|
Του Ηλία
Καραβόλια
Νιώθουμε,
με όλα αυτά που συμβαίνουν, ότι μερικές φορές
είναι σαν να έχουμε «ταξιδέψει ήδη πάρα πολύ στο
μέλλον» (για να παραφράσω τον
Bookchin)
Αναρωτιόμαστε αν οι σκηνές στην οθόνη είναι
θεατρικές : η δολοφονία του
Kirk
στις ΗΠΑ, τα ρωσικά
drones
από ξύλο και φελιζόλ στην Πολωνία,οι εξεγέρσεις
στη Γαλλία, τα ταυτόχρονα χτυπήματα του Ισραήλ
σε 4-5 χώρες, η γενοκτονία στη Γάζα, ο στρατός
του
Trump
σε πόλεις και πολιτείες.
Το πρώτο
που περνάει από το μυαλό σου είναι αν βλέπεις
ταινία ή την πραγματικότητα που μοιάζει με
ταινία. Και αυτό για να μην πληροφορείσαι ότι
ήδη νορβηγικά και δανέζικα συνταξιοδοτικά ταμεία
επενδύουν σε εταιρίες που παράγουν όπλα.
Και για να
μην ενημερωθείς ότι το ίδιο θα γίνει σε όλες τις
χώρες της ΕΕ.
Με το
θάνατο σε ζωντανή μετάδοση, με τη βία ως αιώνια
ελκυστική ερωμένη του βλέμματος, προτιμάς να
βουτήξεις στην χαοτική αταξία του πλανήτη. Να
πιστέψεις ότι «το κακό είναι παντού», άρα μπορεί
και να έλθει από παντού δίπλα σου, ανά πάσα
στιγμή.
Ο πόλεμος
και η βία είναι η αναμονή του κανονικού, η
δυνητική έξοδος κινδύνου του παρόντος που
προσομοιώνει τον κίνδυνο του αύριο.
Έτσι,
φθάσαμε «να ζούμε άλλη μια εκπαίδευση κοινωνικής
ανοσίας και αφασίας, ώστε και άλλες
επιβαλλόμενες έκτακτες ανάγκες να θεωρηθούν
κανονικότητα, ώστε ο εχθρός να είναι πάντα
κάποιος άλλος. Το κράτος θα πρέπει να είναι
περισσότερο ισχυρό να σε προστατέψει και γι αυτό
αξίζει τελικά να θυσιαστείς. Με τόσες ακραίες
εικόνες και ειδήσεις, το ακραίο φαντάζει πια
κανονικότητα. Ακόμα και όταν αυτό γίνει βίωμα,
και όχι μόνο εικόνα σε μια είδηση»
(Ελευθερόκοκκος, Διαδρομή, τ. Σεπτεμβρίου 2025)
Αυτό
ακριβώς συμβαίνει : μας προετοιμάζουν για το
βίωμα μέσω της εικόνας για να μην βλέπουμε την
αλήθεια – δηλαδή την προετοιμασία του ακραίου
που πείθει ως αληθινό.
Μην
μπερδεύεστε : αυτό κάνει πάντα η εξουσία και το
σύστημα, όταν φρακάρουν, με τις δομές και το
θέαμα.
Αναμιγνύοντας την πρόληψη με την καταστολή σε
ενεστώτες και μέλλοντες, υπεξαιρούν χρόνο (και
βίο) σε μια συνάρτηση χωρίς σημείο ισορροπίας
αλλά με παλινδρόμηση : ο πόλεμος «αν δεν έλθει»
είναι επειδή θα εξοπλιστούμε για να τον
αποτρέψουμε. Αν όμως έλθει, πρέπει να είμαστε
εξοπλισμένοι»
Δηλαδή :
«οι συντάξεις σου θα γίνουν τανκς, για να μην
γίνει πόλεμος. Αν γίνει ο πόλεμος, πρέπει να
έχουμε τανκς» (από τις συντάξεις σου)
Το ίδιο
όμως συμβαίνει και με την εξέγερση : αν
κατεβάσουμε στρατό στους δρόμους, έτσι θα την
αποτρέψουμε. Αν όμως συμβεί και γενικευτεί η
εξέγερση, τότε θα την αποτρέψουμε επειδή
κατέβηκε ο στρατός και λάβαμε έκτακτα μέτρα
καταστολής.
Με λίγα
λόγια : τα κράτη μπαίνουν μέσα στο μυαλό μας
βίαια (τα υπερχρεωμένα δυτικά καπιταλιστικά
κράτη) ξέροντας ότι ο ολοκληρωτισμός στους
καθεστωτικούς καπιταλισμούς Ρωσίας και Κίνας δεν
παρέχει ελευθερία και ασφάλεια στον μέσο
άνθρωπο. Και παίζουν το ίδιο βίαια με αυτό που
τελικά ψιθυρίζουμε μόνοι μας : «όλα χρειάζονται,
αφού έχει τίμημα η ελευθερία και η ασφάλεια»
Αναρωτιέμαι
: έχουμε καταλάβει πόσο «ολοκληρωτικός» είναι
αυτός ο βιοπολιτικός διπολισμός στο συλλογικό
ασυνείδητο;
Άραγε
ξέρουν τα παιδιά μας τι θα πει «μονιμοποίηση
έκτακτης ανάγκης», και πως αυτή εκλογικεύεται,
επειδή ο βίος έχει τίμημα και ασφάλιστρο
κινδύνου;
Ως πότε θα
ζούμε μετέωροι μεταξύ συμμόρφωσης, πρόληψης και
καταστολής επειδή η ελευθερία μας (να υπακούμε)
είναι η ελευθερία μας να επιλέγουμε την υπακοή
στην παράνοια της αυτοεκπληρούμενης προφητείας,
και στον τρόμο της δυστοπικής προσομοίωσης ενός
ζοφερού παρόντος;
European Business Review
|
