Για
την βασίλισσα, η Κοινοπολιτεία έγινε σταδιακά
μια καθοριστική αποστολή, ένας τρόπος ώστε το
Ηνωμένο Βασίλειο να επαναβεβαιώσει την επιρροή
και την ηγεσία του ενόψει της αποαποικιοποίησης
και της μειωμένης στρατιωτικής και οικονομικής
ισχύος.
-----------------
Υπάρχουν λίγα σημεία
σύγκρισης για έναν
αρχηγό κράτους που
παραμένει στην εξουσία
για επτά δεκαετίες. Τον
Ιούνιο του 2022, η
βασίλισσα Ελισάβετ II, η
οποία πέθανε στις 8
Σεπτεμβρίου, ξεπέρασε
ακόμη και τον βασιλιά
της Ταϊλάνδης, Bhumibol
Adulyadej, για να γίνει
ο μακροβιότερος μονάρχης
στην βιομηχανική εποχή.
Μόνο ο Λουδοβίκος ΙΔ'
της Γαλλίας, ο οποίος
κυβέρνησε για 72 χρόνια
στον 17ο και στις αρχές
του 18ου αιώνα, πέρασε
περισσότερο χρόνο στον
θρόνο. Ακόμη πιο
αξιοσημείωτο είναι ότι
κατά την διάρκεια αυτών
των δεκαετιών ως
ηγεμόνας αντιμετώπισε
εξαιρετικές ανατροπές
στην βρετανική εξωτερική
πολιτική -από την
αποαποικιοποίηση έως τον
πόλεμο κατά της
τρομοκρατίας, από την
άνοδο της Ευρωπαϊκής
Ένωσης έως το Brexit-
που λίγοι θα μπορούσαν
να προβλέψουν όταν έγινε
βασίλισσα το 1952.
Η βασίλισσα Ελισάβετ II
και η Ινδή πρόεδρος,
Pratihba Patel, στα
Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ,
στο Λονδίνο, τον
Οκτώβριο του 2009. Shaun
Curry / Reuters
Αλλά η βασιλεία της
βασίλισσας ήταν
ξεχωριστή τόσο για την
γεωγραφική της έκταση
όσο και για την
χρονολογική της έκταση.
Ως τον θάνατό της, η
βασίλισσα κυβέρνησε 15
αποκαλούμενα βασίλεια,
συμπεριλαμβανομένου του
Καναδά, της Αυστραλίας,
της Νέας Ζηλανδίας, του
Ηνωμένου Βασιλείου, και
μερικές χώρες στην
Καραϊβική και τον
Ειρηνικό -τα
εναπομείναντα μέρη της
Κοινοπολιτείας των Εθνών
ή απλώς Κοινοπολιτείας,
που την είχαν διατηρήσει
ως κυρίαρχό τους. Κατά
την διάρκεια της
βασιλείας της, ήταν
επίσης αρχηγός κράτους
32 ανεξάρτητων χωρών σε
όλο τον κόσμο. Το 2021,
τα Μπαρμπάντος
εντάχθηκαν σε 16 άλλα
κράτη,
συμπεριλαμβανομένης της
Κεϋλάνης, της Γκάνας,
του Πακιστάν, και του
Τρινιντάντ και Τομπάγκο,
τα οποία κατά την
διάρκεια της βασιλείας
της πέρασαν μια περίοδο
ως ανεξάρτητα βασίλεια
της Κοινοπολιτείας πριν
κάνουν τη μετάβαση στην
δημοκρατία.
