|
-----------------------
Το καλοκαίρι του 2021, ο
κόσμος έμαθε ότι η Κίνα
επέκτεινε δραματικά το
πυρηνικό της οπλοστάσιο.
Δορυφορικές εικόνες
έδειξαν ότι το Πεκίνο
κατασκευάζει έως και 300
νέα σιλό βαλλιστικών
πυραύλων. Το Πεντάγωνο
προβλέπει τώρα ότι το
απόθεμα πυρηνικών όπλων
της Κίνας, το οποίο για
χρόνια βρισκόταν στις
εκατοντάδες, θα μπορούσε
να εκτοξευθεί στις 1.500
κεφαλές μέχρι το 2035,
επιβεβαιώνοντας τις
υποψίες ότι το Πεκίνο
αποφάσισε να ενταχθεί
μαζί με την Ρωσία και
τις Ηνωμένες Πολιτείες
στην πρώτη γραμμή των
πυρηνικών δυνάμεων.
Στρατιωτική παρέλαση
στην Ισλαμαμπάντ, στο
Πακιστάν, τον Μάρτιο του
2019. Akhtar Soomro /
Reuters
-----------------------------------------------------------
Οι ειδικοί σε θέματα
ασφάλειας μόλις τώρα
αρχίζουν να εξετάζουν
τις επιπτώσεις της
πυρηνικής ραγδαίας
προόδου της Κίνας. Καλό
θα ήταν να μελετήσουν το
νέο βιβλίο του Ashley
Tellis, με τίτλο
Striking Asymmetries, το
οποίο αξιολογεί τις
επιπτώσεις των ενεργειών
του Πεκίνου από την
σκοπιά των ανταγωνισμών
μεταξύ των τριών
πυρηνικών δυνάμεων της
Νότιας Ασίας: την Κίνα,
την Ινδία, και το
Πακιστάν. Σε ένα έργο
που θα έπρεπε να
αποτελεί υποχρεωτικό
ανάγνωσμα για ανώτερους
πολιτικούς και
στρατιωτικούς ηγέτες, ο
Tellis παρουσιάζει μια
πειστική υπόθεση γιατί
αυτό το τριπολικό
πυρηνικό σύστημα, το
οποίο επί δεκαετίες
παρέμενε εξαιρετικά
σταθερό, μπορεί να
βρίσκεται στα πρόθυρα να
γίνει πολύ πιο
επικίνδυνο.
Ο Tellis αντλεί από
δεκαετίες εμπειρίας σε
θέματα ασφάλειας της
Νότιας Ασίας, μοναδική
πρόσβαση σε ανώτερους
υπεύθυνους χάραξης
πολιτικής και
στρατιωτικούς ηγέτες στα
αμυντικά ιδρύματα των
τριών αντιπάλων, και μια
αξιοσημείωτη ικανότητα
να κάνει φαινομενικά
αφηρημένες τεχνικές
έννοιες εύκολα
κατανοητές σε όσους
έχουν έστω και ένα
περαστικό ενδιαφέρον για
το θέμα. Το αποτέλεσμα
είναι η πιο
ολοκληρωμένη,
τεκμηριωμένη, και
προσιτή μέχρι σήμερα
αξιολόγηση αυτής της
πυρηνικής αντιπαλότητας
-και η οποία δεν μπορεί
να αγνοηθεί.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ
ΕΞΕΛΙΞΗ
Η Κίνα και το Πακιστάν
έχουν μακρά και στενή
σχέση, η οποία εν μέρει
βασίζεται στην αμοιβαία
αντίληψή τους για την
Ινδία ως αντίπαλο. Η
Ινδία βρίσκεται ανάμεσα
σε αυτές τις δύο συχνά
εχθρικές δυνάμεις.
Ωστόσο, παρά το ιστορικό
πολέμων και τις συνεχείς
χαμηλού βαθμού
συγκρούσεις μεταξύ της
Ινδίας και των δύο
αντιπάλων της, ένας
γενικός πόλεμος έχει
αποφευχθεί από τότε που
η Ινδία και το Πακιστάν
έγιναν πυρηνικές
δυνάμεις πριν από ένα
τέταρτο του αιώνα.
