| Ειδήσεις | Ο Κυνηγός | Λεωφόρος Αθηνών | "Κουλου - Βάχατα" | +/- | "Μας ακούνε" | Fundamentalist | Marx - Soros | Start Trading |

 

 

Τρίτη, 00:01 - 06/06/2023

 

Περίληψη: 

Η Ευρώπη δεν θα είναι ποτέ ασφαλής από την Ρωσία μέχρι να μπορέσει να σταματήσει στρατιωτικά τις επιθέσεις της Μόσχας. Και κανένα κράτος δεν είναι πιο κατάλληλο για να το κάνει αυτό από την Ουκρανία.

 

 

-------------------------

Τον Ιούλιο, οι επικεφαλής των 31 χωρών του ΝΑΤΟ θα συνέλθουν στο Βίλνιους, στην Λιθουανία, για μια σύνοδο κορυφής -την τέταρτη μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Όπως σε καθεμία από τις τρεις τελευταίες [συνόδους], οι εργασίες θα κυριαρχηθούν από το πώς να αντιμετωπιστεί η σύγκρουση. Οι ηγέτες των χωρών θα εξετάσουν τι χρειάζεται το Κίεβο για να συνεχίσει να πολεμά και τι μπορούν να προσφέρουν τα κράτη τους. Θα καλωσορίσουν την Φινλανδία, η οποία προσχώρησε τον Απρίλιο, με αφορμή την εισβολή. Θα συζητήσουν την εκκρεμούσα αίτηση της Σουηδίας. Έχουν προσκαλέσει τον Ουκρανό πρόεδρο, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, οπότε θα συζητήσουν και την υποψηφιότητα της Ουκρανίας. Αν το παρελθόν είναι πρόλογος, θα επιβεβαιώσουν ότι το Κίεβο βρίσκεται σε καλό δρόμο για να ενταχθεί στον οργανισμό.

Ο Ουκρανός πρόεδρος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, και ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, στο Κίεβο, τον Απρίλιο του 2023. Ukrainian Presidential Press Service / Handout / Reuters
 

--------------------------------------------------

«Όλοι οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ συμφώνησαν ότι η Ουκρανία θα γίνει μέλος», δήλωσε τον Απρίλιο ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ. «Το μέλλον της Ουκρανίας βρίσκεται στο ΝΑΤΟ».

Οι Ουκρανοί, ωστόσο, το έχουν ακούσει αυτό πολλές φορές στο παρελθόν. Κατά το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων δύο δεκαετιών, το Κίεβο επεδίωκε την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Και κατά το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων δύο δεκαετιών, το ΝΑΤΟ το άφησε να στριφογυρίζει στον άνεμο. Το 2008, η συμμαχία υποσχέθηκε ότι τελικά θα αφήσει την Ουκρανία να μπει, αλλά ποτέ δεν εξέτασε σοβαρά την αίτηση του Κιέβου. Αντ' αυτού, κατέληξε πρώτα στο συμπέρασμα ότι η αποδοχή της χώρας δεν άξιζε την ζημιά στις Δυτικο-Ρωσικές σχέσεις. Στην συνέχεια, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από το Κρεμλίνο το 2014, το ΝΑΤΟ αποφάσισε ότι η ένταξη της Ουκρανίας θα απαιτούσε πάρα πολλά από την συμμαχία και με πολύ λίγα ως ανταπόδοση.

Αλλά αυτό ήταν πριν η Ρωσία ξεκινήσει την εισβολή πλήρους κλίμακας. Στους 15 μήνες που μεσολάβησαν από τότε, όλα άλλαξαν. Οι δεσμοί της Δύσης με την Ρωσία ξηλώθηκαν ταχέως. Τα κράτη του ΝΑΤΟ άρχισαν να γεμίζουν την Ουκρανία με στρατιωτική βοήθεια. Το Κίεβο χρησιμοποίησε αυτήν την βοήθεια για να σταματήσει τις επιθέσεις της Ρωσίας και να απωθήσει την χώρα. Αυτό ανάγκασε το Κρεμλίνο να καταναλώσει πυρομαχικά και εξοπλισμό με εκπληκτικό ρυθμό, υποβαθμίζοντας την συνολική ισχύ της Ρωσίας. Με τον τρόπο αυτό, η Ουκρανία απέδειξε ότι δεν αποτελεί αφαίμαξη για το ΝΑΤΟ, αλλά, στην πραγματικότητα, ένα απίστευτο πλεονέκτημα. Το ΝΑΤΟ υπάρχει για να συμβάλλει στην προστασία της Ευρώπης, και από τότε που ξεκίνησε η εισβολή της Μόσχας, κανένα άλλο κράτος δεν έχει κάνει περισσότερα για να κρατήσει την Ευρώπη ασφαλή.