Αυτές οι αλλαγές είναι
από μόνες τους
συμπτώματα των
τεκτονικών αλλαγών στο
γεωπολιτικό καθεστώς του
Ηνωμένου Βασιλείου που
έλαβαν χώρα υπό την
εποπτεία της. Το 1952, η
χώρα βρισκόταν ακόμα
στην λάμψη του ηθικού
και στρατιωτικού της
θριάμβου στον Β'
Παγκόσμιο Πόλεμο. Η
βασίλισσα Ελισάβετ στην
στέψη της
περιστοιχιζόταν από τον
πρώτο της πρωθυπουργό,
τον Ουίνστον Τσόρτσιλ,
και άλλους αρχιτέκτονες
της νίκης των Συμμάχων
επί της Ναζιστικής
Γερμανίας, οι οποίοι
μάλλον από ύβρι ήλπιζαν
ότι η βασιλεία της θα
εγκαινίαζε μια νέα εποχή
βρετανικής παγκόσμιας
ηγεσίας. Τις επόμενες
δύο δεκαετίες, θα
συνέβαινε το αντίθετο:
το Ηνωμένο Βασίλειο
έχασε το μεγαλύτερο
μέρος από ό,τι είχε
απομείνει από μια
αυτοκρατορία που στο
απόγειό της κάλυπτε το
ένα τέταρτο της
επιφάνειας της γης. Με
μια οικονομία
κατεστραμμένη από τον
πόλεμο, αγωνίστηκε τόσο
να πληρώσει για τις
παγκόσμιες αμυντικές της
δεσμεύσεις όσο και να
υπερασπιστεί την λίρα
στερλίνα ως κορυφαίο
διεθνές νόμισμα. Το
Ηνωμένο Βασίλειο
υποβιβαζόταν όλο και
περισσότερο σε έναν
υποστηρικτικό ρόλο σε
έναν αγώνα υπερδυνάμεων
μεταξύ των Ηνωμένων
Πολιτειών και της
Σοβιετικής Ένωσης και
φαινόταν αβέβαιο εάν το
μέλλον του βρισκόταν
στην Ευρώπη ή στην
Ατλαντική συμμαχία.
Αλλά όμως υπήρχε η
Κοινοπολιτεία. Για τους
περισσότερους
παρατηρητές, αυτή η
χαλαρή οργάνωση ήταν
κάτι λίγο περισσότερο
από την αμυδρή εντύπωση
που έμεινε στον κόσμο
μετά την διάλυση της
Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Στην πραγματικότητα, η
ιστορία της ήταν πιο
περίπλοκη και η
λειτουργία της πιο
σημαντική. Για την
βασίλισσα, η
Κοινοπολιτεία έγινε
σταδιακά μια καθοριστική
αποστολή, ένας τρόπος
ώστε το Ηνωμένο Βασίλειο
να επαναβεβαιώσει την
επιρροή και την ηγεσία
του ενόψει της
αποαποικιοποίησης και
της μειωμένης
στρατιωτικής και
οικονομικής ισχύος. Στην
καλύτερη περίπτωση, η
Κοινοπολιτεία χρησίμευσε
για να διαμορφώσει και
μάλιστα να ενισχύσει την
βρετανική εξωτερική
πολιτική. Μεταξύ των
προκλήσεων που
αντιμετωπίζει τώρα ο
βασιλιάς Κάρολος Γ'
είναι η διασφάλιση της
επιβίωσης αυτής της
οντότητας σε μια εποχή
που η ίδια η μοναρχία,
ακόμη και ως σύμβολο,
εμφανίζεται όλο και πιο
αναχρονιστική.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ,
ΔΙΑΦΥΛΑΞΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ
Για πολλούς παρατηρητές,
η στοργή της βασίλισσας
για την Κοινοπολιτεία,
και η συχνή υπεράσπισή
της ήταν λίγο περίεργη.
Εκτός από τα μέλη των
διαφόρων κυβερνητικών
και μη κυβερνητικών
οργανώσεων της
Κοινοπολιτείας, η
βασίλισσα ήταν ένας από
τους λίγους ανθρώπους
που έβαζαν απροσδόκητα
την λέξη «κοινοπολιτεία»
σε μια πρόταση, σαν να
είχε μια εμφανή φυσική
παρουσία στον κόσμο,
όπως μια τράπεζα ή ένα
μανάβικο. Για τους
περισσότερους ανθρώπους,
η Κοινοπολιτεία ήταν
ελάχιστα ορατή, αν ήταν
καθόλου. Για να
κατανοήσουμε την
προσκόλλησή της σε αυτήν,
είναι απαραίτητο να
δούμε πιο προσεκτικά τον
τρόπο με τον οποίο
αναπτύχθηκε η οντότητα,
καθώς και τον κεντρικό
ρόλο του Οίκου των
Ουίνδσορ στην Βρετανική
Αυτοκρατορία που
προηγήθηκε.