Επιπλέον, οι τρεις χώρες
δεν έχουν βρεθεί σε μια
κούρσα πυρηνικών
εξοπλισμών. Μέχρι
πρόσφατα, θεωρούσαν τα
πυρηνικά τους όπλα
κυρίως ως πολιτικά μέσα
και όχι ως εργαλεία για
πραγματική πολεμική
μάχη. Και οι τρεις
υιοθέτησαν μια πυρηνική
στάση «ελάχιστης
αποτροπής», διατηρώντας
τον μικρότερο δυνατό
αριθμό πυρηνικών όπλων
που είναι απαραίτητος
για να προκληθεί μη
αποδεκτή ζημιά στις
βασικές πόλεις των
αντιπάλων τους, ακόμη
και μετά από μια
πυρηνική επίθεση.
Σύμφωνα με αυτή την
στρατηγική, οι τρεις
ασιατικοί αντίπαλοι
απέφυγαν να διατηρήσουν
σημαντικό μέρος των
οπλοστασίων τους σε
κατάσταση ύψιστης
επιφυλακής. Αντιθέτως,
αποθήκευαν τα όπλα τους
σε σπηλιές, σε βαθιές
υπόγειες εγκαταστάσεις,
ή σε άλλες κρυφές
τοποθεσίες.
Απορρίπτοντας τις
αμερικανικές και ρωσικές
αντιλήψεις ότι «τα
αντίποινα που
καθυστερούν είναι
αντίποινα που έχουν
απορριφθεί», οι τρεις
χώρες, ιδίως η Κίνα και
η Ινδία, παραιτήθηκαν
από την ανάγκη ταχείας
αντίδρασης σε μια
πυρηνική επίθεση.
Σίγουρα, θα απαντούσαν
τελικά –σε μέρες,
εβδομάδες, ή ακόμη και
μήνες- αλλά δεν
αποδέχθηκαν την επιταγή
της αμεσότητας. Ως
αποτέλεσμα, οι χώρες
αυτές απέφυγαν να
προβούν σε μεγάλες
επενδύσεις σε συστήματα
έγκαιρης προειδοποίησης,
διατηρώντας παράλληλα
τον κεντρικό έλεγχο των
οπλοστασίων τους.
Ωστόσο, οι προοπτικές
για την διατήρηση αυτής
της εποχής της ελάχιστης
αποτροπής εμφανίζονται
όλο και πιο επισφαλείς.
Η τριπολική αντιπαλότητα
δεν έχει παγιωθεί: ο
Tellis περιγράφει τις
ισχυρές πεποιθήσεις
μεταξύ των κορυφαίων
αξιωματούχων ασφαλείας
στην Κίνα, την Ινδία,
και το Πακιστάν ότι η
πυρηνική τους στάση
είναι ανεπαρκής. Με
επικεφαλής την Κίνα και
το Πακιστάν, με την
Ινδία να τους ακολουθεί,
οι τρεις αντίπαλοι
βρίσκονται τώρα σε μια
πορεία που θα οδηγήσει
σε δραματική επέκταση
των πυρηνικών τους
οπλοστασίων, ακόμη κι αν
η Ρωσία και οι Ηνωμένες
Πολιτείες επιδιώξουν
σημαντικές περικοπές στα
δικά τους.
ΔΥΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΝΟΣ
Στο επίκεντρο της
εκτίμησης του Tellis
βρίσκονται οι διαφορές
-οι «ασυμμετρίες»- που
οδηγούν τον τριπολικό
ανταγωνισμό. Μια
θεμελιώδης διαφορά είναι
ότι η Κίνα και το
Πακιστάν είναι
αναθεωρητικές δυνάμεις
που επιδιώκουν να
αλλάξουν την υπάρχουσα
τάξη πραγμάτων, ενώ η
Ινδία παραμένει
ικανοποιημένη με το
status quo. Η Κίνα
διαθέτει το πιο τρομερό
πυρηνικό οπλοστάσιο από
τις τρεις, ακολουθούμενη
από το Πακιστάν, με την
Ινδία να βρίσκεται πίσω.
