|
Κοιτάξτε :
το παγκόσμιο σύστημα πέρασε ήδη στα χέρια του
μιλιταρισμού και αυτό σημαίνει πολλά για τον βίο
μας.
«Πείτε τους
ότι είστε πρόθυμοι να κάνετε θυσίες σήμερα, ώστε
να παραμείνουμε ασφαλείς αύριο» δήλωσε προ μηνών
και πριν τον Τραμπ, ο υπερεθνικός διοικητής του
καπιταλιστικού μιλιταρισμού (γ.γ. ΝΑΤΟ).
Ήταν η
στιγμή που το θεσμικό οικοδόμημα ειρήνης
υποτίθεται του παγκόσμιου σκηνικού βγήκε να
απευθύνει «έκκληση» στις πολιτικές ηγεσίες ώστε
να πείσουν τους λαούς τους ότι μπορεί τελικά να
κινδυνεύουν από πυρηνικό όλεθρο.
Και ότι
«δεν είμαστε έτοιμοι για αυτό που έρχεται στον
δρόμο μας σε τέσσερα ή πέντε χρόνια»
Πόλεμος
λοιπόν : η εσχάτη κατάληξη των μακρόχρονων
αναπτυξιακών (αλλά και υφεσιακών) κύκλων, η
μόνιμη ιστορική «συνθήκη αναπαραγωγής» του
συστήματος.
Το βέλτιστο
μέσο αναδιάρθρωσης πόρων και δαπανών στους
κρατικούς και διεθνείς προϋπολογισμούς.
Ο μεγάλος
μοχλός αναδιάταξης και αναδιανομής της
κεφαλαιακής υπερσυσσώρευσης. Η χωροχρονική
διέξοδος κυκλοφορίας, κερδοφορίας και
ανασύνθεσης του παραγωγικού, αλλά πλέον και του
πλασματικού κεφαλαίου.
Η «άμυνα»
ήταν πάντα πόλεμος. Ανέκαθεν. Το καπιταλιστικό
σύστημα ρέπει προς την τροφοδοσία της πολεμικής
μηχανής όταν φρακάρει, όταν μπουκώνει.
Οι
οικονομίες θα ξαναπιαστούν από τα γρανάζια των
πολεμικών βιομηχανιών και θα λιπανθούν ξανά τα
κέρδη και οι δουλειές.
Το ξαναλέω
να το χωνέψουμε : η αθέατη κι υπόγεια
χρηματοδότηση του θανάτου, χρηματοδοτεί τον βίο
μας.
Αλλά ας
αφήσουμε να μιλήσει η ιστορία και η θεωρία της,
ας αφουγκραστούμε τι συμβαίνει με όρους
πολιτικής οικονομίας και συστημικής εντροπίας.
«Χωρίς τη
διεξαγωγή πολέμου στο εξωτερικό και χωρίς τη
διεξαγωγή εμφυλίου πολέμου από το κράτος εντός
των συνόρων, το Κεφάλαιο δεν θα μπορούσε ποτέ να
συγκροτηθεί. Και το αντίστροφο: χωρίς σφετερισμό
και αξιοποίηση του πλούτου από το Κεφάλαιο, το
κράτος δεν θα ήταν ποτέ σε θέση να ασκήσει τις
διοικητικές, νομικές και κυβερνητικές
λειτουργίες του, ούτε να οργανώσει στρατούς με
συνεχώς αυξανόμενη ισχύ.
Οι
“πόλεμοι”, όχι ο πόλεμος: τούτη είναι η δεύτερη
θέση μας. Οι “πόλεμοι” ως θεμέλιο της εσωτερικής
τάξης και η εξωτερική τάξη ως οργανωτική αρχή
της κοινωνίας. Οι πόλεμοι – όχι μόνο οι ταξικοί,
αλλά και οι στρατιωτικοί, οι εμφύλιοι, οι
έμφυλοι και οι φυλετικοί – ενσωματώνονται με
τέτοια συστηματικότητα στον ορισμό του
Κεφαλαίου, ώστε το Das Kapital θα έπρεπε να
ξαναγραφτεί απ’ άκρη σ’ άκρη για να περιγράφει
τη δυναμική τους στην πραγματικότερή της
λειτουργία»
|
