|
Κι από κει
μπορούν να γίνουν «αξία καταστροφής» για να
συνδεθούμε με τη θεωρία της δημιουργικής
καταστροφής (εκεί αποσκοπεί η στέρηση πρώτων
υλών και παραγωγής ενέργειας)
Φθάνει η
θεωρία προς το παρόν. Η Ελλάδα λοιπόν προσπαθεί
εδώ και μερικές δεκαετίες να αυξήσει τις
γεωπολιτικές της προσόδους όχι βέβαια ως
«χρήστης ενεργειακών πόρων» αλλά τοποθετούμενη
στη ζώνη ανάμεσα στην ανταλλακτική αξία (το
εμπόριο ενέργειας) και στην αξία καταστροφής
(την οπλοποίηση της ενέργειας).
Μέσα σ’
αυτή τη ζώνη μπαίνει το «εθνικό» θεώρημα ότι με
το να γίνει ενδιάμεσος σταθμός στη διακίνηση
ενεργειακών πόρων δήθεν θα εξασφαλίσει «διεθνή
στρατιωτική προστασία»
Τα πρόσφατα
«εθνικά» πανηγύρια τρικλίζουν πάνω σε έωλες
παραδοχές που απλά θολώνουν τα μυαλά για τις
γεωπολιτικο-προσοδικές μεθοδεύσεις των ντόπιων
ολιγαρχών.
Και να τα
συστατικά της συσκότισης : ελληνικοί και ξένοι
μεγάλοι όμιλοι με νέες εταιρείες ειδικού σκοπού,
με ελάχιστο μετοχικό κεφάλαιο, κινούνται στη
ζώνη ανάμεσα στην ανταλλακτική αξία και την αξία
καταστροφής, μέχρι να μπουν σ ένα χρηματιστήριο
για να εξαγοραστούν, στους πρώτους μεγάλους
«δυνητικούς τζίρους» με εκτοξευμένη αποτίμηση.
Αλλά το
μείζον είναι άλλο : η «εμπορική διάσταση στο
γεωστρατηγικό έργο» πρέπει να διαβαστεί ως
«κερδοσκοπική διάσταση στο στημένο μιλιταριστικό
έργο»
Εδώ
χρειάζεται να κατανοήσουμε πως η γεωστρατηγική
ενώνει γεωπολιτική και γεωοικονομία.
Δείτε τι
συμβαίνει : πρακτικά δεν έχει υπογραφτεί καμία
τελική συμφωνία : ένα απλό «προσύμφωνο» που
μεγαλοπρεπώς καλείται «μνημόνιο συνεργασίας»,
οπότε και παραπέμπει σε συμμαχικούς
μακροπρόθεσμους δεσμούς με την σφραγίδα της
αμερικανικής ηγεμονίας.
Και αυτό το
«προσύμφωνο» αφορά μεν 20 χρόνια, αλλά αυτά θα
ξεκινήσουν από το 2030.
Ο λόγος ;
Ίδιος ακριβώς με αυτό που συνέβαινε στην
εκκίνηση του Ελληνικού : δεν υπάρχουν έτοιμοι
διαθέσιμοι «τελικοί αγοραστές» για τα μελλοντικά
προϊόντα των εξορύξεων.
Δεν
υπάρχουν δηλαδή έτοιμες διαθέσιμες αξίες χρήσης-
κρατήστε το αυτό : είναι το «ανάστροφο κέρδος»
της αντιπαροχής όταν το κεφάλαιο επενδύει με
πλασματικούς όρους (δυνητικότητα αποδόσεων) είτε
πάνω είτε κάτω από την στεριά.
Πρέπει
λοιπόν να βρεθούν , ή πιο σωστά να εφευρεθούν,
τελικοί αγοραστές : και εδώ ακριβώς είναι που
υπεισέρχεται η συμβολή της «γεωστρατηγικής»
δηλαδή η μιλιταριστική διεθνής διάσταση του
project.
Υπογράφονται λοιπόν σταδιακά καινούργια
«προσύμφωνα» ( προς το παρόν μια ουκρανική
εταιρία δύο ρουμανικές, κ.α) ώστε να εκχωρηθούν
ως συμβόλαια μελλοντικής εμπορικής αξίας.
Αλλά σε ότι
αφορά τις πραγματικές ενεργειακές ανάγκες χρήσης
(για το αμερικανικό υγροποιημένο και εξαερωμένο
φυσικό αέριο ) αυτές είναι εννοείται εντελώς
δυνητικές.
Και αυτό το
«δυνητικό ενδεχόμενο» είναι λοιπόν το αληθινό
πεδίο για γεωπολιτικές προσόδους.
Αυτό το
σκηνικό – με αντισυμβαλλόμενους την ελίτ της
ελληνικής ενεργειακής εφοπλιστικής βιομηχανίας –
είναι που η κυβέρνηση και τα
media
το πανηγυρίζουν ως παρόν.
Αυτό στον
καπιταλισμό του ορυκτού πλούτου (που ακόμη δεν
βγήκε) λέγεται «φθηνή προεξόφληση» και είναι
συνηθισμένη τακτική για τους παίκτες των
χρηματιστηρίων που επιδιώκουν άμεσα κέρδη από
δήθεν καλά σφραγισμένες συμφωνίες «μελλοντικής
εκπλήρωσης».
Τι πρέπει
να ξέρουμε εμείς ; Ότι αυτές συμφωνίες είναι
στοιχήματα με κέρδη και ζημίες (καλά μαντέψατε
ποιοι θα τις υποστούν σε βάθος χρόνου : εμείς
όλοι ως καταναλωτές της ενέργειας)
ΥΓ (μερικά και εδώ του
Sarajevo
Magazine)
Ποιος τελικός χρήστης θα επέλεγε το ακριβότερο
LNG απ’ την μακρινή
αμερικανική Λουϊζιάνα αντί για το φτηνότερο
κοντινό ρωσικό αέριο μέσω αγωγών, της σταθερής
ροής ;
Το «ταξίδι»
αυτό – ανάμεσα στην ανταλλακτική αξία και την
αξία καταστροφής – λόγω αμερικανικής παρουσίας,
προβάλλεται σε εμάς ως «αναπτυξιακό»
Αλλά είναι
γνωστό ήδη πόσο «αναπτυξιακό» είναι : μιλάμε για
τον γερμανικό ενεργειακό καπιταλισμό,
καθηλωμένος εδώ και 3 χρόνια, μετά και την
ανατίναξη των αγωγών
Nord
Stream.
Αυτό λοιπόν
το πανηγύρι για τον «ελληνικό κόμβο»(
προεξόφληση δηλαδή ότι το σκηνικό θα δουλεύει
απ’ το 2030) εκτός από αναγκαστική επιλογή
μελλοντικά ακριβότερου προϊόντος (LNG)
περιέχει και στοιχηματικό εμπόριο δυνητικότητας
(με «γεωστρατηγική» : λέξη που σαγηνεύει τις
μάζες λόγω πρόσδεσης στο ηγεμονικό αμερικάνικο
Φαντασιακό)….
European
Business Review
|