Υπάρχει επίσης
ασυμμετρία στην
στρατηγική εστίαση των
τριών δυνάμεων. Οι
Πακιστανοί αξιωματούχοι
ασφαλείας έχουν εμμονή
με την Ινδία, ενώ η
Ινδία επικεντρώνεται
κυρίως στην Κίνα. Οι
βλέψεις της Κίνας,
ωστόσο, έχουν
μετατοπιστεί πέρα από
τους περιφερειακούς σε
παγκόσμιους
ανταγωνισμούς, κυρίως με
τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτός ο ανταγωνισμός με
την Ουάσινγκτον είναι
που οδηγεί το Πεκίνο
στην πυρηνική έκρηξη.
Για την Κίνα, η
αποτρεπτική δύναμη της
Ινδίας αποκτά γρήγορα
περιφερειακό ρόλο,
παρόμοιο με εκείνον που
έπαιζε η Κίνα στον
αμερικανικό πυρηνικό
σχεδιασμό κατά την
διάρκεια του Ψυχρού
Πολέμου.
Η υποστήριξη του Πεκίνου
στο πρόγραμμα πυρηνικών
όπλων του Πακιστάν, το
οποίο περιλαμβάνει την
παροχή στην Ισλαμαμπάντ
σχεδίων για μια βόμβα
και για σχάσιμο υλικό,
έχει περιπλέξει
περαιτέρω την θέση της
Ινδίας. Οι ηγέτες του
Πακιστάν επιδιώκουν να
εγκαταλείψουν την
ελάχιστη αποτροπή υπέρ
της «αποτροπής πλήρους
φάσματος», όπου οι
πυρηνικές τους δυνάμεις
καλύπτουν πολλαπλά
ενδεχόμενα σε περίπτωση
πολέμου με την Ινδία.
Υπάρχουν τρεις κεντρικοί
παράγοντες που ωθούν
τους Πακιστανούς
αξιωματούχους να
υιοθετήσουν αυτή την πιο
επιθετική στάση. Πρώτον,
η Ισλαμαμπάντ γνωρίζει
ότι οι συμβατικές της
δυνάμεις είναι
ασθενέστερες από τις
δυνάμεις της Ινδίας και
πιστεύει ότι δεν έχει
άλλη επιλογή από το να
χρησιμοποιήσει, αν
χρειαστεί, τις πυρηνικές
της δυνάμεις για να
αντισταθμίσει αυτήν την
ασυμμετρία. Δεύτερον,
δεδομένου ότι η Ινδία
είναι πολύ μεγαλύτερη
από το Πακιστάν, η
Ισλαμαμπάντ πιστεύει ότι
πρέπει να είναι σε θέση
να προκαλέσει μεγαλύτερη
καταστροφή στην Ινδία σε
περίπτωση αντιποίνων από
όσο θα προκαλέσει η
Ινδία σε αυτήν. Αυτό
απαιτεί από το Πακιστάν
να διατηρεί μεγαλύτερο
πυρηνικό οπλοστάσιο για
να στοχεύει τον πληθυσμό
και τους οικονομικούς
κόμβους της Ινδίας σε
περίπτωση πολέμου.
Τρίτον, το Πακιστάν
ελπίζει επίσης ότι οι
πυρηνικές του δυνάμεις
θα αποτρέψουν την Ινδία
από το να αναλάβει
στρατιωτική δράση
μεγάλης κλίμακας
εναντίον του ως απάντηση
στην συνεχιζόμενη
υποστήριξη της
Ισλαμαμπάντ προς τις
μαχητικές ομάδες στην
αμφισβητούμενη περιοχή
του Κασμίρ.
