Ωστόσο, η Oxford Economics προειδοποιεί ότι αν αυτές οι πιέσεις μετατραπούν από συγκυριακές σε δομικές, τότε η κυριαρχία του δολαρίου ενδέχεται να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Κομβικό ρόλο θα παίξουν τυχόν πολιτικές που περιορίζουν τις κεφαλαιακές ροές, όπως εκείνες που περιλαμβάνονται στο άρθρο 899 του προτεινόμενου προϋπολογισμού του Ντόναλντ Τραμπ. Επιπλέον, μια επιδεινούμενη δυναμική του δημόσιου χρέους χωρίς αξιόπιστο σχέδιο δημοσιονομικής εξυγίανσης θα μπορούσε να εντείνει τους κινδύνους.

Παρότι η κυβέρνηση Τραμπ έχει καταθέσει σχετικές προτάσεις, η Oxford Economics θεωρεί ότι είμαστε ακόμα μακριά από ένα σενάριο ουσιαστικής αποδυνάμωσης του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος. Η ανάλυση τονίζει ότι οι μετριοπαθείς δασμοί ενδέχεται να ενισχύσουν τα κρατικά έσοδα, όμως οι υψηλοί δασμοί ισοδυναμούν με εμπόριο υπό περιορισμούς, περιορίζοντας και τα δασμολογικά οφέλη. Το ίδιο διάστημα, τα αυξημένα δημοσιονομικά ελλείμματα και το πλήγμα στην οικονομική ανάπτυξη συνέβαλαν στην πτώση του δολαρίου και στην άνοδο των αποδόσεων.

Η εισαγωγή του άρθρου 899, που στοχεύει σε συγκεκριμένους ξένους επενδυτές αμερικανικών τίτλων, επιτείνει το κλίμα αβεβαιότητας και ενισχύει τις απαιτήσεις αποζημίωσης κινδύνου για τα κρατικά ομόλογα των ΗΠΑ.

Παρά τις προκλήσεις, οι αναλυτές επισημαίνουν ότι η παγκόσμια οικονομική στροφή από το δολάριο θα απαιτούσε βαθιές και μακροχρόνιες αλλαγές. Υπενθυμίζουν ότι η μετάβαση από τη λίρα στο δολάριο διήρκεσε περίπου τρεις δεκαετίες, με αφετηρία τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατάληξη τη Συμφωνία του Bretton Woods το 1944.

Η Oxford Economics θεωρεί ότι η σταδιακή απομάκρυνση από το δολάριο θα μπορούσε να ξεκινήσει στις αρχές της δεκαετίας του 2030, όταν το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ πιθανώς θα ξεπερνά το 150% του ΑΕΠ και η εξυπηρέτησή του θα καταστεί ιδιαίτερα δύσκολη. Στο ενδεχόμενο αυτό, οι επιλογές θα είναι μεταξύ δημοσιονομικής αυστηρότητας ή πληθωριστικής υποτίμησης – με τη δεύτερη να επιταχύνει την πτώση του δολαρίου.

Ακόμα και τότε, όμως, απαιτούνται περαιτέρω εξελίξεις για να περιοριστεί η χρήση του δολαρίου διεθνώς: οι κεντρικές τράπεζες και θεσμικοί επενδυτές θα πρέπει να μειώσουν την έκθεσή τους στο δολάριο και οι παγκόσμιες αγορές εμπορευμάτων να στραφούν σε άλλα νομίσματα για την τιμολόγηση και τις συναλλαγές.