Η αυτοκρατορική
κληρονομιά του Ηνωμένου
Βασιλείου διαμόρφωσε την
ηγεμονία της Ελισάβετ
από την αρχή. Σχολιαστές
έχουν αναφερθεί
επανειλημμένα, για
παράδειγμα, στην
υπόσχεση για την
υπηρεσία της που έκανε
στο έθνος σε μια εκπομπή
από τη Νότια Αφρική στα
21α γενέθλιά της, το
1947. Οι ακριβείς λέξεις
που χρησιμοποίησε αξίζει
να ανακληθούν στη μνήμη.
Υποσχέθηκε στους
ακροατές: «Όλη μου η ζωή,
είτε είναι μεγάλη είτε
σύντομη, θα είναι
αφιερωμένη στην υπηρεσία
σας και στην υπηρεσία
της μεγάλης
αυτοκρατορικής μας
οικογένειας στην οποία
ανήκουμε όλοι». Όπως
υποστήριξε πρόσφατα ο
ιστορικός David
Edgerton, το Ηνωμένο
Βασίλειο δεν απέκτησε τα
πλήρη χαρακτηριστικά
ενός σύγχρονου έθνους
παρά στο δεύτερο μισό
του εικοστού αιώνα. Πριν
από αυτό, ήταν
ουσιαστικά ο πυρήνας
μιας αυτοκρατορίας: η
βασιλική οικογένεια
βρισκόταν στην κορυφή
της, και, αντανακλώντας
την ταξικά δεσμευμένη
φύση της βρετανικής
κοινωνίας, το Λονδίνο
οραματιζόταν την
αυτοκρατορία με αυστηρά
ιεραρχικούς όρους. Όταν
σχεδιαζόταν η στέψη της
βασίλισσας, ζητήθηκε από
το Αποικιακό Γραφείο να
κατατάξει κατά σειρά
προτεραιότητας και τους
300 καλεσμένους από τις
αποικιακές περιοχές στο
Αβαείο του Γουέστμινστερ.
Σε εκείνο το σημείο, αν
και το Ηνωμένο Βασίλειο
είχε ήδη εγκαταλείψει
την αυτοκρατορία της
Νότιας Ασίας, οι
Βρετανοί αξιωματούχοι
εξακολουθούσαν να
αναμένουν ότι τα
περισσότερα από τα
εναπομείναντα αποικιακά
εδάφη θα παρέμεναν υπό
βρετανικό έλεγχο για τις
επόμενες δεκαετίες. Όταν
έγινε γρήγορα σαφές ότι
αυτό δεν θα συνέβαινε, η
βασίλισσα χρειαζόταν
έναν νέο τρόπο για να
διατηρήσει τον κεντρικό
ρόλο της βασιλικής
οικογένειας στο
βρετανικό κράτος. Η
Κοινοπολιτεία έδωσε μια
ελκυστική απάντηση.
Στην πραγματικότητα, η
Κοινοπολιτεία
διαμορφωνόταν ήδη στις
αρχές του εικοστού αιώνα.
Μεταξύ των πολέμων, τα
αυτοδιοικούμενα τμήματα
της Βρετανικής
Αυτοκρατορίας -οι
λεγόμενες κυριαρχίες
(dominions) της
Αυστραλίας, του Καναδά,
του Ιρλανδικού Ελεύθερου
Κράτους, της Νέας Γης,
της Νέας Ζηλανδίας, και
της Νότιας Αφρικής-
διεκδίκησαν την
συνταγματική τους
αυτονομία από το Ηνωμένο
Βασίλειο και ο όρος «κοινοπολιτεία
των εθνών», ο οποίος
επινοήθηκε για πρώτη
φορά την δεκαετία του
1880, εφαρμόστηκε όλο
και περισσότερο σε αυτήν
την ομάδα. Ο Β'
Παγκόσμιος Πόλεμος
δοκίμασε τα όρια της
ανεξαρτησίας αυτών των
χωρών από τον βρετανικό
έλεγχο, με το Ιρλανδικό
Ελεύθερο Κράτος (το
οποίο αποχώρησε από την
Κοινοπολιτεία το 1949)
να παραμένει ουδέτερο
και τη Νότια Αφρική,
όπου υπήρχε σημαντική
συμπάθεια για την
Γερμανία, να διστάζει
πριν εισέλθει στην
σύγκρουση με πλευρά των
Συμμάχων. Μετά τον
πόλεμο, η Ινδία και το
Πακιστάν εντάχθηκαν
επίσης στην
Κοινοπολιτεία και το
1949, Βρετανοί και Ινδοί
διπλωμάτες κατέληξαν σε
μια φόρμουλα που
επέτρεπε στην Ινδία να
παραμείνει στην
Κοινοπολιτεία ως
δημοκρατία, αφαιρώντας
έτσι τον μοναδικό
παράγοντα που μέχρι τώρα
συνέδεε τα κράτη-μέλη:
κοινή πίστη στο στέμμα.
