Φέτος έμαθα ότι το ημιτελές κτίσμα αγοράστηκε «από Ισραηλινούς». Ισραηλινούς; Ακούγεται εξωτικό. Λίγες μέρες μετά διάβασα το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Στάθη Καλύβα στην «Κ» («Μια Ελλάδα δίχως καλοκαίρι;», 22.8.22) και αμέσως σκέφτηκα τους «Ισραηλινούς» διαβάζοντας την πρόταση «μεγάλα επενδυτικά funds του εξωτερικού αγοράζουν (σ.σ. στη χώρα μας) πυρετωδώς απαξιωμένα και χρεωμένα ξενοδοχειακά ακίνητα για να τα μετατρέψουν σε ξενοδοχεία για επισκέπτες υψηλών εισοδημάτων, ενώ αντίστοιχη εκτίναξη γνωρίζει και η ενοικίαση πολυτελών κατοικιών».

Να είναι κάτι τέτοιο οι «Ισραηλινοί» στο ταπεινό χωριό της βόρειας Εύβοιας; Ο τόπος εκεί είναι, γεωφυσικά μιλώντας, εξαιρετικός αλλά κακοποιημένος, αρχιτεκτονικά, από τους ανθρώπους του. Ο τουρισμός του είναι εγχώριος, οι ξένοι ελάχιστοι. Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε μακριά από την ατμόσφαιρα της Σίφνου, της Τήνου ή της Καρδαμύλης κτλ.

Το αν όντως κάποιο ισραηλινό fund «μυρίστηκε» κάποιον κρυμμένο θησαυρό σε ένα μέρος πολύ μακριά από τις Κυκλάδες (όχι τόσο γεωγραφικά όσο πολιτισμικά-τουριστικά) μένει να φανεί. Η ουσία είναι αυτό που γράφει ο Σ. Καλύβας ότι κάτι αλλάζει δραστικά στο ελληνικό καλοκαίρι. Ισως και δραματικά.

Ο υπερτουρισμός, στο όνομα του οποίου προσευχόμαστε, επέφερε υπερκορεσμό, νέες προοπτικές μα και νέα αδιέξοδα. «Μπροστά στα μάτια μας», γράφει ο Σ. Καλύβας, «συντελείται μια πολύ βαθύτερη μεταμόρφωση του τουριστικού μοντέλου, μια πραγματική αλλαγή παραδείγματος. Στη θέση του μαζικού τουρισμού αναδύεται ένα νέο μοντέλο, που απευθύνεται στα πολύ υψηλά εισοδήματα, ο VIP τουρισμός». Συνέπεια αυτού είναι «η εκτόπιση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων από τους δημοφιλέστερους προορισμούς».

Το ζήσαμε ήδη αυτό από φέτος εξαιτίας και του πληθωρισμού: π.χ., μόνο για μετακίνηση στο Κουφονήσι για μια εβδομάδα με αυτοκίνητο και τη διαμονή (σε συμβατικό δωμάτιο) μια τετραμελής οικογένεια χρειάστηκε τουλάχιστον 1.200 ευρώ – χωρίς τα καθημερινά έξοδα διατροφής κτλ.

Αν οδηγούμαστε σε μια νέα συνθήκη «αποστειρωμένων resort» θα περάσουμε από τον ισοπεδωτικό μαζικό τουρισμό σε έναν τουρισμό του αποκλεισμού. Η Ελλάδα έχει αδυναμία στα άκρα. «Η διαχείριση της νέας αυτής συνθήκης απαιτεί στοχευμένες και έξυπνες δημόσιες πολιτικές», γράφει ο Σ. Καλύβας, «κάτι καθόλου εύκολο αλλά σίγουρα όχι αδύνατο».

Ηλίας Μαγκλίνης (Καθημερινή)