Όσο Ρώσοι στρατιώτες
καταλαμβάνουν την χώρα τους, οι Ουκρανοί θα
πολεμούν. Θα πολεμήσουν με ή χωρίς νέα προηγμένα
όπλα, με ή χωρίς σκληρότερες κυρώσεις, με ή
χωρίς χρήματα για να τους βοηθήσουν να
διαχειριστούν την χώρα τους. Η κατανόηση αυτής
της βασικής γνώσης σχετικά με την ουκρανική
νοοτροπία σήμερα οδηγεί σε μια προφανή πολιτική
σύσταση προς την Δύση: βοηθήστε την Ουκρανία να
κερδίσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
----------------------
Σχεδόν
έναν χρόνο μετά την
εισβολή του στην
Ουκρανία, ο Ρώσος
πρόεδρος, Βλαντιμίρ
Πούτιν, δεν κατάφερε να
επιτύχει κανέναν από
τους κύριους στόχους
του. Δεν έχει ενοποιήσει
το υποτιθέμενο μοναδικό
σλαβικό έθνος, δεν έχει
« αποναζιστικοποιήσει» ή
«αποστρατιωτικοποιήσει»
την Ουκρανία, και δεν
έχει σταματήσει την
επέκταση του ΝΑΤΟ.
Αντίθετα, ο ουκρανικός
στρατός κράτησε τα
ρωσικά στρατεύματα έξω
από το Κίεβο,
υπερασπίστηκε την
δεύτερη μεγαλύτερη πόλη
της Ουκρανίας, το
Χάρκοβο, και εξαπέλυσε
επιτυχημένες
αντεπιθέσεις το
φθινόπωρο, έτσι ώστε
μέχρι το τέλος του 2022,
είχε απελευθερώσει πάνω
από το 50% του εδάφους
που είχαν καταλάβει
προηγουμένως Ρώσοι
στρατιώτες εκείνη την
χρονιά. Τον Ιανουάριο, ο
Πούτιν απομάκρυνε τον
στρατηγό ο οποίος ήταν
υπεύθυνος για τον πόλεμο
στην Ουκρανία, τον
Σεργκέι Σουροβίκιν, τον
οποίο είχε διορίσει
μόλις λίγους μήνες
νωρίτερα. Οι ηγέτες εν
καιρώ πολέμου αλλάζουν
τους κορυφαίους
στρατηγούς τους μόνο
όταν ξέρουν ότι χάνουν.
Στρατιωτική άσκηση του
ΝΑΤΟ στο Bemowo Piskie,
στην Πολωνία, τον Μάιο
του 2022. Kacper Pempel
/ Reuters
-------------------------------------------------
Η
Ουκρανία τα πάει τόσο
καλά εν μέρει χάρη στην
ενοποιημένη Δυτική
ανταπόκριση. Σε αντίθεση
με τις αντιδράσεις στην
εισβολή της Ρωσίας στην
Γεωργία το 2008 ή στην
Ουκρανία το 2014, η
Δυτική απώθηση κατά του
τελευταίου πολέμου του
Πούτιν ήταν ισχυρή σε
πολλαπλά μέτωπα. Το ΝΑΤΟ
ενίσχυσε τις ανατολικές
του άμυνες και κάλεσε
την Σουηδία και την
Φινλανδία να ενταχθούν
στην συμμαχία. Η Ευρώπη
έχει παράσχει καταφύγιο
σε εκατοντάδες χιλιάδες
Ουκρανούς πρόσφυγες. Με
επικεφαλής την κυβέρνηση
Μπάιντεν, η Δύση έχει
παράσχει τεράστια ποσά
στρατιωτικής και
οικονομικής υποστήριξης
με εκπληκτική ταχύτητα,
έχει επιβάλλει κυρώσεις,
και έχει ξεκινήσει μια
δύσκολη μετατόπιση από
την ρωσική ενέργεια.
