Σύμφωνα με την ανάλυση, με την απόλυση της Κουκ ο Τραμπ μεταφέρει τη διαμάχη με τη Fed από το επίπεδο των δηλώσεων στο επίπεδο των νομικών ενεργειών. Στην επιστολή απόλυσης, η Κουκ κατηγορείται για απάτη σε στεγαστικά δάνεια, με τον Τραμπ να επικαλείται «επαρκή λόγο» όπως ορίζει ο νόμος της Fed. Από την πλευρά της, η Κουκ, της οποίας η θητεία λήγει το 2038, υποστηρίζει ότι ο Τραμπ δεν έχει την αρμοδιότητα να την απομακρύνει και αρνείται να παραιτηθεί, προσφεύγοντας στη δικαιοσύνη. Η UniCredit εκτιμά ότι είναι πιθανό να λάβει προσωρινή δικαστική προστασία, ώστε να παραμείνει στη θέση της μέχρι να υπάρξει οριστική απόφαση – ενδεχομένως από το ίδιο το Ανώτατο Δικαστήριο, εφόσον τα κατώτερα δικαστήρια την δικαιώσουν.

Το ερώτημα, όπως επισημαίνεται, είναι αν το Ανώτατο Δικαστήριο, όπου υπερισχύει η συντηρητική πτέρυγα, θα στηρίξει τον Λευκό Οίκο. Αν και έχει κατά το παρελθόν δώσει περιθώριο στον Τραμπ να απομακρύνει στελέχη ομοσπονδιακών υπηρεσιών, τον Μάιο είχε θέσει όρια για τη Fed, χαρακτηρίζοντάς την «μοναδικά δομημένο, σχεδόν ιδιωτικό θεσμό με ιδιαίτερη ιστορική παράδοση». Ακόμη και αν διατηρήσει αυτή τη θέση, παραμένει αβέβαιο κατά πόσο η Κουκ θα μπορέσει να αντέξει την πολιτική πίεση και αν η ηγεσία της Fed θα συνεχίσει να τη στηρίζει.

Η αντικατάσταση της Κουκ θα έδινε θεωρητικά στον Τραμπ πλειοψηφία 4-3 στο Διοικητικό Συμβούλιο (με δεδομένο ότι ο Πάουελ θα παραμείνει μέλος έως το 2028, αν και η προεδρική του θητεία λήγει το 2026). Η Μισέλ Μπόουμαν και ο Κρίστοφερ Γουόλερ είναι ήδη διορισμένοι από τον Τραμπ, ενώ ο Στίβεν Μίραν – βασικός οικονομικός του σύμβουλος – αναμένει έγκριση από τη Γερουσία.

Ωστόσο, ο πλήρης έλεγχος της FOMC, η οποία χαράσσει τη νομισματική πολιτική, δεν θα ήταν άμεσος, αφού σε αυτήν συμμετέχουν, εκτός από τα επτά μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, ο πρόεδρος της Fed Νέας Υόρκης και τέσσερις από τους έντεκα περιφερειακούς προέδρους σε ετήσια βάση. Οι επικεφαλής αυτοί δεν επιλέγονται από την κυβέρνηση ή τη Γερουσία, αλλά από τα διοικητικά συμβούλια των ίδιων των περιφερειακών τραπεζών. Ωστόσο, οι επαναδιορισμοί τους απαιτούν την έγκριση του ΔΣ της Fed, με το επόμενο κύμα ανανεώσεων να έρχεται τον Φεβρουάριο του 2026. Συνεπώς, η απομάκρυνση της Κουκ εντάσσεται σε μια μακροπρόθεσμη στρατηγική. Μόνη της δεν αρκεί για να υλοποιήσει ο Τραμπ τις άμεσες μειώσεις επιτοκίων κατά 300 μ.β., αλλά του δίνει τη δυνατότητα να διαμορφώσει σταδιακά τη FOMC.

Ο παράγοντας «χρόνος» θεωρείται κρίσιμος. Για να αξιοποιήσει ο Τραμπ το παράθυρο των επαναδιορισμών του Φεβρουαρίου, η απομάκρυνση της Κουκ θα πρέπει να οριστικοποιηθεί νωρίτερα· διαφορετικά η επόμενη ευκαιρία θα είναι το 2031, ενώ η δεύτερη θητεία του ίδιου λήγει το 2028.

Οι επιπτώσεις στις αγορές

Στο Jackson Hole, ο Τζερόμ Πάουελ προανήγγειλε πιθανή μείωση επιτοκίων τον Σεπτέμβριο, αλλά ο επιφυλακτικός του τόνος για τους στασιμοπληθωριστικούς κινδύνους δείχνει ότι δεν θα ακολουθήσει μια σειρά συνεχόμενων μειώσεων, όπως θα επιθυμούσε ο Λευκός Οίκος. Αυτό εξηγεί την πίεση της κυβέρνησης Τραμπ για απομάκρυνση της Κουκ και την αναδιαμόρφωση της FOMC τον Φεβρουάριο.

Με την επικύρωση του Μίραν, το κλίμα εντός της Fed θα στραφεί ήδη προς πιο «dovish» κατεύθυνση, καθώς ο ίδιος είναι ο αρχιτέκτονας της οικονομικής πολιτικής του Τραμπ και ένθερμος υποστηρικτής μιας ριζικής αλλαγής στη διακυβέρνηση της Fed. Οποιαδήποτε αντικατάσταση της Κουκ, εφόσον υλοποιηθεί, αναμένεται να είναι ακόμη πιο έντονα «dovish».

Η UniCredit σημειώνει ότι τόσο η Μπόουμαν όσο και ο Γουόλερ πιθανότατα θα επιδιώξουν να διατηρήσουν ένα επίπεδο ανεξαρτησίας, όπως άλλωστε έκανε και ο ίδιος ο Πάουελ – αν και διορισμένος από τον Τραμπ, αντιστάθηκε επί μακρόν στις πολιτικές πιέσεις.

Σε περίπτωση που ο Τραμπ επιτύχει ουσιαστικό έλεγχο της Fed τον Φεβρουάριο, οι αγορές θα πρέπει να προετοιμαστούν για αισθητή μετατόπιση της νομισματικής πολιτικής. Αν και δεν είναι βέβαιο ότι θα καταφέρει όλες τις μειώσεις που ζητά, εκτός εάν οι οικονομικές συνθήκες επιδεινωθούν, ο βασικός κίνδυνος αφορά την καμπύλη αποδόσεων των αμερικανικών ομολόγων: πιθανή έντονη κλίση, με χαμηλότερα βραχυπρόθεσμα επιτόκια αλλά υψηλότερο ασφάλιστρο κινδύνου στο μακροπρόθεσμο σκέλος, αντανακλώντας ένα πιο πληθωριστικό περιβάλλον.