Οκτώ μήνες μετά, ο πόλεμος μαίνεται και ο χειμώνας προμηνύεται δύσκολος λόγω της έλλειψης του ρωσικού αερίου, με ό,τι κινδύνους εγκυμονεί αυτό στο εσωτερικό των χωρών, με τα μέτωπα του λαϊκισμού ανοιχτά και τις αντοχές των Ευρωπαίων περιορισμένες. Το φλέγον ερώτημα είναι, έχει η Ευρώπη συμφωνήσει σε όλους τους δυνατούς τρόπους ώστε να αντιμετωπίσει κατά το δυνατόν την αδιανόητη αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου; Κι αν όχι, γιατί;

Τις μέρες που ήμασταν στις Βρυξέλλες έφτασαν δύο ειδήσεις. Πρώτον, εγκρίθηκε το 8ο πακέτο κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ένα είδος κυβέρνησης που αποτελείται από 27 Επιτρόπους, έναν από κάθε κράτος-μέλος, επεξεργάστηκε τις προτάσεις οι οποίες μετά εγκρίθηκαν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Σε τέτοια κρίσιμα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής απαιτείται ομοφωνία, δηλαδή πρέπει να ψηφιστούν και από τους 27, όπως και έγινε.

Δεύτερον, στο κομμάτι της ενέργειας, που είναι και το κρίσιμο, 15 χώρες ζήτησαν από την Επιτροπή να καταρτίσει ένα σχέδιο που περιλαμβάνει πλαφόν στην τιμή χονδρικής που αγοράζουμε (ο καθένας ξεχωριστά ως σήμερα) φυσικό αέριο. Δηλαδή, περισσότερες από τις μισές χώρες, με μόνιμες αντιπροσωπείες στις Βρυξέλλες, οι οποίες μιλούν μεταξύ τους και συντονίζονται σε ομάδες που λέγονται Coreper, ζήτησαν από το «κυβερνητικό όργανο» της Ευρώπης να προετοιμάσει μία πρόταση που θα έχει συνέπειες στην ενεργειακή μας επάρκεια και στην τσέπη μας. Όσο ήμασταν στις Βρυξέλλες, λοιπόν, το θέμα αυτό πήρε διαστάσεις. Γιατί η Κομισιόν καθυστερούσε να προτείνει μία τέτοια πολιτική;

Να σημειώσουμε ότι μία τέτοια πρόταση, από τη στιγμή που τουλάχιστον τα μισά κράτη μέλη συμφωνούν και αυτά αντιπροσωπεύουν το 65% των Ευρωπαίων πολιτών, μπορεί να υπερψηφιστεί, με ενισχυμένη πλειοψηφία, από το Συμβούλιο.

Δήμητρα Γκρους (Athens Voice)