Ο Tellis δείχνει ότι η
επίτευξη αποτροπής
πλήρους φάσματος θα
απαιτήσει από το
Πακιστάν να επεκτείνει
σημαντικά το οπλοστάσιό
του. Για παράδειγμα,
σημειώνει ότι η
αναχαίτιση μιας
σημαντικής προέλασης των
ινδικών συμβατικών
δυνάμεων στο πακιστανικό
έδαφος θα απαιτούσε
δεκάδες λεγόμενα τακτικά
πυρηνικά όπλα, όπλα που
η Ισλαμαμπάντ δεν
διαθέτει επί του
παρόντος.
ΜΙΑ ΕΥΘΡΑΣΤΗ ΕΙΡΗΝΗ
Αν και ο Tellis
υποστηρίζει ότι οι
πυρηνικές προκλήσεις του
Πεκίνου και της
Ισλαμαμπάντ δεν
προμηνύουν αυτόματα
αυξανόμενη αστάθεια στην
περιοχή, τα στοιχεία που
παρουσιάζει δείχνουν το
αντίθετο. Διαπιστώνει
ότι το αυξανόμενο
οπλοστάσιο του Πεκίνου
δεν θα θέσει αναγκαστικά
την ασφάλεια της Ινδίας
σε μεγαλύτερο κίνδυνο
-αλλά περιγράφει ένα
σύνολο εξαιρετικά
πιθανών κινεζικών
ενεργειών που, σε
συνδυασμό με ένα
οπλοστάσιο μεγέθους
υπερδύναμης, κινδυνεύουν
να υπονομεύσουν την
εμπιστοσύνη της Ινδίας
στο δικό της πυρηνικό
αποτρεπτικό μέσο.
Κατ' αρχάς, το Πεκίνο
επιδιώκει να αποκτήσει
την ικανότητα να
εξαπολύει πυρηνικά
αντίποινα πολύ πιο
γρήγορα από ποτέ. Αυτό
απαιτεί από την Κίνα να
διατηρεί ένα μέρος των
δυνάμεών της σε αυξημένη
ετοιμότητα, οι οποίες
μπορεί να μην
αποτελούσαν απειλή για
την Ινδία όταν η Κίνα
διέθετε μερικές
εκατοντάδες όπλα. Αλλά
αν το Πεκίνο έθετε ένα
σημαντικό ποσοστό του
διευρυμένου οπλοστασίου
του [1] των 1.000 ή
περισσότερων πυρηνικών
κεφαλών σε αυξημένη
ετοιμότητα, το
στρατηγικό πεδίο θα
μετατοπιζόταν σημαντικά.
Η Ινδία θα αντιμετώπιζε
πλέον έναν γείτονα ικανό
να εξαπολύσει μια
επίθεση μεγάλης κλίμακας
με ελάχιστη ή καθόλου
προειδοποίηση.
Η ικανότητα της Ινδίας
να αντέξει ένα πυρηνικό
χτύπημα και να
διατηρήσει την
δυνατότητα να προκαλέσει
καταστροφικές ζημιές ως
απάντηση είναι στενά
συνδεδεμένη με την
ασφάλεια των υπόγειων
πυρηνικών της αποθηκών.
Η Κίνα δεν έχει επί του
παρόντος την ικανότητα
να τις καταστρέψει
-ακόμη και αν υποθέσουμε
ότι γνωρίζει τις θέσεις
τους. Αυτό θα μπορούσε
να αλλάξει, ωστόσο, όταν
το οπλοστάσιο της Κίνας
θα έχει περισσότερες από
1.000 πυρηνικές κεφαλές,
ιδίως αν η Κίνα
βελτιώσει την ακρίβεια
των όπλων της. Μια
τέτοια εξέλιξη, σε
συνδυασμό με την
υιοθέτηση από το Πεκίνο
αυξημένων επιπέδων
συναγερμού για τις
πυρηνικές του δυνάμεις,
θα σήμαινε συναγερμό στο
Νέο Δελχί˙ οι Ινδοί
αξιωματούχοι θα
μπορούσαν να συμπεράνουν
ότι η Κίνα έχει την
ικανότητα να αφοπλίσει
το πυρηνικό οπλοστάσιο
της Ινδίας.