Ακόμη και ο Κινέζος
ηγέτης, Σι Τζινπίνγκ,
έχει προσφέρει στον
Πούτιν μόνο ασθενή
λεκτική υποστήριξη για
τον πόλεμό του. Δεν
παρείχε στην Ρωσία όπλα
και απέφυγε προσεκτικά
να μην παραβιάσει το
παγκόσμιο καθεστώς
κυρώσεων.
Αυτοί
είναι οι λόγοι για να
αισιοδοξία. Τα κακά νέα,
ωστόσο, είναι ότι ο
πόλεμος συνεχίζεται και
ο Πούτιν δεν έχει δείξει
σημάδια ότι θέλει να τον
τερματίσει. Αντίθετα,
σχεδιάζει μια μεγάλη
αντεπίθεση φέτος. «Οι
Ρώσοι ετοιμάζουν περίπου
200.000 νέους
στρατιώτες»,
προειδοποίησε [2] τον
Δεκέμβριο ο στρατηγός,
Valerii Zaluzhnyi, ο
επικεφαλής των ενόπλων
δυνάμεων της Ουκρανίας.
«Δεν έχω καμία αμφιβολία
ότι θα προσπαθήσουν ξανά
στο Κίεβο». Παρόλο που ο
Πούτιν πρέπει να
καταλάβει μέχρι τώρα ότι
οι Ουκρανοί είναι
πρόθυμοι να πολεμήσουν
για όσο χρόνο χρειάζεται
για να απελευθερώσουν
την χώρα τους,
εξακολουθεί να πιστεύει
ότι ο χρόνος είναι με το
μέρος του. Αυτό
συμβαίνει γιατί ο Πούτιν
αναμένει από τις Δυτικές
κυβερνήσεις και
κοινωνίες να χάσουν την
θέληση και το ενδιαφέρον
τους στο να συνεχίσουν
να βοηθούν την Ουκρανία.
Εάν ο Πούτιν ή οι βοηθοί
του παρακολουθούσαν την
τηλεοπτική περσόνα
Tucker Carlson στο Fox
News ή αν έβλεπαν τις
διαδηλώσεις το περασμένο
φθινόπωρο στην Πράγα, θα
επιβεβαιωνόταν η υποψία
τους για την φθίνουσα
υποστήριξη της Δύσης.
Εάν η
Ρωσία αρχίσει να
κερδίζει στο πεδίο της
μάχης, ή ακόμα και αν
μάχεται σε μια κατάσταση
στασιμότητας, λίγοι θα
θυμούνται την
αξιοσημείωτη ηγεσία του
προέδρου των ΗΠΑ, Τζο
Μπάιντεν, στο να
χαλυβδώσει τον κόσμο για
να βοηθήσει την Ουκρανία
το 2022. Αυτός είναι ο
λόγος για τον οποίο οι
Δυτικοί ηγέτες πρέπει να
αλλάξουν τον τρόπο
προσέγγισης της
σύγκρουσης. Σε αυτό το
στάδιο, η σταδιακή
επέκταση της
στρατιωτικής και
οικονομικής βοήθειας
είναι πιθανό να
παρατείνει τον πόλεμο
επ' αόριστον. Αντίθετα,
το 2023, οι Ηνωμένες
Πολιτείες, το ΝΑΤΟ, και
ο δημοκρατικός κόσμος
ευρύτερα θα πρέπει να
στοχεύουν να
υποστηρίξουν μια
σημαντική πρόοδο. Αυτό
σημαίνει πιο προηγμένα
όπλα, περισσότερες
κυρώσεις κατά της
Ρωσίας, και περισσότερη
οικονομική βοήθεια στην
Ουκρανία. Τίποτα από
αυτά δεν πρέπει να
γίνεται κλιμακωτά.
Πρέπει να παρασχεθούν
γρήγορα, ώστε η Ουκρανία
να κερδίσει αποφασιστικά
στο πεδίο της μάχης
φέτος. Χωρίς μεγαλύτερη
και άμεση υποστήριξη, ο
πόλεμος θα καταλήξει σε
αδιέξοδο, κάτι που είναι
μόνο προς όφελος του
Πούτιν. Τελικά, η Δύση
θα κριθεί από το τι
έγινε τον τελευταίο
χρόνο του πολέμου, όχι
από το τι έγινε τον
πρώτο.