Η συμφωνία συνεπαγόταν
ότι η Ινδία αναγνώριζε
τον Γεώργιο ΣΤ' όχι ως
κυρίαρχό της, αλλά στον
απροσδιόριστο ρόλο του «αρχηγού
της Κοινοπολιτείας».
Για την βασίλισσα
Ελισάβετ, η οποία
ανέβηκε στον θρόνο τρία
χρόνια αργότερα, αυτή η
συμφωνία θα ήταν ένα
μέσο εκσυγχρονισμού της
μοναρχίας. Πρώτον, σε
αντίθεση με τον πατέρα
της ο οποίος μετάνιωσε
πικρά για την απώλεια
του τίτλου του
αυτοκράτορα της Ινδίας,
αγκάλιασε με ενθουσιασμό
την έλευση της «νέας»
Κοινοπολιτείας που
εγκαινιάστηκε από την
ινδική ανεξαρτησία. Τα
Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ
κράτησαν μια υγιή
απόσταση από τις μάταιες
προσπάθειες του Βρετανού
πρωθυπουργού, Anthony
Eden, ο οποίος
προσπάθησε να ανατρέψει
τον στρατηγό της
Αιγύπτου Abdel Nasser
κατά την διάρκεια της
κρίσης του Σουέζ του
1956 και έτσι να
τερματίσει την
αντιαποικιακή επιρροή
του στην Αφρική και τη
Μέση Ανατολή. Και η
βασίλισσα κατέστησε
σαφές ότι δεν
δυσανασχετεί με τις
πολιτικές δυνάμεις που
ώθησαν τις βρετανικές
αποικίες στην Αφρική και
την Καραϊβική να
επιδιώξουν την
ανεξαρτησία τους στις
δεκαετίες του 1960 και
του 1970. Φαίνεται ότι
συμφώνησε πλήρως με την
«επίσημη» εξήγηση ότι
αυτή η διαδικασία ήταν
το φυσικό αποτέλεσμα της
πεφωτισμένης βρετανικής
κηδεμονίας (παρά το
γεγονός ότι, στις αρχές
της βασιλείας της, το
Ηνωμένο Βασίλειο είχε
διεξαγάγει βάναυσες
εκστρατείες κατά της
εξέγερσης στην Κύπρο,
την Κένυα, και τη
Μαλαισία).