Η Κίνα μπορεί επίσης να
ενισχύσει την αεροπορική
και πυραυλική άμυνά της,
καθιστώντας τα πράγματα
ακόμη πιο επισφαλή για
την Ινδία. Αυτές οι
άμυνες θα
ελαχιστοποιούσαν την
απειλή που συνιστά
οποιοδήποτε «πληγωμένα»
ινδικά πυρηνικά
αντίποινα -με άλλα
λόγια, μια επίθεση που
χρησιμοποιεί όποια όπλα
επιβιώσουν από ένα
αφοπλιστικό κινεζικό
χτύπημα. Αλλά το Νέο
Δελχί σίγουρα θα
γνωρίζει ότι η
χρησιμοποίηση των
υπολειμμάτων του
οπλοστασίου του για
αντίποινα κατά της Κίνας
θα το άφηνε ευάλωτο στον
πακιστανικό πυρηνικό
εκβιασμό. Με απλά λόγια,
η Ινδία θα κινδύνευε να
μείνει χωρίς αξιόπιστο
πυρηνικό αποτρεπτικό
μέσο για να αντισταθεί
στον εξαναγκασμό από την
Ισλαμαμπάντ.
Ο Tellis έχει δίκιο όταν
σημειώνει ότι η ανάπτυξη
αυτών των δυνατοτήτων
από την Κίνα δεν είναι
εξασφαλισμένη. Ωστόσο,
κατά την διάρκεια της
συμβατικής στρατιωτικής
ανάπτυξης του Πεκίνου
εδώ και δεκαετίες, το
Πεκίνο προσπάθησε να
φτάσει κάθε σημαντική
ικανότητα των ΗΠΑ,
συμπεριλαμβανομένων των
μαχητικών stealth, των
στρατιωτικών δορυφόρων,
των αεροπλανοφόρων, και
των κυβερνοόπλων. Ο
Tellis αναγνωρίζει ότι
ακόμη και αν η Κίνα
δημιουργήσει ένα τέτοιο
σύνολο δυνατοτήτων, θα
πρέπει να γνωρίζει την
θέση των αποθηκευτικών
χώρων της Ινδίας
προκειμένου να τους
στοχεύσει -και να έχει
μεγάλη εμπιστοσύνη ότι
οι πληροφορίες της είναι
ακριβείς και
ολοκληρωμένες. Αυτή η
αβεβαιότητα θα μπορούσε
να συγκρατήσει το
Πεκίνο. Αλλά την ίδια
στιγμή, το Νέο Δελχί
ίσως να μην αισθάνεται
άνετα απλά εμπιστευόμενο
ότι οι πυρηνικοί του
χώροι δεν έχουν ακόμη
ανακαλυφθεί από τις
κινεζικές μυστικές
υπηρεσίες ή υποθέτοντας
ότι οι Κινέζοι ηγέτες
είναι επιφυλακτικοί στο
να αναλάβουν μεγάλα
ρίσκα.
ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ
ΔΕΛΧΙ
Πώς θα μπορούσε η Ινδία
να απαντήσει στις
πυρηνικές προκλήσεις της
Κίνας και του Πακιστάν;
Ο Tellis επισημαίνει ότι
η Ινδία δεν στερείται
επιλογών -αλλά ότι κάθε
δρόμος έχει τις παγίδες
του.
Πρώτον, δείχνει ότι αν η
Ινδία ήθελε, θα μπορούσε
εύκολα να ανταγωνιστεί
την Κίνα όπλο προς όπλο.
