Όπως γράφει ο Διαμαντής Σεϊτανίδης στην Ημερησία, ήδη στην Αθήνα αναθεωρούνται σημαντικές πτυχές των ελληνοτουρκικών σχέσεων ως προς την τωρινή συγκυρία, όπως η δυνατότητα των γειτόνων μας να «έλθουν μια νύχτα» όπως απειλούσε έως πρόσφατα ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κάτι που απελευθερώνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην τελική επιλογή της ημερομηνίας που θα στηθούν οι κάλπες της απλής αναλογικής.

Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο, η χρονική σύμπτωση των πληροφοριών ότι είναι, πλέον, πιθανότερο οι εκλογές να γίνουν στο απώτατο όριο που ορίζει το Σύνταγμα, δηλαδή στο δεύτερο μισό του Μαΐου (14, 21 ή 28 του μήνα) και οι δεύτερες στις αρχές Ιουλίου (πιθανότατα στις 2 ή στις 9).

Οι δύο αντικρουόμενες εισηγήσεις

Στα ενδότερα των κυβερνητικών επιτελείων, υπάρχουν δυο αντικρουόμενες εισηγήσεις που έχουν υποβληθεί από πολιτικούς, διπλωματικούς και οικονομικούς παράγοντες, σχετικά με το πώς πρέπει να κινηθεί η Ελλάδα μετά την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία βρίσκεται de facto η Τουρκία.

Η πρώτη είναι η προώθηση των ελληνικών θέσεων, με γρήγορο σχεδιασμό, συνεννοήσεις με τον διεθνή παράγοντα κι επέκταση χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, με δεδομένο ότι η τουρκική ηγεσία δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να πραγματοποιήσει την (εκτός κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου) απειλή της για πόλεμο (casus belli).

Η πρόταση προς το παρόν φαίνεται να έχει τεθεί στην άκρη, χωρίς όμως να έχει αποκλειστεί τελείως. Κι αυτό διότι υπάρχει μια δεύτερη εισήγηση, που δείχνει προς το παρόν να κερδίζει έδαφος στους κόλπους του Μεγάρου Μαξίμου και του υπουργείου Εξωτερικών.

Να τεθεί ξανά σε ευρωπαϊκή προοπτική

Η πρόταση αυτή κάνει λόγο για μια ακόμα μεγάλη ευκαιρία οριστικής διευθέτησης του συνόλου των ελληνοτουρκικών σχέσεων, με αφορμή την κατάσταση της Τουρκίας μετά τους δυο σεισμούς.

Δηλαδή, αναβίωση της ευρωπαϊκής προοπτικής της γειτονικής μας χώρας, γενναία χρηματοδότηση από την ΕΕ για αποκατάσταση των υποδομών στις πληγείσες περιοχές, μακροχρόνια ένταξη της Τουρκίας στα ευρωπαϊκά προγράμματα σύγκλισης και επιδίωξη εφαρμογής στην εσωτερική δημόσια ζωή της χώρας, του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Από την άλλη μεριά, πλήρης αποδοχή του διεθνούς δικαίου εκ μέρους της Άγκυρας, άρνηση μαξιμαλιστικών σχεδίων που δηλητηριάζουν τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιφέρεια (όπως η περιβόητη «Γαλάζια Πατρίδα») διευθέτηση όλων των θεμάτων που έχει θέσει η Άγκυρα σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, όπως οι υπερπτήσεις, οι βραχονησίδες, η επήρεια των νησιών κλπ με βάση το διεθνές δίκαιο, αλλά και η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με ένα συνυποσχετικό που θα φέρει το πρόβλημα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προς επίλυση. Δηλαδή με μια φράση, εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, χωρίς όμως η Τουρκία να «τσαλακωθεί».