Η ΘΕΩΡΙΑ
ΤΟΥ BIG BANG
Το πιο
σημαντικό βήμα που
μπορούν να κάνουν οι
Ηνωμένες Πολιτείες και
οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ
φέτος είναι να παράσχουν
στην Ουκρανία όπλα που
θα επιτρέψουν στις
ένοπλες δυνάμεις της να
προχωρήσουν στην επίθεση
νωρίτερα και με
μεγαλύτερη επιτυχία στην
ανατολική Ουκρανία. Η
φετινή χρονιά ξεκίνησε
με πολλά ενθαρρυντικά
νέα. Οι Ηνωμένες
Πολιτείες, η Γαλλία, και
η Γερμανία ανακοίνωσαν
σχέδια να παράσχουν στην
Ουκρανία οχήματα μάχης
πεζικού,
συμπεριλαμβανομένων των
M2 Bradley και Strykers,
AMX-10 RC και Marders,
αντίστοιχα. Το Ηνωμένο
Βασίλειο αποφάσισε να
παράσχει δώδεκα άρματα
μάχης Challenger II και
30 αυτοκινούμενα
οβιδοβόλα AS-90 των 155
mm. Οι Ηνωμένες
Πολιτείες και η Γερμανία
ανακοίνωσαν σχέδια να
δώσουν στην Ουκρανία από
μια συστοιχία του
συστήματος αεράμυνας
Patriot [3], και η
Ολλανδία δεσμεύτηκε να
συνεισφέρει πυραύλους
και εκτοξευτές Patriot.
Και τέλος, οι Ηνωμένες
Πολιτείες πήραν την
απόφαση την περασμένη
εβδομάδα να δώσουν στην
Ουκρανία μερικές δεκάδες
άρματα μάχης M1 Abrams,
κάτι που άνοιξε τον
δρόμο στην Γερμανία και
σε άλλες ευρωπαϊκές
χώρες να στείλουν τα
πολυπόθητα γερμανικής
κατασκευής άρματα μάχης
Leopard 2.
Αυτός
είναι ένας δυνατός
τρόπος για να ξεκινήσει
η χρονιά, αλλά η
υποστήριξή μας δεν
πρέπει να σταματήσει
εκεί. Η Ουκρανία
χρειάζεται περισσότερα
από όλα όσα έχουν ήδη
παρασχεθεί. Χρειάζεται
ιδιαίτερα περισσότερα
Συστήματα Πυραύλων
Πυροβολικού Υψηλής
Κινητικότητας (High
Mobility Artillery
Rocket Systems-HIMARS)
και περισσότερα
Κατευθυνόμενα Συστήματα
Πυραύλων Πολλαπλής
Εκτόξευσης (Guided
Multiple Launch Rocket
Systems-GMLR), τα οποία
έχουν αποδειχθεί πολύ
αποτελεσματικά στο πεδίο
της μάχης. Εάν δεν είναι
διαθέσιμα περισσότερα
HIMARS, τότε οι Ηνωμένες
Πολιτείες θα πρέπει να
στείλουν τα Συστήματα
Πυραύλων Πολλαπλής
Εκτόξευσης M270 (M270
Multiple Launch Rocket
Systems). Όσο
περισσότερα πυρομαχικά
μπορούν να παραδοθούν
στην Ουκρανία, τόσο το
καλύτερο. Ο αριθμός των
αρμάτων μάχης που έχει
ανακοινωθεί μέχρι
στιγμής είναι
σημαντικός, αλλά
εξακολουθεί να υστερεί
από αυτό που χρειάζεται
ο ουκρανικός στρατός για
να απωθήσει τους Ρώσους
κατακτητές από την χώρα
του, ειδικά επειδή τα
άρματα μάχης Abrams θα
χρειαστούν πολλούς μήνες
για να κατασκευαστούν,
να εκπαιδευτούν [σε αυτά
οι στρατιώτες], και να
αναπτυχθούν [επί του
πεδίου]. Η Ουκρανία θα
μπορούσε επίσης να
χρησιμοποιήσει αρκετές
εκατοντάδες μαχητικά
οχήματα πεζικού, τα
οποία ξεπερνούν κατά
πολύ αυτά που
υποσχέθηκαν οι Ηνωμένες
Πολιτείες και άλλοι
σύμμαχοι του ΝΑΤΟ τον
Ιανουάριο. Η Ουκρανία θα
μπορούσε επίσης να
χρησιμοποιήσει
περισσότερες συστοιχίες
Patriot, Εθνικά
Προηγμένα Συστήματα
Πυραύλων
Επιφανείας-Αέρος
(National Advanced
Surface-to-Air Missile
Systems, και άλλα
συστήματα αεράμυνας.