Ωστόσο, πιστεύει ότι το
Νέο Δελχί θα προτιμούσε
να διατηρήσει την
στρατηγική της ελάχιστης
αποτροπής, δίνοντας
έμφαση στην ικανότητά
του να προκαλεί σοβαρές
ζημιές στις πόλεις των
αντιπάλων του. Αυτό
οφείλεται σε μεγάλο
βαθμό στο κόστος που θα
επωμιστεί η Ινδία
ακολουθώντας το Πεκίνο
στην προσπάθειά του να
φτάσει το πυρηνικό
οπλοστάσιο της Αμερικής.
Παρόλα αυτά, ο Tellis
αναγνωρίζει ότι το
οπλοστάσιο της Ινδίας θα
πρέπει να επεκτείνει τα
πυρηνικά του αποθέματα
για να διαθέτει τις
πυρηνικές κεφαλές που
απαιτούνται ώστε να
προκαλέσει απαράδεκτες
ζημιές τόσο στην Κίνα
όσο και στο Πακιστάν.
Και καθώς η Ινδία
αυξάνει το οπλοστάσιό
της, το Πακιστάν είναι
βέβαιο ότι θα κάνει το
ίδιο -συμπληρώνοντας την
περιφερειακή αλυσιδωτή
αντίδραση που προκλήθηκε
από την πυρηνική
επέκταση της Κίνας.
Ο Tellis απορρίπτει την
επιλογή «περισσότερα από
τα ίδια» της επέκτασης
των υπόγειων
εγκαταστάσεων
αποθήκευσης της Ινδίας,
δείχνοντας πειστικά ότι
θα αποδειχθεί πιο
δαπανηρό να επιτευχθεί
από όσο θα ήταν για την
Κίνα να επεκτείνει απλώς
τον αριθμό των όπλων που
απαιτούνται για την
καταστροφή τους.
Αντίθετα, υποστηρίζει, η
λύση της Ινδίας
βρίσκεται στην
μυστικότητα και την
κινητικότητα. Αυτό θα
μπορούσε να επιτευχθεί
με την δημιουργία μιας
δύναμης υποβρυχίων με
πυρηνικούς βαλλιστικούς
πυραύλους και με τη
μετατόπιση μεγαλύτερου
μέρους του οπλοστασίου
της Ινδίας σε κινητούς
εκτοξευτές πυραύλων μέσω
δρόμων και σιδηροδρόμων.
Όσον αφορά τις
αεροπορικές και
πυραυλικές άμυνες της
Κίνας, ο Tellis
επισημαίνει ότι η Ινδία
θα μπορούσε να
αντιμετωπίσει το
πρόβλημα αναπτύσσοντας
ενισχυτικά της
διείσδυσης δολώματα
στους πυραύλους της.
Αυτά τα δολώματα έχουν
σχεδιαστεί για να
παρουσιάζονται ως
πραγματικές κεφαλές στα
ραντάρ της
αντιπυραυλικής άμυνας,
παρακινώντας έτσι τον
αμυνόμενο να δαπανήσει
πολύτιμους πυραύλους
αναχαίτισης που
εμπλέκουν ψευδείς
στόχους. Αυτό θα
αντιστάθμιζε, έστω και
εν μέρει, την ανάγκη του
Νέου Δελχί να επεκτείνει
το πυρηνικό του
οπλοστάσιο.
Ωστόσο, ακόμη και αν η
Ινδία επεδίωκε αυτές τις
δράσεις, θα
εξακολουθούσε να
αντιμετωπίζει σημαντικές
προκλήσεις. Η απειλή [2]
ενός κινεζικού
προληπτικού πλήγματος
ίσως αναγκάσει την Ινδία
να αναπτύξει ένα
αποτελεσματικό σύστημα
έγκαιρης προειδοποίησης,
ώστε να μπορέσει να
μειώσει την ευπάθεια του
οπλοστασίου της,
στέλνοντας τα όπλα της
στην θάλασσα και
απομακρύνοντας τους
πυραύλους της ξηράς από
τα σιλό τους. Το Νέο
Δελχί θα πρέπει επίσης
να δημιουργήσει ένα νέο
σύστημα διοίκησης και
ελέγχου για να
κατευθύνει τις ενέργειες
των πυρηνικών υποβρυχίων
του. Ωστόσο, ενώ η Ινδία
βρίσκεται στην
διαδικασία κατασκευής
βαλλιστικών υποβρυχίων
με πυρηνική ισχύ, έχει
ακόμη πολύ δρόμο να
διανύσει για την
δημιουργία μιας
σημαντικής δύναμης και
την υπέρβαση των
τεχνολογικών εμποδίων
που απαιτούνται για την
δημιουργία μιας
αξιόπιστης πυρηνικής
αποτροπής στην θάλασσα.
