|
Τί έχει
συμβεί όμως και αποδομείται αυτή η φιγούρα ως
persona του συστημικού αυτονόητου στην
διακυβέρνηση ;
Μα τόσο οι insiders ( κοντινοί στην αυλή ) όσο
και οι outsiders ( κομματικοί συνδικαλιστές πχ
σε επαρχία) ξέρουν καλά ότι δεν θα επιβιώσουν αν
δεν εξασκηθούν στο «παίγνιο της σιωπηρής
συνεννόησης»
Σε αυτή την
παρασκηνιακή συνεννόηση (« στο What’s app τα
υπόλοιπα, μην λες τίποτα» ) ανταλλαγής
δεσμεύσεων και πράξεων.
Οι
δυσαρεστημένοι του κομματικού οργανογράμματος (
που δεν έβλεπαν κάποιον ανώτερο στην κορυφή τους
) να συμμετέχει στο ΔΣ της κυβέρνησης, δεν
άντεξαν να βλέπουν υπερσυσσώρευση εξουσίας σε μη
εκλεγμένους και μάλιστα μη παραταξιακούς.
Και δεν
άντεξαν πολύ να βλέπουν ( ενώ πλησιάζει το τέλος
ίσως) το να μην χρησιμοποιείται το εξουσιαστικό
πλεόνασμα για να αποσπάται υπεραξία κάθε είδους
: κοινοτικοί και εθνικοί πόροι, θέσεις καλών
αποδοχών, ενεργοποίηση πρσοδοθηρικων κυκλωμάτων
αλά ΟΠΕΚΕΠΕ κ.α
Αυτοί που
βάφουν μπλε την επαρχιακή Ελλάδα (όπως παλιά
αυτοί που την έβαφαν πράσινη) θεωρούν ότι
δικαιούνται κάτι σαν «κοινωνικό μέρισμα». Οι
σταυροί που φέρνουν, θεωρείται ότι πρέπει να
έχουν ανταποδοτικό όφελος από το κόμμα που
αρπάζει το κράτος.
Και όταν το
( επιτελικό) στενό κράτος δεν ελέγχεται από την
συνδικαλιστική κομματική βάση των αχθοφόρων,
τότε το ένστικτο αρπαγής μοχλεύεται γρήγορα.
Οι διάλογοι
που δημοσιεύτηκαν είναι οι διάλογοι των
κομματικών «ταγμάτων ασφάλειάς» της παράταξης με
τους εκλεγμένους δίαυλους τους προς το κρατικό
και κοινοτικό χρήμα.
Είναι οι
διάλογοι του νεοέλληνα υποψήφιου insider του
συστήματος, που δεν υπολογίζει την ομπρέλα του
ευρωπαϊκού θεματοφύλακα των νόμων.
Που δεν
έμαθε να φοβάται τους θεσμικούς κανόνες της
ευρωπαϊκής ισονομίας και του κοινοτικού δικαίου
περί χρηστής διοίκησης.
Και αυτό
γιατί παραμένει ανατολίτης έμπορος των σταυρών
και των ρουσφετιών, μέλος του βυζαντινού bazaar,
όπου πωλούνται ψήφοι και θέσεις ή αναθέσεις. Και
γιατί ποτέ δεν πίστεψε ότι πρέπει κάποτε για να
γίνουμε Δύση, πρώτα να θεσμιστεί στο συλλογικό
ασυνείδητο η «αληθινή» και «δύσκολη» Ευρώπη.
Τα λεφτά
φαγώθηκαν επειδή έπρεπε ένα ανώτερο προσωπικό
του κόμματος, εκτός εξουσίας, να «κόψει» μέρισμα
πριν το κόμμα κόψει δεσμούς από την εξουσία.
Και οι
μεσολαβούντες, αυτοί μεταξύ κεντρικής και
περιφερειακής διοίκησης της χώρας, μεθοδικά
δόμησαν μηχανισμό κατανομής οφέλους.
Αλλά πάντα
σε μια ακέφαλη και μη ιεραρχημένη οργάνωση
προσοδοθηρίας και υπεξαίρεσης δημοσίου χρήματος,
η όποια ηγεμονία της αλαζονικής συμπεριφοράς
διαρκεί τόσο όσο διαρκεί η αλαζονεία του
μονοπωλίου της εξουσίας.
Το «δεν
έχουμε αντίπαλο» μεταφράστηκε στο «δεν έχουμε
κανέναν να μας ελέγξει». Οι νόμοι όμως( του
ενωσιακού δικαίου εννοούμε ) δεν έχουν το ίδιο
βάθος και σκότος του «ελληνικού» νόμου.
Και ενίοτε
είτε αντιδρούν μέσω υποδείξεων είτε
αυτοεπεμβαίνουν στην συστημική ανομία – ειδικά
όταν αυτή γίνεται εξωφρενικά προκλητική …
|
