|
Εδώ και
μερικά χρόνια – και ενώ συνεχίζει να στήνει
δυστοπικά σκηνικά – μας προετοιμάζει για
«ανθρώπους ζόμπι», για πολλές σχιζοφρενικές
εκδοχές χαρακτήρων με σχεδόν μαζικές ψυχώσεις
(κάτι σαν νέες πανδημίες δηλαδή)
Πολύ
φοβάμαι όμως ότι αυτό που έρχεται είναι αυτό που
ήδη συμβαίνει: ένα τεράστιο κύμα από brains on
fire.
Στην μήτρα
του καπιταλισμού και της σχιζοφρένειας (για να
θυμηθώ τα σπουδαία βιβλία των Deleuze and
Guattari) στη χώρα της ελεύθερης οπλοκατοχής και
των άφθονων ψυχοφαρμάκων, των εξουθενωτικών
στόχων καριέρας και πλουτισμού ή επιβίωσης, η
νεύρωση και η ψύχωση ξεχειλίζουν και εκπέμπουν
σινιάλα.
Το
ιδεολογικό υπόβαθρο πχ του εμφυλιοπολεμικού
κλίματος αυτή την εποχή, συναντά ότι ακριβώς
βλέπουμε στο Netflix και στις παρόμοιες
πλατφόρμες : ανθρώπους σε παραληρήματα, με
κρίσεις πανικού, εν δυνάμει βίαιους και
δολοφόνους.
Θυμηθείτε
την επιτυχία της ταινίας «Τζόκερ»: απεικόνιζε τη
σύγχρονη μητροπολιτική κατάσταση παντού στον
πλανήτη. Έδειχνε ότι όσο υπάρχουν ανισότητες
στις μεγαλουπόλεις θα υπάρχουν Τζόκερ.
Όσο
θρέφεται το σύστημα της ολιγαρχίας τόσο θα
βράζει το καζάνι στα χαμηλά στρώματα. Αλλά αυτό
ήταν το κοινωνιολογικό τοπίο του φιλμ -η
εναντίωση σε ένα γίγνεσθαι βάρβαρο, απάνθρωπο,
σχεδόν καταστροφικό για τους
περιθωριοποιημένους, που περιμένουν μια σπίθα
για να αφυπνισθεί η οργή τους απέναντι στις
ελίτ. Αδιαμεσολάβητα και αυθόρμητα. Χωρίς την
πολιτική και την ιδεολογία.
Αυτό που
επίσης έδειχνε το έργο, το βλέπουμε συνεχώς σε
σενάρια με κοινωνικά δράματα και ήρωες τους
ψυχικά πάσχοντες.
Και
δυστυχώς είναι η απεικόνιση μιας βουβής και
δυσάρεστης πραγματικότητας. Μιας απωθημένης
μαζικής ενοχής για την «αποτυχία» και την
περιθωριοποίηση από τη μια πλευρά, και από την
άλλη μιας ραγδαίας εξάπλωσης των εθισμένων στο
διαδίκτυο νευρωτικών νέων που εκδηλώνουν ( και
ασυνείδητη) βίαιη αντικοινωνική συμπεριφορά.
Στις
πλατφόρμες τύπου Netflix βλέπουμε τον άνθρωπο
του μέλλοντος : όχι αυτόν που ανεβαίνει
κοινωνικά σκαλοπάτια λόγω καλής χρήσης των ΑΙ
θαυματουργών εργαλείων.
Αλλά αυτό
τον τύπο που αν και υπερδικτυωμένος και
υπερσυνδεδεμένος πάντα και με όλους, τελικά
καταντάει έγκλειστος στις ανοιχτές φυλακές της
ιδεοψυχαναγκαστικής του νεύρωσης και θύμα από
τις ναρκισσιστικές του συμπεριφορές.
Στις οθόνες
παρελαύνει ο έγκλειστος στον απόντα πατέρα, στον
ελλειπτικό θεσμό, στην μικροφυσική της
πανοπτικής βιοπολιτικής εξουσίας.
Εκτός από
τα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, οι πλατφόρμες
με πανάκριβες σειρές και ταινίες δείχνουν μια
καθημερινότητα οριακής επιβίωσης και
μεταιχμιακής απόλαυσης.
Δείχνουν
τους ψηφιακούς κάτοικους στην «ηδονική απόλαυση
του συμπτώματος»
Δείχνουν το
ψυχαναγκαστικό πλαίσιο του βίου που γεννάει
σχιζοροές και σχιζοειδή υποκείμενα.
Μπορεί στον
αληθινό βίο και στην ιστορία μπροστά μας, ο
πυρηνικός όλεθρος να αποτραπεί, μπορεί ο τρελός
πλανητάρχης να τα βρει με τους παρανοϊκούς
δικτάτορες , αλλά στις οθόνες παίζεται ήδη το
μέλλον της χαρμολύπης του νευρωτικού κόσμου.
Και αυτό
γιατί οι «καμένοι εγκέφαλοι» που δεν κατάλαβαν
πώς κατέρρευσαν, που δεν ξέρουν την ακριβή
διάγνωση του burnout ή του εκρηκτικού αγχώδους
επεισοδίου που έκρυβαν τα καταθλιπτικά σκοτάδια,
τελικά δεν μπορούν να ελέγξουν την συμπεριφορά
τους: δεν καταλαβαίνουν και δεν νιώθουν τι
ακριβώς κάνουν…
European
Business Review
|