Ο Tellis σημειώνει ότι
μεταξύ αυτών των
προκλήσεων, το Νέο Δελχί
αντιμετωπίζει προβλήματα
με τα σχέδια των
ναυτικών πυρηνικών
αντιδραστήρων του.
Στην συνέχεια, υπάρχουν
τα πυρηνικά όπλα της
Ινδίας. Το Νέο Δελχί
έχει πραγματοποιήσει
μόνο μια χούφτα
πυρηνικές δοκιμές -όχι
αρκετές για να
επικυρώσουν τα
θερμοπυρηνικά σχέδιά
του, ώστε να προσφέρουν
μεγάλη εμπιστοσύνη ότι
τα όπλα αυτά θα
αποδώσουν όπως έχουν
σχεδιαστεί. Το πιο
αξιόπιστο όπλο της έχει
απόδοση 12 κιλοτόνων,
ενώ τα όπλα της Κίνας
έχουν απόδοση 100 φορές
μεγαλύτερη. Η
αντιμετώπιση αυτών των
ελλείψεων μπορεί να
απαιτήσει από την Ινδία
να επαναλάβει τις
δοκιμές -και να
διακινδυνεύσει την
επιβολή κυρώσεων από τις
Ηνωμένες Πολιτείες και
άλλα έθνη.
Ο Tellis υπαινίσσεται
μια δελεαστική λύση στα
προβλήματα της Ινδίας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα
μπορούσαν να παράσχουν
στην Ινδία ένα αξιόπιστο
σχέδιο θερμοπυρηνικού
όπλου. Το τριμερές
σύμφωνο ασφαλείας μεταξύ
της Αυστραλίας, του
Ηνωμένου Βασιλείου, και
των Ηνωμένων Πολιτειών
που είναι γνωστό ως
AUKUS [3], το οποίο θα
βοηθήσει την Αυστραλία
να αποκτήσει πυρηνικά
υποβρύχια, θα μπορούσε
να επεκταθεί ώστε να
συμπεριλάβει την Ινδία.
Θα μπορούσαν οι
Αμερικανοί να μοιραστούν
επίσης τα σχέδια των
πυρηνικών αντιδραστήρων
τους με το Νέο Δελχί;
Αλλά για να συμβεί αυτό,
η Ινδία, η οποία
κρατούσε τις Ηνωμένες
Πολιτείες σε απόσταση
σχεδόν από την γέννησή
της, θα πρέπει τελικά
και σταθερά να
συσπειρωθεί με τις
κορυφαίες δημοκρατίες
του Ινδο-Ειρηνικού και
να εγκαταλείψει επισήμως
την αδέσμευτη στρατηγική
αυτονομία που έχει από
καιρό κατοχυρώσει στην
καρδιά της εξωτερικής
της πολιτικής.
Ο ANDREW F. KREPINEVICH,
JR., είναι ανώτερος
συνεργάτης στο
Ινστιτούτο Hudson και
πρόσθετος ανώτερος
συνεργάτης στο Center
for a New American
Security.
Foreign Affairs
https://foreignaffairs.gr/articles/74172/andrew-f-krepinevich-jr/poreia-pyrinikis-sygkroysis-sti-notia-asia?page=show
https://www.foreignaffairs.com/china/nuclear-collision-course-south-asia |
