη όλη
την υπόλοιπη κοινωνία που καλείται να
αναμετρηθεί με την συρρίκνωση του κοινωνικού
κράτους, την κρίση κόστους ζωής και την αυξημένη
οικονομική επισφάλεια. Κάτι που με τη σειρά του
και στον βαθμό που δαιμονοποιείται με κάθε
δυνατό τρόπο μια αριστερή εναλλακτική διέξοδος,
απλώς ανοίγει το δρόμο για την διακυβέρνηση από
την Άκρα Δεξιά.
Παναγιώτης
Σωτήρης (in.gr)
|