Εκτός
από τις μεγαλύτερες
ποσότητες όπλων, οι
Ηνωμένες Πολιτείες και
οι σύμμαχοί τους θα
πρέπει να αναβαθμίσουν
την ποιότητα των όπλων
που παρέχονται. Στην
κορυφή αυτής της λίστας
θα πρέπει να βρίσκεται
το σύστημα πυραύλων
μεγάλου βεληνεκούς που
ονομάζεται ATACMS.
Εκτοξεύει πυραύλους που
μπορούν να ταξιδέψουν
σχεδόν 200 μίλια και
έτσι θα επέτρεπε στις
ουκρανικές δυνάμεις να
επιτεθούν σε ρωσικά
αεροδρόμια και θέσεις
πυρομαχικών στην Κριμαία
και αλλού που είναι
πλέον εκτός εμβέλειας
και προσφέρουν καταφύγιο
σε Ρώσους στρατιώτες που
χρησιμοποιούν όπλα
μεγάλης εμβέλειας για να
επιτεθούν σε ουκρανικές
πόλεις. Η παροχή όπλων
κρούσης μεγάλης
εμβέλειας,
συμπεριλαμβανομένης της
Βόμβας Μικρής Διαμέτρου
Εκτοξευόμενη από Εδάφους
(Ground-Launched Small
Diameter Bomb), θα
μπορούσε να αλλάξει το
παιχνίδι σε μια
ουκρανική επίθεση αυτήν
την άνοιξη. Ο ουκρανικός
στρατός χρειάζεται
επίσης πολύ ισχυρότερες
επιθετικές αεροπορικές
δυνατότητες,
συμπεριλαμβανομένων
μαχητικών αεροσκαφών
MiG-29 σοβιετικής
κατασκευής και
προηγμένων μη
επανδρωμένων αεροσκαφών,
όπως τα μοντέλα Grey
Eagle και Reaper των
ΗΠΑ.
Οι
Ουκρανοί πιλότοι θα
πρέπει επίσης να
ξεκινήσουν την
εκπαίδευση για να πετούν
μαχητικά αεροσκάφη F-16.
Τελικά, είτε σε
μεταγενέστερα στάδια
αυτού του πολέμου είτε
για ενισχυμένη αποτροπή
μετά τον πόλεμο, η
αεροπορία της Ουκρανίας
θα χρειαστεί να αλλάξει
από αεροπλάνα σοβιετικής
ή ρωσικής κατασκευής σε
αμερικανικά μαχητικά
αεροσκάφη. Σε αντάλλαγμα
για την παραλαβή αυτών
των όπλων, ο πρόεδρος
της Ουκρανίας,
Βολοντίμιρ Ζελένσκι, θα
μπορούσε να υπογράψει
μια νομικά δεσμευτική
συμφωνία για τη μη χρήση
αυτών των όπλων για να
χτυπήσει στόχους εντός
της Ρωσίας.
Ο τρόπος
με τον οποίο
ανακοινώνεται αυτή η νέα
στρατιωτική βοήθεια έχει
επίσης σημασία. Αντί να
παρέχει ATACM τον
Μάρτιο, Reapers τον
Ιούνιο, και τζετ τον
Σεπτέμβριο, το ΝΑΤΟ θα
πρέπει να προχωρήσει σε
«Big Bang». Τα σχέδια
για την παροχή όλων
αυτών των συστημάτων θα
πρέπει να ανακοινωθούν
στις 24 Φεβρουαρίου
2023, την πρώτη επέτειο
της εισβολής του Πούτιν.