Πράγματι, η μοναρχία δεν
ήταν καν διατεθειμένη να
πολεμήσει με ενέργειες
οπισθοφυλακής για να
αποτρέψει τις χώρες που
είχαν γίνει ανεξάρτητες
ως «βασίλεια» να κάνουν
την περαιτέρω μετάβαση
στις δημοκρατίες. Τα
τελευταία χρόνια, πολλοί
αναλυτές έχουν κάνει
εικασίες για το τι θα
συνέβαινε στα υπόλοιπα
βασίλεια όταν θα πέθαινε
η βασίλισσα. Αλλά η
αλλαγή ήταν ήδη σε
εξέλιξη στην Καραϊβική
στα τελευταία χρόνια της
βασιλείας της, με την
απόφαση των Μπαρμπάντος
να αποκηρύξουν τη
μοναρχία και να γίνουν
δημοκρατία το 2021. Η
Αντίγκουα και η
Μπαρμπούντα, οι Μπαχάμες,
η Μπελίζ, και η Τζαμάικα
φαίνεται πιθανό να
ακολουθήσουν. Ωστόσο,
καθ' όλη την διάρκεια
της βασιλείας της
βασίλισσας, το παλάτι
ήταν πάντα ξεκάθαρο ότι
ως συνταγματική μονάρχης,
δεν θα μπορούσε να
ενοχλείται από τις
πολιτικές αλλαγές στα
βασίλειά της, εφόσον
πραγματοποιούνταν με
συνταγματικά μέσα. Αυτό
που είχε σημασία για
εκείνη ήταν ότι
παρέμεναν μέρος της
Κοινοπολιτείας. Υπό αυτό
το πρίσμα, η επίσκεψη
του Καρόλου στα
Μπαρμπάντος για να την
εκπροσωπήσει στην τελετή
που σηματοδοτούσε τη
μετάβαση της χώρας σε
μια δημοκρατία ήταν ένα
ισχυρό μήνυμα συνέχειας.
ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ,
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΦΙΛΟΙ
Το πιο αξιοσημείωτο
είναι ότι η βασίλισσα
μετέτρεψε τον τίτλο του
επικεφαλής της
Κοινοπολιτείας -μια
αφηρημένη διπλωματική
κατασκευή που
δημιουργήθηκε για να
κρατήσει μια δημοκρατική
Ινδία χαλαρά στην
βρετανική τροχιά- σε
κάτι πολύ πιο απτό. Το
έκανε με μια σταθερή
σειρά σταδιακών
σωρευτικών ενεργειών
κατά την διάρκεια της
βασιλείας της:
επισκέφθηκε σχεδόν όλα
τα κράτη-μέλη της
Κοινοπολιτείας˙
υποστήριξε τους Αγώνες
της Κοινοπολιτείας και
την ετήσια τελετή της
Ημέρας της
Κοινοπολιτείας στο
Αβαείο του Γουέστμινστερ˙
συμμετείχε σε αμέτρητες
συναντήσεις με αρχηγούς
κυβερνήσεων˙ και μάλιστα
διέθεσε ένα βασιλικό
παλάτι, το Marlborough
House, στην διάθεση της
Κοινοπολιτείας ως έδρα
της. Αύξησε επίσης τον
συμβατικό διπλωματικό
ρόλο των Ευρωπαίων
μοναρχών -συμμετέχοντας
σε εσωστρεφείς και
εξωστρεφείς κρατικές
επισκέψεις- με το να
καλλιεργεί θερμές
προσωπικές σχέσεις με
πολλούς ηγέτες της
Κοινοπολιτείας, οι
οποίες μερικές φορές
εκτείνονταν σε γενιές.
Με αυτόν τον τρόπο,
διευκόλυνε την
διαδικασία να χάσει μια
αυτοκρατορία για το
Ηνωμένο Βασίλειο και να
κερδίσει φίλους σε όλο
τον κόσμο.
