|
Την
Κυριακή, το αεροπλανοφόρο «Νίμιτς», που έπλεε
ανοιχτά της Σιγκαπούρης έλαβε εντολή να
κατευθυνθεί προς τον Περσικό Κόλπο. 24 ώρες
μετά, τα ισραηλινά ΜΜΕ έπαιρναν φωτιά από μια
είδηση που διαχειρίστηκαν από κοινού το Reuters
και η Wall Street Journal. Η Τεχεράνη μέσω
αραβικών διαύλων και με επίκεντρο το Ντουμπάι
διεμήνυσε πως είναι έτοιμη για συνομιλίες και
επανέναρξη του διαλόγου με τις ΗΠΑ για το
πυρηνικό πρόγραμμα, καθώς και για κατάπαυση του
πυρός, αρκεί οι ΗΠΑ να μην εμπλακούν στις
πολεμικές επιχειρήσεις. Λίγες ώρες αργότερα, ο
Τραμπ εγκατέλειπε τη Σύνοδο των G7 στον Καναδά
για να επιστρέψει στην Ουάσινγκτον έχοντας θέσει
το Συμβούλιο Ασφαλείας του Λευκού Οίκου σε πλήρη
συναγερμό.
Το βράδυ
της Δευτέρας 16 Ιουνίου τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ, οι
New York Times με δύο δημοσιεύματα, η Le Monde
και ο Guardian, καθώς και το σύνολο των
ισραηλινών μέσων, «συζητούσαν» το σενάριο
εμπλοκής των ΗΠΑ στον βομβαρδισμό πυρηνικών
εγκαταστάσεων στο Ιράν με την περίφημη «Μητέρα
όλων των βομβών». Η βόμβα είναι κοινώς γνωστή ως
«bunker buster» (καταστροφέας καταφυγίων),
επειδή έχει σχεδιαστεί για να καταστρέφει
υπόγεια καταφύγια ή καλά θαμμένα όπλα σε
εγκαταστάσεις με υψηλό επίπεδο προστασίας.
Θεωρείται ότι είναι το μόνο όπλο που μπορεί να
μεταφερθεί αεροπορικώς και να καταστρέψει την
περιοχή. Έχει πολύ παχύτερο ατσάλινο περίβλημα
και περιέχει μικρότερη ποσότητα εκρηκτικών από
τις βόμβες γενικής χρήσης παρόμοιου μεγέθους. Τα
βαριά περιβλήματα επιτρέπουν στο πυρομαχικό να
παραμείνει άθικτο καθώς διαπερνά το έδαφος, τους
βράχους ή το σκυρόδεμα, πριν εκραγεί. Το μέγεθός
της –20 πόδια μήκος και 30.000 λίβρες βάρος–
σημαίνει ότι μόνο το αμερικανικό βομβαρδιστικό
B-2 stealth μπορεί να τη μεταφέρει. Με λίγα
λόγια, αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά για πλήρη
ακύρωση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν,
μόνον οι ΗΠΑ είναι σε θέση να διασφαλίσουν με
υψηλό ποσοστό επιτυχίας την ολοσχερή καταστροφή
των πυρηνικών εγκαταστάσεων.
Σε κάποιο
υπόγειο της βόρειας Τεχεράνης, μέσα σε μια
στρατιωτική εγκατάσταση ασφαλείας, ο ανώτατος
ηγέτης του Ιράν, ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ, με την
οικογένειά του, ζουν από μακριά τους συνεχείς
καταστροφικούς βομβαρδισμούς από τα ισραηλινά
μαχητικά. Εκεί που βρίσκεται δεν ακούει καν τις
βόμβες να εκρήγνυνται. Ήταν νεαρός ακόμη όταν,
στη δεκαετία του ’60, άρχισε να αναλαμβάνει τη
διεκπεραίωση μυστικών αποστολών για λογαριασμό
του Αγιατολάχ Χομεϊνί, ο οποίος ήδη ζούσε
εξόριστος στο Παρίσι. Αν και επέλεξε να
σπουδάσει σε ιερατικές σχολές, ο νεαρός Χαμενεΐ
ήταν φανατικός αναγνώστης του Τολστόι, του
Βίκτωρος Ουγκό και του Τζον Στάινμπεκ. Το 1981
έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης. Από τότε δεν
χρησιμοποιεί το ένα χέρι του. Μετά τον θάνατο
του Χομεϊνί συμπεριλήφθηκε στην τελική λίστα
διαδόχων του. Πήρε το χρίσμα. Από τότε και για
δεκαετίες διοίκησε με ρεαλισμό, ψυχραιμία,
σκεπτικισμό αλλά και αποφασιστικότητα. Είναι
αυτός που ανέδειξε τους Φρουρούς της Επανάστασης
σε εργαλείο-κλειδί για την άσκηση και διασφάλιση
της θεοκρατικής εξουσίας. Αυτός που στήριξε με
πείσμα και μεθοδικότητα το στρατιωτικό δόγμα του
Ιράν: πυραυλική θωράκιση, πυραυλική υπεροπλία,
πυρηνικό πρόγραμμα εμπλουτισμού του ουρανίου,
απόκτηση πυρηνικού όπλου.
