Μπορεί να μην αρέσουν στον ίδιο, αλλά ο κηπουρός το ξέρει: σε κάθε άναρθρη κραυγή υπάρχει ένα κοινό που επικροτεί. Οι βρυχηθμοί προκαλούν σε μια κάποια πελατεία ευαρέσκεια. Στους κήπους του είδους δεν καλλιεργείται μόνο χλωρίδα, καλλιεργούνται και άγρια ένστικτα. Καλλιεργούνται ο λούμπεν λόγος, η κουλτούρα της κερκίδας, ο διάλογος των σόσιαλ μίντια. Κι έτσι ο σπόρος φυτρώνει σε μια ιστορική εφημερίδα ως αρκτικόλεξο. Και το λουλούδι του κήπου που βρυχάται επικροτεί.

Δεν είναι μόνο πως το λίπασμα της σποράς, αυτό το gfy που γράφτηκε κατά του Πρωθυπουργού, έχει χειρότερη αποφορά από τις σβουνιές και τις καβαλίνες. Είναι και πως με τον μαοϊκό του αφορισμό ο Αλέξης Τσίπρας αφήνει τα λουλούδια του να αναπτυχθούν τόσο ώστε κινδυνεύουν να σκεπάσουν τον ίδιο. Ενας βουλευτής και ένας κομματικός αρθρογράφος διαμορφώνουν την αισθητική του κόμματος. Και αυτή η αισθητική γίνεται η φυγόκεντρος δύναμη που τραβάει το κόμμα από το Κέντρο – εκεί όπου το ΠαΣοΚ και η ΝΔ έχουν πια βγάλει ρίζες.

Γίνεται να διεκδικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό Κέντρο όταν ο πολακισμός έχει ριζώσει τόσο βαθιά; Οσο γίνεται ένα κόμμα να μην είναι τα λουλούδια του, αλλά ο Πολάκης του. Ο «αψύς Σφακιανός» δεν είναι και κανένας βασιλικός. Δεν είναι όμως ούτε καν βασιλικότερος του βασιλέως – ένας πιο Τσίπρας από τον Τσίπρα. Εχει ριζοσπαστικοποιηθεί, έτσι ακλάδευτος, ως αυτόνομο είδος της χλωρίδας που καλλιεργεί μαοϊκά ο κηπουρός στο κόμμα του. Και όπως συνέβη κάποτε με τον αυριανισμό, έτσι και με τον πολακισμό τίποτε δεν αποκλείει να στραφεί μια μέρα κατά του πολιτικού του καλλιεργητή.

Δεν αποκλείεται επειδή το φαινόμενο έχει αρχίσει να γίνεται μεγαλύτερο από το ίδιο το κόμμα. Ο πολακισμός και τα αρκτικόλεξα παράγωγά του δεν αφήνουν απλώς ίχνη, αλλά διαμορφώνουν ατζέντα. Ναι, η ακρίβεια σαρώνει, η πανδημία ακόμη σκοτώνει. Αλλά εδώ υπάρχουν κάποιοι που μολύνουν την ατμόσφαιρα με τα gfy. Καταγράφεται υπερπληθωρισμός τοξικότητας και εκτοξεύονται σταγονίδια μίσους. Δεν πρέπει να πάρει μέτρα και να αναπτύξει αντισώματα το δημοκρατικό τόξο;

Πρέπει επειδή με τον πολακισμό και τα gfy του ένα πρόβλημα διακυβέρνησης μεταβολίζεται σε πρόβλημα δημοκρατίας. Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν κυβερνά καλά ή όχι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αλλά εάν μπορεί το τοξικό μίσος να αποτελέσει μέρος του δημοκρατικού διαλόγου. Εάν μπορούν να επιστρέψουν στο ’22 οι μέρες του ’12 έστω και ως απόπειρα.

Είναι μια απάντηση που οφείλει να δώσει πρωτίστως ο κηπουρός. Υπό την προϋπόθεση πως στο μεταξύ δεν θα τον έχουν πνίξει τα λουλούδια του.

Δημητρολόπουλος Περικλής (Το Βήμα)