Ακούσαμε
πριν από λίγες μέρες τον υπουργό επί των
Εξωτερικών Νίκο Δένδια να προειδοποιεί τον
πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που
κατατρύχεται κατά την άποψή του από τα
κατακτητικά οράματα του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του
Μεγαλοπρεπούς, ότι η εποχή εκείνη πέρασε
οριστικά.
Σχεδόν ταυτόχρονα, ο
κυβερνητικός εταίρος του
κ. Ερντογάν, Ντεβλέτ
Μπαχτσελί, υποστήριξε
ότι «ο Μητσοτάκης, σαν
τους παππούδες του,
γίνεται όργανο των ξένων
δυνάμεων», ισχυριζόμενος
ότι «δημιουργεί κλίμα
ένοπλης συγκρούσεως».
Ο κυβερνητικός εταίρος
του κ. Ερντογάν και
ηγέτης του εθνικιστικού
κόμματος της Τουρκίας
κατηγορούσε εμμέσως εν
ολίγοις τον Ελληνα
πρωθυπουργό πως πάσχει
από το σύνδρομο του
Ελευθερίου Βενιζέλου και
έκρινε σκόπιμο να του
υπενθυμίσει τις οικτρές
συνέπειες της
Μικρασιατικής
Εκστρατείας για τους
Ελληνες και το ελληνικό
κράτος, γενικώς.
Εάν επιχειρήσει κάποιος
να αποφορτίσει την
κατάσταση από ιστορικές
αναφορές, το νέο
στοιχείο της
ελληνοτουρκικής κρίσεως
είναι η ρητορική στήριξη
που προσφέρουν οι ΗΠΑ, η
Γαλλία και τελικώς η
Γερμανία και η Ευρωπαϊκή
Επιτροπή προς την Ελλάδα
έναντι της Τουρκίας.
Μείζονα σημασία έχει
βεβαίως για την Αγκυρα η
επικριτική στάση της
Ουάσιγκτον. Η απωθητική
στάση του Αμερικανού
προέδρου Τζο Μπάιντεν
έναντι του Τούρκου
ομολόγου του δεν έχει
όντως προηγούμενο, διότι
προβλήματα υπήρχαν και
επί της προεδρίας του κ.
Μπαράκ Ομπάμα και του κ.
Ντόναλντ Τραμπ, αλλά όχι
τόση αποξένωση.
Επιχαίρει, και δικαίως,
η Αθήνα για την εξέλιξη
αυτή που όμως έχει μια
παράπλευρη αρνητική
συνέπεια, διότι επειδή η
Αγκυρα δεν έχει τη
διάθεση, αλλά ούτε τη
δυνατότητα να
αντιπαραταχθεί στις ΗΠΑ,
η πίεση προς την Ελλάδα
θα αυξάνεται
παντοιοτρόπως.
Ο κ. Μητσοτάκης
προειδοποίησε κατ’
επανάληψιν πως σε
περίπτωση που η Τουρκία
επιχειρήσει μια
στρατιωτική πρόκληση στα
νησιά, η απάντηση της
Ελλάδος θα είναι «συντριπτική»,
και αυτό σημαίνει πόλεμο
γενικό.
Βέβαια οι Τούρκοι δεν
λησμονούν πως και το
1974 η Ελλάς διέθετε
υπεροπλία θαλάσσης και
αέρος, αλλά επειδή «η
Κύπρος κείται μακράν» η
χώρα μας δεν ενεπλάκη
τότε σε πόλεμο με την
Τουρκία. Δεν είναι όμως
φρόνιμο για τους
κρατούντες εις την
Αγκυρα να θεωρούν ότι το
ίδιο θα επαναληφθεί και
σήμερα. Καλό ωστόσο θα
είναι να έχουμε υπόψη
ότι «Ο Τρελός Τούρκος»
δεν αποτελεί μομφή, αλλά
παράδειγμα προς μίμησιν
ανδρείας, για τους
Τούρκους, όλων των
εποχών.