Μια ανακοίνωση αυτού του
μεγέθους θα παράγει μια
σημαντική ψυχολογική
επίδραση στο Κρεμλίνο
και την ρωσική κοινωνία,
σηματοδοτώντας ότι η
Δύση είναι αφοσιωμένη
στην φιλοδοξία της
Ουκρανίας να
απελευθερώσει όλα τα
κατεχόμενα εδάφη. Ήδη οι
προπαγανδιστές του
Κρεμλίνου στην τηλεόραση
οδύρονται ότι πολεμούν
ένα καλά οπλισμένο και
πλούσιο ΝΑΤΟ, το οποίο
έχει μεγαλύτερους πόρους
από την Ρωσία. Στις 24
Φεβρουαρίου, ο Μπάιντεν
και οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ
θα μπορούσαν να
τροφοδοτήσουν αυτήν την
αντίληψη ότι θα ήταν
μάταιο για την Ρωσία να
συνεχίσει τον αγώνα της.
ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Αμέσως
μετά την έναρξη του
πολέμου, πολλοί
παρατηρητές,
συμπεριλαμβανομένου και
εμού, ανησυχούσαν ότι ο
Πούτιν θα θεωρούσε την
παροχή αυτών των ειδών
επιθετικών όπλων ως
κλιμάκωση. Και όμως,
μετά την ανάπτυξη αυτών
των μεγάλων οπλικών
συστημάτων, ο Πούτιν
μέχρι στιγμής δεν έχει
κλιμακώσει ακόμη. Ο
λόγος είναι απλός: ο
Πούτιν δεν έχει καλό
τρόπο να το κάνει. Ήδη
χρησιμοποιεί πανάκριβους
πυραύλους κρουζ για να
επιτεθεί σε
πολυκατοικίες. Δεν
μπορεί να επιτεθεί στο
ΝΑΤΟ, για να μην
ρισκάρει έναν ευρύτερο
πόλεμο που η Ρωσία θα
έχανε γρήγορα. Αυτό του
αφήνει μόνο την πυρηνική
επιλογή, αλλά ακόμη και
αυτό δεν θα τον
εξυπηρετούσε ιδιαίτερα.
Όλοι συμφωνούν ότι μια
πυρηνική επίθεση
εναντίον των Ηνωμένων
Πολιτειών ή άλλων χωρών
του ΝΑΤΟ είναι εκτός
συζήτησης, επειδή η
αμοιβαία εξασφαλισμένη
καταστροφή εξακολουθεί
να ισχύει. Οι
πιθανότητες ο Πούτιν να
χρησιμοποιήσει ένα
τακτικό πυρηνικό όπλο
εντός της Ουκρανίας
είναι επίσης πολύ
απίθανες, καθώς δεν θα
εξυπηρετούσε κανέναν
προφανή στόχο στο πεδίο
της μάχης. Δεν θα
εμπόδιζε τους Ουκρανούς
να πολεμήσουν. Ακριβώς
το αντίθετο: θα
δεσμεύονταν εκ νέου να
νικήσουν την Ρωσία,
ακόμη και να εξαπολύσουν
περισσότερες επιθέσεις,
συμπεριλαμβανομένων
μυστικών επιχειρήσεων
εναντίον στόχων εντός
της Ρωσίας. Η χρήση
πυρηνικού όπλου στην
Ουκρανία θα συγκέντρωνε
επίσης μεγαλύτερη
αντίθεση στον πόλεμο σε
όλο τον κόσμο,
συμπεριλαμβανομένου του
Πεκίνου, εντός της
ρωσικής κοινωνίας, και
ίσως ακόμη και μεταξύ
των στρατηγών της
Ρωσίας. Προφανώς, οι
Ουκρανοί θα υποφέρουν
περισσότερο από μια
τέτοια επίθεση, και
ωστόσο είναι οι ίδιοι
που προτρέπουν την Δύση
να μην αποθαρρύνεται από
τον πυρηνικό εκβιασμό
του Πούτιν.