Και παρόλα αυτά δεν υπάρχει ακόμη καμία πραγματική κίνηση προς την κατεύθυνση της ένταξης της χώρας στον οργανισμό. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ίσως να έχουν πάψει να ανησυχούν για την διατήρηση καλών σχέσεων με τη Μόσχα, αλλά ανησυχούν για την διεύρυνση του πολέμου στις χώρες τους, και θεωρούν την είσοδο στο ΝΑΤΟ ως έναν σίγουρο τρόπο κλιμάκωσης. Η συνθήκη του οργανισμού, άλλωστε, δηλώνει ότι μια επίθεση εναντίον ενός μέλους πρέπει να αντιμετωπίζεται ως επίθεση εναντίον όλων. Και ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, έχει καταστήσει σαφές ότι ο οργανισμός είναι η μεγαλύτερος εχθρός του. Φοβούνται ότι θα μπορούσε να διευρύνει τον πόλεμο αν εισέλθει η Ουκρανία.

Αυτοί οι φόβοι, ωστόσο, είναι εντελώς λανθασμένοι. Σε αντίθεση με μια δημοφιλή παρανόηση, η συνθήκη του ΝΑΤΟ δεν απαιτεί από τα μέλη να στέλνουν στρατεύματα για να υπερασπιστούν ένα κράτος του ΝΑΤΟ που έχει δεχθεί επίθεση. Και η ιδέα ότι ο Πούτιν θα κλιμακώσει ουσιαστικά επειδή η Ουκρανία προσχώρησε στην συμμαχία αντανακλά μια παρανόηση της πρόσφατης ιστορίας. Τα ευρωπαϊκά κράτη πέρασαν χρόνια αγνοώντας την αίτηση της Ουκρανίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ ακριβώς για να αποφύγουν τον ανταγωνισμό με τη Μόσχα -και με ακριβώς μηδενικό αποτέλεσμα.

Είναι καιρός, λοιπόν, να αφήσουμε την Ουκρανία να ενταχθεί -όχι νωρίτερα ή αργότερα, αλλά τώρα. Με την είσοδό της στην συμμαχία, η χώρα θα εξασφαλίσει το μέλλον της ως μέρος της Δύσης και μπορεί να είναι σίγουρη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη θα συνεχίσουν να την βοηθούν να πολεμάει κατά της Μόσχας. Η Ευρώπη, επίσης, θα αποκομίσει οφέλη για την ασφάλεια επιτρέποντας στην Ουκρανία να ενταχθεί στην συμμαχία. Είναι πλέον προφανές ότι η ήπειρος δεν είναι έτοιμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της και ότι οι πολιτικοί της έχουν σε μεγάλο βαθμό υπερεκτιμήσει την ασφάλειά της. Πράγματι, η Ευρώπη δεν θα είναι ποτέ ασφαλής από την Ρωσία μέχρι να μπορέσει να σταματήσει στρατιωτικά τις επιθέσεις της Μόσχας. Και κανένα κράτος δεν είναι πιο κατάλληλο για να το κάνει αυτό από την Ουκρανία.

Με τη μαζική υποστήριξή της προς την Ουκρανία κατά τους τελευταίους 15 μήνες, η συμμαχία έχει στην ουσία ήδη πληρώσει όλα τα κόστη της εισδοχής της Ουκρανίας. Με το να επιτρέψει στην χώρα να ενταχθεί τώρα, το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να αρχίσει να αποκομίζει τα οφέλη. Η Ουκρανία είναι η καλύτερη ελπίδα της ηπείρου για την αποκατάσταση της ειρήνης και του κράτους δικαίου στις ανατολικές πλευρές του ΝΑΤΟ. Θα πρέπει να την καλωσορίσουμε και να την αγκαλιάσουμε.

ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΣΤΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ

Η Ουκρανία δεν ήθελε πάντα να είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Όταν η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1991, απέφευγε ενεργά τις στρατιωτικές συμμαχίες. Το σύνταγμα του κράτους διακήρυξε επίσημα ότι θα ήταν ουδέτερο και η ουκρανική κυβέρνηση τότε δεν είχε ως στόχο την δημιουργία ενός μεγάλου μόνιμου στρατού. Η ουκρανική κυβέρνηση διέλυσε ακόμη και το πυρηνικό της οπλοστάσιο, που κληρονόμησε από την Σοβιετική Ένωση. Σε αντάλλαγμα, το Κίεβο υπέγραψε μια μονοσέλιδη συμφωνία με το Λονδίνο, τη Μόσχα, και την Ουάσινγκτον, στην οποία όλοι οι υπογράφοντες υποσχέθηκαν να σεβαστούν την κυριαρχία της Ουκρανίας.

Γρήγορα κατέστη σαφές ότι η υπόσχεση της Μόσχας δεν είχε νόημα. Η Ρωσία άρχισε να διεξάγει μυστικές και υβριδικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία τα χρόνια που ακολούθησαν την αλλαγή της χιλιετίας. Κλιμάκωσε τις δραστηριότητές της, οι οποίες περιλάμβαναν δωροδοκίες και διασπορά παραπληροφόρησης, κατά την διάρκεια της δεκαετίας του '80. Ως αποτέλεσμα, η χώρα προσέγγισε το ΝΑΤΟ το 2008 και ζήτησε να ενταχθεί. Στην Διακήρυξη του Βουκουρεστίου του 2008, η συμμαχία έδωσε ένα προσωρινό «ναι». Αλλά η πορεία που προσέφερε ήταν σκόπιμα ασαφής. Δεν υπήρχε χρονοδιάγραμμα ή προθεσμία για την ουκρανική ένταξη, παρά μόνο η υπόσχεση ότι θα συμβεί κάποια μέρα.

Αυτός ο δισταγμός προήλθε από τον Πούτιν, ο οποίος συμμετείχε στην διάσκεψη του Βουκουρεστίου και πίεσε το ΝΑΤΟ να απορρίψει την υποψηφιότητα του Κιέβου. Ήταν μια εποχή που η Δύση και η Ρωσία σφυρηλατούσαν βαθιές οικονομικές σχέσεις και η πρώτη προσπαθούσε να προσεταιριστεί την δεύτερη. Με την ενσωμάτωση με την Ρωσία, πολλά ευρωπαϊκά κράτη πίστευαν ότι -εκτός από την ανάπτυξη των δικών τους οικονομιών- θα μπορούσαν να μετριάσουν την χειρότερη συμπεριφορά της Μόσχας. Ακόμη και το 2010, το ΝΑΤΟ κατηγοριοποίησε την Ρωσία ως στενό εταίρο και ήλπιζε ότι θα μπορούσε να συνεργαστεί με το Κρεμλίνο. Οι ελπίδες αυτές συνεχίστηκαν ακόμη και μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Μόσχα το 2014 και την έναρξη ενός πολέμου στην ανατολική Ουκρανία. Το ίδιο [συνεχίστηκε] και η μακρά αναμονή της Ουκρανίας. Οι ενέργειες της Ρωσίας κατέστησαν προφανές ότι η ουκρανική ουδετερότητα δεν θα διατηρούσε την ειρήνη στην Ευρώπη -η Ουκρανία ήταν ανένταχτη την στιγμή που η Μόσχα επιτέθηκε- αλλά η προσάρτηση εξακολουθούσε να κάνει την Ουάσινγκτον και τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες μόνο λιγότερο πιθανό να δεχθούν το Κίεβο. Τώρα, φοβούνταν, η αποδοχή της Ουκρανίας όχι μόνο θα αναστάτωνε τη Μόσχα, αλλά θα ενέπλεκε και το ΝΑΤΟ σε μια σύγκρουση.

Οι υπολογισμοί της Δύσης άλλαξαν, ωστόσο, από την στιγμή που οι ρωσικές δυνάμεις άρχισαν να προελαύνουν προς το Κίεβο τον Φεβρουάριο του 2022. Η πλήρους κλίμακας εισβολή του Κρεμλίνου κατέστησε απολύτως σαφές ότι η Ρωσία δεν ήταν μια δύναμη του status quo με την οποία η Ευρώπη μπορούσε να συναλλάσσεται, και ότι οι οικονομικές σχέσεις δεν θα σταματούσαν τη Μόσχα από το να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Το ΝΑΤΟ, που κάποτε δίσταζε να δώσει στην Ουκρανία όπλα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για αυτοάμυνα, άρχισε να της προσφέρει εξελιγμένα επιθετικά συστήματα. Σήμερα, τα κράτη του ΝΑΤΟ έχουν εξοπλίσει το Κίεβο με άρματα μάχης πρώτης γραμμής, ρουκέτες μικρού βεληνεκούς, και πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς. Η Ουκρανία φαίνεται μάλιστα έτοιμη να παραλάβει μαχητικά αεροσκάφη Δυτικής κατασκευής.