Μερικά από τα
διπλωματικά της
επιτεύγματα ήταν
αξιοσημείωτα. Η
σταυροφορία κατά του
νοτιοαφρικανικού
απαρτχάιντ ήταν ένα
σημαντικό θέμα για την
Κοινοπολιτεία στις
δεκαετίες του 1970 και
του 1980, και η
βασίλισσα μερικές φορές
φαινόταν πιο
διατεθειμένη να
συμπαραταχθεί με πολλά
κράτη-μέλη παρά με τους
δικούς της πρωθυπουργούς,
μερικοί από τους οποίους
έμοιαζαν αδικαιολόγητα
κοντά στην κυβέρνηση της
Νότιας Αφρικής. Όταν, το
1986, απειλήθηκε
μποϊκοτάζ των Αγώνων της
Κοινοπολιτείας από χώρες
που αποδοκίμασαν την
αντίθεση της
πρωθυπουργού, Μάργκαρετ
Θάτσερ, στις οικονομικές
κυρώσεις κατά της Νότιας
Αφρικής, ο γραμματέας
Τύπου της βασίλισσας
ενημέρωσε τους Sunday
Times για τις ανησυχίες
της ίδιας της βασίλισσας
για την Θάτσερ, με αυτό
που φαινόταν να είναι
ένα μήνυμα προς την
υπόλοιπη Κοινοπολιτεία
ότι η βασίλισσα ήταν στο
πλευρό τους. Δεδομένου
ότι η Βρετανική
Αυτοκρατορία που
μετατράπηκε σε
Κοινοπολιτεία ήταν από
την φύση της πολυεθνική,
πολυπολιτισμική, και
πολυθρησκευτική, η
βασίλισσα προσπάθησε να
μιμηθεί αυτήν την
ποικιλομορφία στο
εσωτερικό. Με το να
συναντά κοινότητες και
θρησκευτικές ομάδες από
τις εθνοτικές
μειονότητες της χώρας —ήταν
η πρώτη Βρετανίδα
μονάρχης που επισκέφθηκε
τζαμί στο Ηνωμένο
Βασίλειο— προσπάθησε να
κάνει το Ηνωμένο
Βασίλειο πιο φιλόξενο
μέρος για νεοφερμένους,
καθώς η μαζική
μετανάστευση από την
Κοινοπολιτεία ανέβαζε
ρυθμό στο δεύτερο μισό
του εικοστού αιώνα.
Αλλά η βασίλισσα δεν
μπόρεσε να ξεφύγει από
την ευρύτερη
πραγματικότητα ότι,
ιδιαίτερα στις επόμενες
δεκαετίες, η
Κοινοπολιτεία δεν είχε
έναν σαφώς καθορισμένο
πολιτικό σκοπό. Κατά
ειρωνικό τρόπο, η έλευση
της πλειοψηφικής
κυριαρχίας στη Νότια
Αφρική την δεκαετία του
1990, αν και ήταν μια
νίκη για την
Κοινοπολιτεία, την
αποστέρησε από το ζήτημα
που της είχε δώσει
διεθνή διπλωματική
προβολή. Ταυτόχρονα, το
τέλος του Ψυχρού Πολέμου
σήμαινε ότι η
Κοινοπολιτεία έχασε την
αξία της ως τρόπος ώστε
η βρετανική κυβέρνηση να
διατηρήσει ανοιχτούς
φιλικούς διαύλους
επικοινωνίας με χώρες
που μπορεί να κινδύνευαν
να πέσουν υπό σοβιετική
επιρροή. Τα τελευταία
χρόνια, οι προσπάθειες
επανεφεύρεσης της
Κοινοπολιτείας ως
οργάνωσης «βασισμένης
στις αξίες» έχουν
αποτύχει, κυρίως επειδή
πολλά κράτη-μέλη
υπολείπονται πολύ από τα
υποτιθέμενα πρότυπα της
Κοινοπολιτείας σε θέματα
δημοκρατίας και
ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η κακή ηγεσία και οι
αυξανόμενες αμφιβολίες
σχετικά με την αξία των
δραστηριοτήτων του
οργανισμού σημαίνουν ότι,
ολοένα και περισσότερο,
έχει την τάση να
θεωρείται αξιοσημείωτος
μόνο εάν μια ιστορία γι'
αυτόν περιέχει μια
βασιλική οπτική γωνία.
Από την δεκαετία του
1990, η μοναρχία
φαινόταν όλο και
περισσότερο σαν ένα
σύστημα υποστήριξης ζωής
για την Κοινοπολιτεία˙
εξ ου και η απόφαση το
2018 να ονομάσει τον
Κάρολο ως τον επόμενο
επικεφαλής της. Εάν η
οργάνωση καταρρεύσει
τελικά, θα γίνει παρά
τις καλύτερες
προσπάθειες της
βασίλισσας.
ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΡΧΙΑΣ
Με την υποστήριξή της
προς την Κοινοπολιτεία,
η βασίλισσα έδειξε την
σημαντική της ικανότητα
στην επανεφεύρεση της
μοναρχίας σε έναν
μετα-αυτοκρατορικό κόσμο.