Υπάρχουν
κίνδυνοι για την παροχή
περισσότερων και
καλύτερων όπλων στην
Ουκρανία, αλλά υπάρχουν
επίσης κίνδυνοι από την
μη παροχή τους. Εάν ο
πόλεμος στην Ουκρανία
συνεχιστεί για χρόνια,
πολλοί περισσότεροι
άνθρωποι —Ουκρανοί πρώτα
και κύρια, αλλά και
Ρώσοι— θα πεθάνουν. Το
«αδιέξοδο» στο πεδίο της
μάχης είναι ένας
ευφημισμός για
συνεχιζόμενο θάνατο και
καταστροφή. Αυτό είναι
το κόστος της σταδιακής
κλιμάκωσης.
Ο
παρατεταμένος πόλεμος
κινδυνεύει επίσης να
χάσει την δημόσια
υποστήριξη στις Ηνωμένες
Πολιτείες και την
Ευρώπη. Στα τέλη του
2022, ο Μπάιντεν
υπέγραψε ένα νέο πακέτο
βοήθειας 45
δισεκατομμυρίων δολαρίων
για την Ουκρανία. Αυτό
θα χρηματοδοτήσει την
στρατιωτική βοήθεια των
ΗΠΑ μέχρι το τέλος του
τρέχοντος έτους,
συμπεριλαμβανομένων νέων
οπλικών συστημάτων όπως
ATACM και μαχητικά
αεροσκάφη, εάν δοθεί το
πράσινο φως. Αλλά τώρα
που η Βουλή των
Αντιπροσώπων βρίσκεται
υπό τον έλεγχο των
Ρεπουμπλικανών, οι
μελλοντικές πιστώσεις θα
μπορούσαν να είναι
λιγότερες. Εάν ο πόλεμος
διαρκέσει μέχρι το τέλος
του έτους χωρίς
σημαντικές ουκρανικές
νίκες, η κυβέρνηση
Μπάιντεν θα δυσκολευτεί
να επιτύχει την ανανέωση
από το Κογκρέσο για ένα
νέο πακέτο στρατιωτικής
και οικονομικής
βοήθειας, ειδικά καθώς
οι προεδρικές εκλογές
κορυφώνονται με
τουλάχιστον έναν
σημαντικό υποψήφιο, τον
Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος
δεν είναι οπαδός της
βοήθειας προς την
Ουκρανία. Η συζήτηση για
την βοήθεια θα γίνει πιο
έντονη και στις
ευρωπαϊκές πρωτεύουσες,
εάν το 2023 επιφέρει
μόνο μικρές αλλαγές στο
πεδίο της μάχης. Οι
κίνδυνοι της σταδιακής
κλιμάκωσης αυξάνονται με
την πάροδο του χρόνου.
ΣΦΙΞΙΜΟ
ΤΗΣ ΜΕΓΓΕΝΗΣ
Οι
κυβερνήσεις που
υποστηρίζουν την
Ουκρανία πρέπει επίσης
να επιβάλουν δραματικές
κυρώσεις. Οι Ηνωμένες
Πολιτείες θα πρέπει να
πρωτοστατήσουν ορίζοντας
την Ρωσική Ομοσπονδία[4]
ως κράτος χορηγό της
τρομοκρατίας. Κάτι
τέτοιο θα ενίσχυε πρώτα
την αμερικανική καταδίκη
των ρωσικών
τρομοκρατικών ενεργειών
στην Ουκρανία και σε
άλλες χώρες. Υπάρχουν
όμως και πρακτικά
αποτελέσματα: οι πολίτες
και οι εταιρείες των ΗΠΑ
δεν θα μπορούν πλέον να
συμμετέχουν σε
οικονομικές συναλλαγές
με την ρωσική κυβέρνηση.
Οι συναλλαγές με ρωσικές
κρατικές τράπεζες,
κρατικές επιχειρήσεις,
και άτομα που
σχετίζονται με την
κυβέρνηση θα ελέγχονται
με μεγαλύτερη προσοχή.
