|
Υστερα από
σκληρά παζάρια, και αφότου τέθηκε ως όρος σχεδόν
σε όλες τις περιπτώσεις που είχε ήδη συναντήσει,
το ζευγάρι βάζει νερό στο κρασί του: τα μισά
λεφτά του πρώτου χρόνου «μαύρα» και μπροστά.
Μάλιστα, ελλείψει ρευστότητας, δανείζεται τα
χρήματα από το φιλικό του περιβάλλον. Πέφτουν οι
υπογραφές. Δεν πέρασαν τρεις μήνες.
Η είδηση
έσκασε σαν βόμβα μπροστά τους. Το διαμέρισμα
όπου είχαν μόλις εγκατασταθεί ήταν κατασχεμένο
και είχε ήδη εκδοθεί ημερομηνία πλειστηριασμού
πριν υπογράψουν το μισθωτήριο. Οι ενοικιαστές
είχαν υποστεί τα έξοδα και την ταλαιπωρία μιας
μετακόμισης, είχαν δώσει τα μισά λεφτά ενός
έτους μπροστά μαζί με δύο μισθώματα εγγυήσεις
και ο πλειστηριασμός θα γινόταν μόλις δέκα
ημέρες μετά τη γέννηση του παιδιού τους. Επειδή
το μισθωτήριο υπογράφηκε μετά την επιβολή
κατάσχεσης, ο νόμος τούς έδινε προθεσμία μόλις
δύο μηνών για να αποχωρήσουν από το ακίνητο,
εφόσον θα το ζητούσε ο υπερθεματιστής του
πλειστηριασμού ως νέος ιδιοκτήτης του ακινήτου.
Απορία:
Είναι λογικό να δίνει ο νόμος το δικαίωμα στον
ιδιοκτήτη κατασχεμένης κατοικίας να μισθώνει το
ακίνητο σε ανυποψίαστους ενοικιαστές χωρίς να
έχει καν την υποχρέωση να τους ενημερώνει;
Παράγοντες της αγοράς μού μιλούν για ενοικιαστές
που ρίχνουν λεφτά στην ανακαίνιση του ακινήτου
ως μέρος συμφωνίας με τον ιδιοκτήτη, δίνουν
ενοίκια τριών ετών μπροστά και μετά λίγους μήνες
διαπιστώνουν ότι το ακίνητο ήταν κατασχεμένο και
θα πρέπει να το εγκαταλείψουν.
Για την
ιστορία, ο πρώτος πλειστηριασμός ανεστάλη. Σε
λίγους μήνες έρχεται ο δεύτερος. Η οικογένεια,
εγκλωβισμένη στο κατασχεμένο, δίνει πάλι μάχη με
τον χρόνο· βρίσκεται ξανά στην αναζήτηση νέας
κατοικίας. Μέχρι τότε, θα καταβάλλει στον
λογαριασμό του ιδιοκτήτη ό,τι προβλέπει ο νόμος,
δηλαδή το ενοίκιο που αναγράφεται στο
μισθωτήριο. Τα «μαύρα» τελείωσαν, μια για πάντα.
Ο οφειλέτης ιδιοκτήτης και πάλι κερδισμένος,
καθώς εισπράττει χρήματα από ένα ακίνητο υπό
πλειστηριασμό. Τελικά κυριαρχεί πράγματι ο
νόμος· αυτός της ζούγκλας.
Βασίλης
Κωστούλας (Money Review)
|
