Πάντοτε ήταν πεπεισμένος ότι λόγω της θρησκευτικότητας του τόπου και των ισχυρών μελτεμιών που φυσούν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο τα μεγάλα πλήθη δεν θα εμφανίζονταν ποτέ στην Τήνο. Δυστυχώς διαψεύστηκε. Τι συνέβη; Σίγουρα η πληροφορία από στόμα σε στόμα έπαιξε τον ρόλο της, αλλά, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, διάφορες νέες τάσεις που ήρθαν στο νησί, για παράδειγμα η κουλτούρα του σερφ, δεν «κούμπωσαν» πάντα καλά με το πνεύμα του τόπου, όπως τουλάχιστον το ήξεραν οι παλιότεροι. Μέρη όπως η παραλία Κολυμπήθρα, μου λέει, είναι πια απροσπέλαστα, με μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα και αλαλάζοντες πιτσιρικάδες που προσπαθούν να θαυμάσουν τους δεξιοτέχνες του αθλήματος. Ομως στα δικά μου αυτιά αυτό ακούγεται ως το λιγότερο «κακό».

Το πιο δραματικό, θα μου πει αργότερα, είναι ότι κάθε χωριό, από τα αναρίθμητα του νησιού, διαθέτει τον τελευταίο χρόνο δύο ή τρία νεότευκτα μαγαζιά για brunch, στο ύφος και στο στυλ αντίστοιχων αθηναϊκών καταστημάτων που συναντάμε στο Κουκάκι ή στην Κυψέλη. Το αποτέλεσμα είναι τα μεσαιωνικά χωριά να έχουν αλλάξει χαρακτήρα μέσα σε ένα καλοκαίρι και να μετατρέπονται σταδιακά σε στέκια κατανάλωσης αυγών μπένεντικτ και μίνι μπέργκερ. Η μοναδικότητα των χωριών με τις καταπληκτικές τους λεπτομέρειες (κρήνες, σοκάκια, αρχιτεκτονική και φύση) έρχεται πια σε δεύτερη μοίρα και πιέζονται ασφυκτικά. «Και οι ντόπιοι;» τον ρωτάω. Λίγοι συνειδητοποιούν την καταστροφή, απαντάει, ενώ πιστεύει ότι πρέπει να γίνει οπωσδήποτε κάτι με τις εκδόσεις αδειών εστίασης μέσα στους οικισμούς. Το Σαββατοκύριακο η ιστοσελίδα του BBC είχε ένα αφιέρωμα στην Ελλάδα «πέρα από την Κέρκυρα και τη Μύκονο» προτείνοντας λιγότερο δημοφιλείς προορισμούς, σε αναζήτηση μιας πιο αυθεντικής ελληνικής εμπειρίας. Στην πραγματικότητα όλο το άρθρο ήταν ένα γενναιόδωρο κείμενο για τις ομορφιές της Τήνου. Καλό θα είναι όταν οι Βρετανοί ανακαλύψουν την Τήνο να μην την έχουμε κάνει Μύκονο ή Κέρκυρα.

Δημήτρης Ρηγόπουλος (Καθημερινή)