Σε αντάλλαγμα, η Ουκρανία απέδειξε ότι ο στρατός της δεν είναι περίπτωση για φιλανθρωπία. Κατά την διαδικασία εκδίωξης των ρωσικών δυνάμεων, δημιούργησε εκατοντάδες χιλιάδες άρτια εκπαιδευμένους στρατιώτες. Ο στρατός έχει επίσης δώσει στους διοικητές και τα πολιτικά στελέχη του βαθιά γνώση του πώς να νικήσουν τις ρωσικές δυνάμεις. Η χώρα διαθέτει μια τεράστια βιομηχανική βάση που, παρά τις προσπάθειες της Μόσχας, παραμένει άθικτη. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι, δεδομένης της εμπειρίας τους και των δυνατοτήτων τους στον χερσαίο πόλεμο, οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις θα μπορούσαν να είναι οι καλύτερες σε όλη την Ευρώπη.

Για το ΝΑΤΟ, λοιπόν, η Ουκρανία θα πρέπει να είναι ένα εξαιρετικά ελκυστικό μέλος για μια σειρά από λόγους -ιδιαίτερα δεδομένου ότι η αρχιτεκτονική ασφαλείας του οργανισμού έχει τόσα πολλά αναγνωρισμένα και μη αναγνωρισμένα ελαττώματα. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, την αμυντική της βιομηχανία. Παρά τα χρόνια αυξανόμενης ρωσικής επιθετικότητας, τα ευρωπαϊκά κράτη επέτρεψαν στις στρατιωτικές προμήθειες και τους κατασκευαστές τους να ατροφήσουν μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Ως αποτέλεσμα, όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία, τα περισσότερα από αυτά ανακάλυψαν ότι τα αποθέματα όπλων και πυρομαχικών τους είχαν πέσει σε επικίνδυνα χαμηλά επίπεδα. Ορισμένα κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, δήλωσαν ότι διαθέτουν προμήθειες μόνο για λίγες ημέρες. Οι στρατιωτικοί εργολάβοι τους είναι επίσης απρόθυμοι να προσλάβουν προσωπικό και έτσι δυσκολεύονται να αυξήσουν την παραγωγή. Ως αποτέλεσμα, τα κράτη αυτά ίσως να χρειαστούν Ουκρανούς κατασκευαστές για να βοηθήσουν στην αναπλήρωση των αποθεμάτων τους.

Θα μπορούσαν επίσης να χρειαστούν ουκρανικές δυνάμεις. Οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί στρατοί είναι σχεδιασμένοι έτσι ώστε να διαθέτουν μικρό αριθμό άρτια εκπαιδευμένων στρατευμάτων που χρησιμοποιούν εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας και ακριβείας για να νικήσουν τους εχθρούς τους. Όμως ο πόλεμος στην Ουκρανία έδειξε ότι αυτό το σύστημα δεν είναι αποτελεσματικό απέναντι σε έναν αντίπαλο όπως η Ρωσία, ο οποίος πολεμά ρίχνοντας άνδρες και πυρομαχικά στους στόχους του (και ο οποίος είναι ικανός στο να καταστρέφει συστήματα υψηλής τεχνολογίας). Η παραστρατιωτική εταιρεία Wagner της Ρωσίας έχει επίσης πρωτοπορήσει σε ένα στυλ μάχης που περιλαμβάνει την αποστολή ορδών πεζικού στους στόχους, γεγονός που περιορίζει την αποτελεσματικότητα του εξοπλισμού μεγάλης ισχύος πυρός, συμπεριλαμβανομένης της αεροπορίας και του πυροβολικού. Η Ουκρανία χρειάστηκε να αναπτύξει μεγάλο αριθμό στρατευμάτων για να συγκρατήσει αυτή την επίθεση, και ο ρυθμός με τον οποίο τόσο η Ρωσία όσο και η Ουκρανία έχουν χρησιμοποιήσει πυρομαχικά και όπλα έχει ξεπεράσει κατά πολύ τις αρχικές εκτιμήσεις. Το ΝΑΤΟ χρειάζεται σαφώς μια μεγαλύτερη και καλύτερα εξοπλισμένη δύναμη αν θέλει να διασφαλίσει ότι δεν θα πέσει θύμα μελλοντικής ρωσικής επίθεσης. Ο μεγάλος και ταλαντούχος στρατός της Ουκρανίας πρέπει να αποτελέσει μέρος του [ΝΑΤΟ}.

