|
Λίγες ώρες
νωρίτερα, οι Ισραηλινοί έκαναν επιδρομή στην
Ντόχα με στόχο την διαπραγματευτική ομάδα της
Χαμάς παραβιάζοντας την κυριαρχία του Κατάρ και
φτάνοντας πρώτη φορά στο σημείο να χτυπήσουν σε
μια χώρα της αραβικής χερσονήσου.
Το διπλό
αυτό χτύπημα από Πούτιν και Νετανιάχου έχει
κάνει ήδη πολλούς αναλυτές να αμφισβητούν την
ικανότητα του Αμερικανού προέδρου να κάνει πράξη
τις δεσμεύσεις του και εν τέλει να εφαρμόσει το
πρόγραμμα του.
Το
χειρότερο ίσως όλων σε αυτή την εξίσωση είναι
πως τα πλήγματα στην αξιοπιστία του Ντόναλντ
Τραμπ έρχονται από στενούς τους συμμάχους δηλαδή
τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου αλλά και προνομιακούς
συνομιλητές όπως ο Βλαντίμιρ Πούτιν.
Ο πρώτος
συνεχίζει ακάθεκτος την αλλαγή του status quo
στην Μέση Ανατολή επεκτείνοντας τις στρατιωτικές
επιχειρήσεις του Ισραήλ σχεδόν σε όλα τα μήκη
και πλάτη της περιοχής φτάνοντας ακόμα και στο
σημείο να στοχεύει τους βασικούς συμμάχους της
Τουρκίας (Δαμασκό και Ντόχα) που αποτελεί και
κράτος μέλος του ΝΑΤΟ.
Ενδεικτικά
από την εκλογή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο, το
Ισραήλ συνεχίζει την γενοκτονία στη Γάζα,
«χτυπάει» ανηλεώς την Δυτική Όχθη, κάνει
στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Συρία στοχεύοντας
τους συμμάχους του Ερντογάν, επιτέθηκε στο Ιράν
προκαλώντας μια πρωτοφανή κρίση στη Μέση Ανατολή
ενώ μόλις χθες «χτύπησε» και το Κατάρ. Μπορεί
μετά από κάθε επίθεση του ισραηλινού στρατού, οι
Ηνωμένες Πολιτείες να δηλώνουν πως ήταν ενήμερες
και γνώριζαν για τα χτυπήματα ωστόσο κάτι τέτοιο
μοιάζει δύσκολο για μια σειρά Αμερικάνων
αναλυτών.
Στην
πραγματικότητα, όσο ο Τραμπ ζητά ειρήνη
πιέζοντας τις δυο πλευρές – όχι με τον ίδιο
τρόπο και ένταση- για ειρήνη, το Ισραήλ
μετατρέπει την εσωτερική του ανάγκη για
δικαιοσύνη κατά της τρομοκρατίας της Χαμάς σε
ανώτερο ακόμα και από το διεθνές δίκαιο νόμο.
Για
ορισμένους η σχέση Τραμπ και Νετανιάχου είναι
απολύτως ισορροπημένη για πολλούς όμως είναι μια
σχέση ανισορροπίας όπου ο Ισραηλινός
πρωθυπουργός σύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες στην
δική του εκστρατεία αναμόρφωσης της Μέσης
Ανατολής.
Όσον αφορά
στην Ρωσία και τον Πούτιν τα πράγματα μοιάζουν
εξίσου προβληματικά. Ο Αμερικανός πρόεδρος θέλει
να τελειώσει τον πόλεμο, να επαναφέρει την Ρωσία
στις ράγες της κανονικότητας και στην
πραγματικότητα να «κόψει» τους δεσμούς Μόσχας
και Πεκίνο, όμως τα πράγματα φαίνεται να
εξελίσσονται διαφορετικά.
Η πίεση
στον αδύναμο Ζελένσκι εν μέρει αποδίδει, Ρωσία
και Ουκρανία βρίσκονται μετά από χρόνια σε
τροχιά συζητήσεων, όμως ο Πούτιν σε καμία
περίπτωση δεν έχει σταματήσει την επιχείρηση
τρομοκρατίας τόσο της Ουκρανίας όσο και της
Ευρώπης. Η επίδειξη ισχύος που έκανε στο έδαφος
της Πολωνίας με την επιδρομή των ρωσικών drone
είναι ίσως η καλύτερη απόδειξη πως ο Πούτιν
συνεχίζει ακάθεκτος να επιβάλλει τους όρους της
ειρήνης που μελλοντικά θα έρθει στο έδαφος της
Ουκρανίας.
Το ζήτημα
που ανακύπτει μέσα από αυτό το τρίγωνο που
περιλαμβάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους
πρωταγωνιστές των πολεμικών επιχειρήσεων σε
Ανατολική Ευρώπη και Μέση Ανατολή είναι διττό.
Το πρώτο έχει να κάνει με την αξιοπιστία των
Ηνωμένων Πολιτείων και του Αμερικανού προέδρου.
Το δεύτερο είναι αλληλένδετο με το πρώτο και
έχει να κάνει με την παγκόσμια τάξη.
Όταν
άλλωστε η υπερδύναμη αποτυγχάνει να επιβάλλει
τους όρους του διεθνούς παιχνιδιού και οι
περιφερειακοί παίκτες μπορούν να… εξαπατούν είτε
να επιβάλλουν δια της τεθλασμένης την θέληση
τους παρασύροντας τις Ηνωμένες Πολιτείες από τις
στρατηγικές τους επιλογές τότε μιλάμε για μια
παγκόσμια ανισορροπία.
Κυριάκος
Δημάγγελος (in.gr)
|
