Και αν η Ουκρανία αποδεικνύεται «Αφγανιστάν» για τους Ρώσους, για τους Ευρωπαίους ξυπνά μνήμες όταν τον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα άρχοντες του κόσμου όλου Αγγλοι και Γάλλοι –όταν δεν ηττήθηκαν– δεν κατόρθωσαν ουσιαστικά κέρδη κατά των Ρώσων. Ο ρωσοουκρανικός πόλεμος επιβεβαιώνει τη στρατηγική αδυναμία της Ευρώπης, η οποία δίχως την αμερικανική παρουσία αποτελεί μια ομαδοποίηση κρατών που έχουν ως μοναδική συγκολλητική ουσία την πολιτική βούληση της Ουάσιγκτον.

Στον πόλεμο της Κριμαίας οι Αγγλογάλλοι είχαν ως συμμάχους τους Οθωμανούς, οι οποίοι τότε (1854) αντιμετώπιζαν τη χερσόνησο ως έδαφος που είχε χαθεί υπέρ των τσάρων. Στα σχολικά βιβλία και, κυρίως, όπως όλα δείχνουν, στο μυαλό των ισλαμιστών του Ερντογάν η Τουρκία διατηρεί «ιστορικά δικαιώματα» στην Κριμαία. Ενώ, ταυτόχρονα, αυτά τα «ιστορικά δικαιώματά της» επεκτείνονται στον Καύκασο, στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη βόρεια Συρία και στη Μεσοποταμία. Ο ρωσοουκρανικός πόλεμος βρίσκει την Τουρκία σε μια φάση διαφορετική όχι μόνο σε σύγκριση με το οθωμανικό παρελθόν της, αλλά ακόμη και σε σχέση με το 2014.

Η Αγκυρα για λόγους που συνδέονται με την ουσιαστική κατάρρευση του περιφερειακού συστήματος ασφαλείας, την ιστορία και το πολιτικό όραμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, βλέπει τον πόλεμο της Ουκρανίας ως μια άνευ προηγουμένου ευκαιρία επανατοποθέτησης της Τουρκίας όχι μόνο στον περιφερειακό, αλλά και στον παγκόσμιο χάρτη συνολικότερα. Η ευρωπαϊκή απουσία προσανατολισμού ενθαρρύνει τον Ερντογάν, ο οποίος βλέπει παράλληλα ότι οι Αμερικανοί δεν προτίθενται να εγκαταλείψουν τα στρατηγικά πλεονεκτήματα που διαθέτουν στη Σούδα ή στην Αλεξανδρούπολη για χάρη της Αγκυρας. Ουδείς μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια ποια θα είναι η επόμενη κίνηση της Αγκυρας, με Ερντογάν ή χωρίς Ερντογάν, στην προσπάθεια εδραίωσης ενός περιφερειακού ηγεμονισμού. Γι’ αυτό και η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να προετοιμάζεται με κάθε δυνατό τρόπο, ώστε οι όποιες τουρκικές προσπάθειες να πέσουν στο κενό.

Βασίλης Νέδος (Καθημερινή)