Η Ουκρανία έχει ένα άλλο πλεονέκτημα που για το ΝΑΤΟ είναι ανεκτίμητο: βρίσκεται φυσικά κοντά στην Ρωσία. Σύμφωνα με την τρέχουσα στρατηγική του οργανισμού, τα κράτη της πρώτης γραμμής θα έπρεπε να αντέξουν μια ρωσική επίθεση μέχρι να φτάσουν η Δυτική Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες και να πλημμυρίσουν την Ανατολή με τους στρατιώτες τους. Πρόκειται για ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι. Όπως έδειξε η εισβολή της Μόσχας, ακόμη και οι ελάχιστα εκπαιδευμένες δυνάμεις της Ρωσίας μπορούν μερικές φορές να καταλάβουν μεγάλες εκτάσεις γης μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Αν η Μόσχα προσπαθούσε να καταλάβει τον έλεγχο εδαφών στην Εσθονία, την Λετονία, ή την Λιθουανία, τα αμερικανικά στρατεύματα μπορεί να μην έφταναν μέχρι να είναι πολύ αργά. Οι ουκρανικές μονάδες, αντίθετα, βρίσκονται κοντά. Θα μπορούσαν να φτάσουν γρήγορα στο πεδίο της μάχης και στην συνέχεια να κάνουν αυτό που έκαναν με μεγάλη επιτυχία τους τελευταίους 15 μήνες -να αποτρέψουν την Ρωσία.

Η συζήτηση πως το Κίεβο θα βοηθήσει άλλες χώρες να πολεμήσουν κατά της Μόσχας μπορεί να φανεί εξαιρετικά πρόωρη, δεδομένου ότι η Ουκρανία είναι αυτήν την στιγμή απασχολημένη με την καταπολέμηση της Ρωσίας στο εσωτερικό της. Είναι αλήθεια ότι, αυτήν την στιγμή, το Κίεβο δεν έχει πολλά στρατεύματα να διαθέσει. Αλλά ούτε και η Μόσχα. Αν η Ρωσία επιτεθεί σε άλλο σημείο της Ευρώπης, αυτό θα συμβεί πιθανότατα όταν ο πόλεμος στην Ουκρανία θα έχει φτάσει σε ύφεση, όταν και τα δύο κράτη θα έχουν στρατιώτες σε ετοιμότητα.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΛΟΓΟΣ

Οι Δυτικοί ηγέτες γνωρίζουν ότι ο ουκρανικός στρατός είναι πολύ ισχυρός [1]. «Οι δυνάμεις της Ουκρανίας έχουν τρομερές ικανότητες και θάρρος, όπως έχουμε δει σε όλη την διάρκεια», δήλωσε ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Lloyd Austin, στους δημοσιογράφους τον Απρίλιο. Ο Στόλτενμπεργκ δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι πιστεύει «απολύτως» ότι το Κίεβο θα μπορούσε να νικήσει τη Μόσχα, επικαλούμενος «το θάρρος, τις ικανότητες, και την αποφασιστικότητα των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων». Ακόμη και ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν, ο δολοφονικός ηγέτης της ομάδας Βάγκνερ, δήλωσε ότι η Ουκρανία είναι «ένας από τους ισχυρότερους στρατούς» στον κόσμο. Οι Ουκρανοί, δήλωσε, είναι «σαν τους Έλληνες ή τους Ρωμαίους στις δόξες τους».

