Τετάρτη, 00:01 - 07/05/2025

Η δημοσιονομική επιτυχία είναι εθνική επιτυχία η οποία μας αφορά όλους. Η Ελλάδα τού πάλαι ποτέ θηριώδους ελλείμματος είναι τώρα χώρα πρωτογενούς πλεονάσματος-μαμούθ· ανήλθε σχεδόν στο 5% του ΑΕΠ το 2024. Ανήκει επίσης στις τρεις χώρες της Ευρώπης οι οποίες τα επόμενα χρόνια θα μειώσουν το δημόσιο χρέος τους – οι υπόλοιπες θα το αυξήσουν.

Ζωντανή απόδειξη του δημοσιονομικού success story είναι το ότι η κυβέρνηση αυξάνει τις δαπάνες στο πλαίσιο μας επιδοματικής πολιτικής παροχών χωρίς να διακυβεύεται το δημοσιονομικό προφίλ της. Αυτοί είναι οι λόγοι πίσω από το χαμόγελο που απλόχερα πρόσφερε η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα υποδεχόμενη τον υπουργό Οικονομικών στην Ουάσιγκτον.

Το ΔΝΤ ίσως έπεσε έξω ως προς τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, υπό την έννοια ότι η χώρα εμφανίζεται για την ώρα ικανή να αποπληρώνει με συνέπεια το, κατά τα άλλα, δυσθεώρητο χρέος της· 150% του ΑΕΠ. Πάντα όμως θεωρούσε, δικαίως, ότι το ελληνικό κράτος πρέπει να περιορίσει τις δαπάνες για να μειώσει τους φόρους και έτσι να αυξήσει –διατηρήσιμα– τους ρυθμούς ανάπτυξης, οι οποίοι με το υφιστάμενο μοντέλο έχουν ταβάνι.

Αν αυτό που βρίσκεται μπροστά μας είναι επιτυχία της ελληνικής οικονομίας, ενδεχομένως πρέπει να σκεφτούμε ξανά τον τρόπο με τον οποίο αξιοποιούμε τα οφέλη, αφού πρώτα κατανοήσουμε ποιο είναι το τίμημα για τη δημιουργία των πλεονασμάτων. Είναι άλλο να προκύπτουν από άνθηση των επενδύσεων και αύξηση των εισοδημάτων και άλλο να μεθοδεύονται από την ένταση της φορολόγησης πάνω σε μια αγορά που ανακάμπτει από χαμηλή βάση. Το κράτος παραμένει «συνέταιρος» σε κάθε μορφή δραστηριότητας.

Τα επιδόματα είναι σε πρώτη ανάγνωση θετικά και, ας μη γελιόμαστε, σε ένα βαθμό απαραίτητα. Ομως, σε αντίθεση με τα έκτακτα βοηθήματα, οι μειώσεις φόρων είναι μόνιμες και παρουσιάζουν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα σε κάθε τομέα εφαρμογής. Επιπλέον, όσο η εκάστοτε κυβέρνηση αποκτά τη δυνατότητα να αναδιανέμει χρήματα όπως η ίδια κρίνει, είναι μεγάλος ο πειρασμός της πολιτικής στόχευσης. Δεν πρέπει να είναι αυτός ο ρόλος της. Αν η περίοδος της κρίσης είναι το σημείο αναφοράς για την ελληνική οικονομία, τότε η επικεφαλής του ΔΝΤ έχει κάθε λόγο να χαμογελάει· κι εμείς μαζί της. Αν όμως θέλουμε να δούμε την Ελλάδα ως μια προηγμένη οικονομία της Ευρωζώνης, τότε στην περίσταση ταιριάζει περισσότερο το χαμόγελο που αποτύπωσε ο Λεονάρντο ντα Βίντσι στη Μόνα Λίζα. Το χαμόγελο της χαρμολύπης.

Βασίλης Κωστούλας (Money Review)

Greek Finance Forum Team

Σχόλια Αναγνωστών