Τον
περασμένο Οκτώβριο, ο μόνιμα σιωπηλός
θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης μίλησε δημόσια
για πρώτη φορά έπειτα από πέντε ολόκληρα χρόνια.
Ήταν αναγκασμένος να παρέμβει. Το σχέδιό του, ο
πόλεμος δηλαδή by proxy κατά του Ισραήλ
ακυρωνόταν στο πεδίο των μαχών. Ο Νασράλα της
Χεζμπολάχ ήταν νεκρός. Η Γάζα ήταν ένας σωρός
ερείπια και οι ηγέτες της νεκροί. Οι Χούθι
αποτελούσαν κάτι λίγο παραπάνω από γραφικότητα.
«Το Ισραήλ σύντομα δεν θα υπάρχει πια», είπε
τότε ο Χαμενεΐ. Προφανώς και η απειλή
αντιμετωπίστηκε σοβαρά. Ο κύβος ερρίφθη. Το
Ισραήλ σχεδίαζε πλέον τις λεπτομερείς του
χτυπήματος, που φαινόταν πια αναπόφευκτο.
Ο Αγιατολάχ
Χαμενεΐ καλείται να διαχειριστεί τη χειρότερη
κρίση της ηγεσίας του, βλέποντας τα θεμέλια του
θεοκρατικού καθεστώτος να τρίζουν
Ο Αγιατολάχ
Χαμενεΐ από το βράδυ της Παρασκευής που μας
πέρασε άρχισε να ζει, στην όγδοη δεκαετία της
ζωής του, τη χειρότερη δυνατή περίοδο της
κυριαρχίας του. Ήταν καταδικασμένος να
διαχειριστεί την τελική φάση της σύγκρουσης με
το Ισραήλ. Είχε ήδη υποπέσει σε ένα στρατηγικής
σημασίας σφάλμα. Παρασύρθηκε από κάποιους
μεθοδευμένους ελιγμούς της ισραηλινής
αντικατασκοπείας. Δεν κατάλαβε τα σημάδια.
Πίστεψε πως διέθετε ακόμη χρόνο. Ο έμπειρος
ιεράρχης αιφνιδιάστηκε, και μαζί του όλο το
θεοκρατικό του οικοδόμημα.
Όταν ζήτησε
να ανταποδοθεί το χτύπημα με 1.000 πυραύλους,
όπως αποκαλύφθηκε από ιρανικές πηγές, άκουσε
τους υφισταμένους του, όσους είχαν απομείνει, να
του εξηγούν πως είναι αδύνατο να συγκεντρώσουν
τέτοιον αριθμό βαλλιστικών πυραύλων, διότι όλα
τα logistics είχαν πληγεί. Τελικά χτύπησαν με
100 πυραύλους την πρώτη ημέρα, 50 τη δεύτερη,
μόλις με 10 την τέταρτη μέρα, το βράδυ της
Δευτέρας, και με 30 πυραύλους την Τρίτη το πρωί.
Συνολικά οι New York Times και η Le Monde
εκτιμούν πως το Ιράν διέθετε στην αρχή των
εχθροπραξιών 3.000 βαλλιστικούς πυραύλους. Την
τέταρτη ημέρα πολέμου είχε καταστραφεί το ένα
τρίτο των αποθεμάτων και είχαν χρησιμοποιηθεί
περίπου άλλοι 300. Απέμεναν 1.700 πύραυλοι, πάνω
κάτω, στις υπόγειες αποθήκες. Για πόσο καιρό
ακόμη αυτή η πυραυλική δύναμη θα ήταν σε θέση να
κρατήσει ζωντανή την ανταποδοτική δύναμη του
Ιράν; Μερικές ημέρες; Μία εβδομάδα; Δύο
εβδομάδες; Και μετά;
Τα
ερωτήματα που βασανίζουν τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ
είναι αμείλικτα. Ξέρει πως, αν αναμειχθούν οι
Αμερικανοί, τότε το μοναδικό ιδεολογικό όπλο που
έχει να προσφέρει στους φανατικούς οπαδούς του,
το πυρηνικό πρόγραμμα, θα είναι απολύτως
άχρηστο. Χωρίς ιδεολογικό όπλο και χωρίς
στρατιωτικές υποδομές, με ξεδοντιασμένους τους
Φρουρούς της Επανάστασης και τους πολίτες
εξαγριωμένους, το θεοκρατικό καθεστώς θα
εισέλθει σε πορεία αποδρομής. Το φάντασμα του
Καντάφι βασανίζει το μυαλό του ανώτατου ηγέτη.
Νίκος
Γεωργιάδης (Athens Voice)
|