Ωστόσο, κάνοντας αυτό,
έδειξε επίσης τους
περιορισμούς της
βασιλικής επιρροής. Ίσως
από την φύση της, μια
μοναρχία δεν είναι το
καλύτερο συνταγματικό
πλαίσιο για την
ενθάρρυνση μιας πιο
ισότιμης κοινωνίας, και
παρόλο που το Ηνωμένο
Βασίλειο είναι μια χώρα
πολύ λιγότερο ταξική από
όσο ήταν πριν από 70
χρόνια, παραμένει βαθιά
διχασμένη. Ένα
αναμφισβήτητα μεγαλύτερο
πρόβλημα βρισκόταν στην
τάση της βασίλισσας να
παρουσιάζει τις σχέσεις
του Ηνωμένου Βασιλείου
με τα κράτη-μέλη της
Κοινοπολιτείας ως
οικουμενικό αγαθό, χωρίς
να κάνει καμία παρόμοια
συνεχή προσωπική
προσπάθεια για να
συμφιλιώσει την χώρα με
την ένταξή της στην
Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό
συνέβη παρά τους
ισχυρούς δεσμούς μεταξύ
της βασιλικής
οικογένειας και της
Ευρώπης και το γεγονός
ότι η ίδια η βασίλισσα
μιλούσε άπταιστα γαλλικά,
και ο σύζυγός της
άπταιστα γερμανικά.
Φυσικά, η βρετανική
ένταξη στην ΕΕ ήταν
πολιτικά αμφιλεγόμενη.
Αλλά το ίδιο, για
περιόδους της βασιλείας
της, ήταν και η
ανθεκτικότητα της
Κοινοπολιτείας. Η
βασίλισσα παρέμεινε
σωστά ουδέτερη κατά την
διάρκεια του
δημοψηφίσματος για το
Brexit του 2016, παρά
τις προσπάθειες
ορισμένων ταμπλόιντ να
την προσελκύσουν [στην
διαμάχη]. Αλλά μέχρι
τότε, αναμφισβήτητα, η
κοινή γνώμη είχε αφεθεί
να παρασυρθεί για πάρα
πολύ καιρό.
Είναι μια περαιτέρω
ειρωνεία ότι το Brexit
μπορεί να οδηγήσει στην
διάλυση μιας άλλης
οντότητας που ήταν κοντά
στην καρδιά της
βασίλισσας: της Ένωσης
του Ηνωμένου Βασιλείου.
Το διαζύγιο από τις
Βρυξέλλες έδωσε νέα
ώθηση στο κίνημα
ανεξαρτησίας της Σκωτίας.
(Η πλειοψηφία των
Σκωτσέζων ψήφισε κατά
της αποχώρησης από την
ΕΕ). Έχει επίσης
δημιουργήσει νέα σύνορα
της ΕΕ σε όλη τη νήσο
Ιρλανδία, οδηγώντας σε
ένα ειδικό καθεστώς για
την Βόρεια Ιρλανδία που
μπορεί, με την σειρά του,
να ενθαρρύνει την
στενότερη ενσωμάτωση του
βορρά και του νότου του
νησιού —και, τελικά,
επανένωση μεταξύ
Μπέλφαστ και Δουβλίνου.
Αλλά αν το βρετανικό
κοινό αρχίσει να νιώθει
τις «τύψεις του πωλητή»
[στμ: όταν κάποιος
μετανιώνει που πούλησε
το σπίτι του και θα
αναγκαστεί να αλλάξει
συνήθειες, γειτονιά,
κ.λπ.] για την απόφαση
να αποχωρήσουν από την
ΕΕ, δύσκολα μπορεί να
λεχθεί ότι φταίει η
βασίλισσα. Ήταν σχεδόν
από κάθε άποψη ένα
τέλειο παράδειγμα του τι
θα έπρεπε να είναι ένας
συνταγματικός μονάρχης
τόσο στις εσωτερικές όσο
και στις διεθνείς
υποθέσεις: πάνω από τις
κομματικές πολιτικές.
Ο PHILIP MURPHY είναι
διευθυντής Ιστορίας και
Πολιτικής στο Ινστιτούτο
Ιστορικής Έρευνας του
Λονδίνου και συγγραφέας
του βιβλίου με τίτλο
Monarchy and the End of
Empire: The House of
Windsor, the British
Government, and the
Postwar Commonwealth
[1].