Και όμως, οι Δυτικοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής εξακολουθούν να μην παίρνουν στα σοβαρά την αίτηση της Ουκρανίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Τον Μάιο, για παράδειγμα, ο Στόλτενμπεργκ προειδοποίησε ότι αν και η Ουκρανία θα ενταχθεί τελικά, το να γίνει μέλος «εν μέσω πολέμου δεν είναι στην ημερήσια διάταξη». Ο Γερμανός υπουργός Άμυνας, Μπόρις Πιστόριους, δήλωσε ότι αν και η πόρτα για την Ουκρανία έχει ανοίξει, ήταν μόνο «μια χαραμάδα». Τώρα, συνέχισε, «δεν είναι η ώρα να αποφασίσουμε».

Ούτε ο Στόλτενμπεργκ ούτε ο Πιστόριους είπαν ακριβώς γιατί αντιτίθενται στην επίσπευση της αίτησης της Ουκρανίας, όπως έκανε το μπλοκ με την Φινλανδία. Αλλά το σκεπτικό τους είναι αρκετά εύκολο να συναχθεί. Το ΝΑΤΟ ίσως να μην τρέφει πλέον αυταπάτες για την φύση της Ρωσίας και δεν υποτιμά πλέον την δύναμη των Ουκρανών. Αλλά τα μέλη του ΝΑΤΟ δεν θέλουν να πάνε σε πόλεμο με την Ρωσία. Και στο μυαλό τους, η αποδοχή της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ εν μέσω αυτής της σύγκρουσης θα μπορούσε να κάνει ακριβώς αυτό.

Αυτός ο φόβος πηγάζει, εν μέρει, από την διάταξη του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ, η οποία δηλώνει ότι μια ένοπλη επίθεση εναντίον ενός από τα μέλη του οργανισμού «θεωρείται επίθεση εναντίον όλων». Οι περισσότεροι απλοί παρατηρητές πιστεύουν ότι αυτό σημαίνει ότι τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ είναι υποχρεωμένα να στείλουν στρατεύματα για να υπερασπιστούν ένα κράτος-μέλος που δέχεται επίθεση. Αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτό που ορίζει το άρθρο 5 είναι ότι κάθε μέλος πρέπει να λάβει «μέτρα που κρίνει απαραίτητα» για να βοηθήσει ένα μέρος που δέχεται επίθεση -γλώσσα που δίνει στα μέλη του ΝΑΤΟ μεγάλη ευελιξία. Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες επικαλέστηκαν το άρθρο 5 μετά την 11η Σεπτεμβρίου, για παράδειγμα, πολλά κράτη του ΝΑΤΟ δεν έστειλαν στρατεύματα για να πολεμήσουν τους Ταλιμπάν ως απάντηση.

Σύμφωνα με αυτό το πρότυπο, η Ουκρανία μπορεί κάλλιστα να είναι ήδη κράτος του ΝΑΤΟ. Λαμβάνει βοήθεια δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων από τα έθνη-εταίρους με τη μορφή εξελιγμένων εξοπλισμών. Έχει επωφεληθεί από την εκτεταμένη στρατιωτική εκπαίδευση της Δύσης. Λαμβάνει λεπτομερείς αμερικανικές πληροφορίες. Και δεν έχει ζητήσει ποτέ από το ΝΑΤΟ να αναπτύξει στρατεύματα στο έδαφος. Δεν έχει λόγο να το κάνει: σε αντίθεση με τα μικρότερα κράτη του ΝΑΤΟ, η Ουκρανία διαθέτει μια τεράστια στρατιωτική δύναμη που μπορεί να χειριστεί τους Ρώσους μόνη της.

Ορισμένοι Δυτικοί αναλυτές εξακολουθούν να φοβούνται ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα οδηγήσει σε κλιμάκωση. Ο Πούτιν έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι η Ρωσία δεν θα επιτρέψει ποτέ στην Ουκρανία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και έτσι ορισμένοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής φοβούνται ότι η αποδοχή του Κιέβου θα μπορούσε να προκαλέσει τον Πούτιν να διευρύνει την σύγκρουση. Αυτό όμως βασίζεται σε μια θεμελιώδη παρανόηση των κινήτρων του Πούτιν. Το απώτερο μέλημα του Κρεμλίνου δεν ήταν ποτέ να ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, παρά τα όσα μπορεί να λέει δημόσια ο Πούτιν. Αντίθετα, είναι ότι η Ουκρανία αντιστέκεται στις αποικιοκρατικές βλέψεις του Πούτιν. Και η Ρωσία έχει ήδη κλιμακώσει ως απάντηση σε αυτόν τον φόβο -εισβάλλοντας στην Ουκρανία. Οι επανειλημμένες διαβεβαιώσεις της Δύσης ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ δεν έκαναν τίποτα για να τον σταματήσουν.

ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ

Η Ουκρανία πρέπει να ενταχθεί αμέσως στο ΝΑΤΟ. Δυστυχώς, όμως, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πρέπει να περιμένει. Χρειάζεται ομόφωνη ψήφος για να προστεθεί μια χώρα στην συμμαχία, και υπάρχουν ακόμη πάρα πολλές κυβερνήσεις που παραμένουν αντίθετες στην προσχώρηση της χώρας.

Στην Βίλνιους, όμως, το ΝΑΤΟ θα πρέπει τουλάχιστον να ξεπεράσει τις αόριστες υποσχέσεις για το μέλλον της Ουκρανίας και να ασχοληθεί με τις λεπτομέρειες της βοήθειας προς το Κίεβο για την ένταξή του στον οργανισμό. Είναι καιρός τα Δυτικά κράτη να σταθούν αποφασιστικά απέναντι στους νταήδες και να σταματήσουν να δίνουν στην Ρωσία (ή σε οποιοδήποτε άλλο εξωτερικό κράτος) φωνή στην αρχιτεκτονική ασφαλείας ενός οργανισμού που την θεωρεί αντίπαλο. Αντ' αυτού, τώρα είναι η ώρα για το ΝΑΤΟ να αρχίσει να ενισχύεται, και η ένταξη της Ουκρανίας [2] είναι απαραίτητη για την επίτευξη αυτού του στόχου. Κανένα κράτος, άλλωστε, δεν γνωρίζει περισσότερα για το πώς να αντεπιτεθεί στο Κρεμλίνο. Στην πραγματικότητα, καμία χώρα δεν έχει μεγαλύτερη τρέχουσα εμπειρία στην διεξαγωγή πολέμων μεγάλης κλίμακας οπουδήποτε. Ο μόνος ισότιμος της Ουκρανίας είναι η ίδια η Ρωσία.

Και βασικά, η Δύση πρέπει να αποδεχθεί ότι η απειλή από την Ρωσία δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Οι αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της Ρωσίας εκτείνονται πέρα από την Ουκρανία. Πηγαίνουν πιο βαθιά από τον Πούτιν. Ολόκληρη η ανώτατη ηγεσία της Ρωσίας είναι βουτηγμένη στο μίσος προς την Δύση και προσανατολίζεται στην αναδημιουργία μιας αυτοκρατορίας. Θα απειλήσει την ανατολική Ευρώπη ακόμη και αν το Κίεβο επιτύχει μια πλήρη νίκη και ακόμη και αν ο Πούτιν εκδιωχθεί από την εξουσία.

Για να συγκρατήσει την Ρωσία, ο δημοκρατικός κόσμος χρειάζεται έναν ενσωματωμένο στρατό για να σταματήσει και να αποτρέψει την επιθετικότητα του Κρεμλίνου. Το ΝΑΤΟ μπορεί να είναι αυτή η δύναμη. Αλλά για να το κάνει αυτό, πρέπει να σταματήσει να βλέπει την Ουκρανία ως έναν παρενοχλημένο γείτονα που προσπαθεί να μπει στο ασφαλές σπίτι του. Αντ' αυτού, πρέπει να αναγνωρίσει την Ουκρανία ως αυτό που είναι: ο παγκοσμίως καλύτερος φορέας επιβολής [της νομιμότητας] και ένα κράτος που μπορεί να κάνει πολλά για να διασφαλίσει την ασφάλεια της Ευρώπης. Το ΝΑΤΟ, λοιπόν, πρέπει να επιτρέψει την ένταξη της Ουκρανίας.

Ο ANDRIY ZAGORODNYUK είναι πρόεδρος του Centre for Defence Strategies. Από το 2019 έως το 2020 ήταν υπουργός Άμυνας της Ουκρανίας.

Foreign Affairs

https://foreignaffairs.gr/articles/74179/andriy-zagorodnyuk/gia-na-prostatepsete-tin-eyropi-afiste-tin-oykrania-na-entaxthei?page=show

https://www.foreignaffairs.com/ukraine/protect-europe-let-ukraine-join-nato-right-now

 

Greek Finance Forum Team

 

 

Σχόλια Αναγνωστών

 

 
 

 

 

 

 

 

 

 

 
   

   

Αποποίηση Ευθύνης.... 

© 2016-2023 Greek Finance Forum