|
Ευτελίζεται
επικίνδυνα η αναπαραστατική εμβέλεια βασικών
πολιτικών και κοινωνικών σταθερών.
Το δίκαιο
ενσωματώνεται και απεδαφικοποιείται μέσα σε
εξουσιαστική ρητορική διάχυσης και γενίκευσης
ευθυνών. Σχεδόν ποτέ δεν ζήσαμε τέτοια εποχή
αυτο- απενοχοποίησης από τους κυρίαρχους.
Μην
γελιόμαστε : αυτό το καθεστωτικό αυτόματο
διαγραφής των δυνητικών ποινικών ευθυνών θα
απλωθεί σαν πέπλο αδιόρατο στον κοινωνικό και
οικονομικό ιστό.
Οσο δεν
χρειάζεται να λογοδοτούν οι κάτοχοι της
πλειοψηφίας τόσο οι μάζες θα αναρωτιούνται μήπως
τελικά η δικαιοσύνη είναι καθαρά ζήτημα «κατοχής
της πλειοψηφίας»
Ο νόμος
έχει μετατραπεί σε υπό αίρεση και «κατά συνθήκη»
νόμο. Και οι θεματοφύλακες του έχουν απεμπλακεί
από το να τον εφαρμόζουν καθολικό νόμο (γενικής
ωφέλειας) : απλά τον στέλνουν όπως και τις
δικογραφίες, αμελλητί στη βουλή μόλις εμφανιστεί
όνομα πολιτικού.
Και επειδή
βολευτήκαμε ως κοινωνία η αλήθεια είναι ότι δεν
φταίει μόνο ο νόμος περί ευθύνης υπουργών για
αυτή την τραγική φαρσοκωμωδία, όπου οι θύτες
αυτοθυματοποιούνται (και μάλιστα κατηγορούν τους
κατηγόρους τους)
Και δεν
φταίει καν το ότι δεν υπάρχει πχ αντιπολίτευση
ώστε να δημιουργηθεί περιβάλλον γόνιμης
αντιπαράθεσης και ευθυγράμμισης της εξουσίας με
το γενικό καλό και όχι τα ιδιοτελή συμφέροντα.
Το κακό
είναι γέννημα θρέμμα συμβόλου, θεσμού που εμείς
«γεμίζουμε» (το είπαμε στη αρχή : φταίει η
κάλπη. Η ίδια η κάλπη…)
ΥΓ Ίσως αν
έλειπε το παραβάν, θα πέφταμε οι ίδιοι μέσα της
…!
Πρώτη
δημοσίευση στο New Ideas
|