Οι έλεγχοι επί των
εξαγωγών, των
επανεξαγωγών, και της
μεταφοράς ειδών διπλής
χρήσης θα ενισχυθούν.
Όμως
ένας χαρακτηρισμός για
τρομοκρατία δεν θα
έκλεινε όλα τα
παραθυράκια. Οι Ηνωμένες
Πολιτείες, μαζί με άλλες
χώρες του συνασπισμού
των κυρώσεων, θα πρέπει
να επιβάλουν κυρώσεις
πλήρους αποκλεισμού σε
όλες τις μεγάλες ρωσικές
τράπεζες, όπως η
Gazprombank, καθώς και
σε όλες τις κρατικές
επιχειρήσεις -όλες τους-
συμπεριλαμβανομένης της
Rosatom, της κρατικής
εταιρείας πυρηνικής
ενέργειας της Ρωσίας.
Φυσικά, οι εξαιρέσεις
για την χρηματοδότηση
των ρωσικών εξαγωγών
τροφίμων και λιπασμάτων
θα πρέπει να
παραμείνουν, αλλά η Δύση
πρέπει να καταστήσει πιο
δύσκολες, και επομένως
πιο ακριβές, τις
συναλλαγές των ρωσικών
εταιρειών με τον έξω
κόσμο.
Πρέπει
να επιβληθούν νέες
κυρώσεις για να
αποκοπούν όλες οι
κρίσιμες τεχνολογίες που
βοηθούν την πολεμική
μηχανή του Πούτιν [5],
από μικροεπεξεργαστές
που απαιτούνται για την
κατασκευή έξυπνων όπλων
έως όλες τις μορφές
εισαγόμενης τεχνολογίας
πληροφοριών στις οποίες
βασίζεται η ρωσική
κυβέρνηση και η
οικονομία. Το G-7 θα
πρέπει να μειώσει
περαιτέρω το ανώτατο
όριο τιμών στις εξαγωγές
ρωσικού πετρελαίου, από
το σημερινό όριο των 60
δολαρίων σε 30 δολάρια
το βαρέλι, και να
επιβάλει μεγαλύτερες
κυρώσεις για ναυτιλιακές
εταιρείες, ασφαλιστικούς
οργανισμούς, και
τράπεζες που παραβιάζουν
το ανώτατο όριο τιμών.
Και πρέπει να ασκήσουν
μεγαλύτερη πίεση στις
αμερικανικές και
ευρωπαϊκές εταιρείες που
εξακολουθούν να
δραστηριοποιούνται στην
Ρωσία ή με την Ρωσία.
Αυτές οι εταιρείες δεν
μπορούν να συνεχίσουν να
πληρώνουν φόρους σε ένα
τρομοκρατικό κράτος.
Πρέπει να φύγουν.
Οι
επιμέρους κυρώσεις
πρέπει να επεκταθούν
δραματικά για να
συμπεριλάβουν όλους τους
Ρώσους ολιγάρχες που δεν
έχουν ακόμη τιμωρηθεί
αλλά υποστηρίζουν τον
Πούτιν, όλους τους
κυβερνητικούς
αξιωματούχους, όλα τα
κορυφαία στελέχη και τα
μέλη του διοικητικού
συμβουλίου των κρατικών
επιχειρήσεων, όλους τους
προπαγανδιστές που
υποστηρίζουν τον πόλεμο,
όλους τους Ρώσους
στρατιώτες που πολεμούν
στην Ουκρανία, και τα
μέλη της οικογένειας
όλων αυτών των
κατηγοριών. Η επιβολή
κυρώσεων σε κατηγορίες
ανθρώπων, —μέλη του
κόμματος της Ενωμένης
Ρωσίας, κυβερνητικούς
αξιωματούχους,
στρατιώτες κ.λπ.— και
όχι σε συγκεκριμένα
άτομα, έχει το πρόσθετο
πλεονέκτημα ότι δίνει
στους Ρώσους την επιλογή
να παραιτηθούν ως τρόπος
για να βγουν από την
λίστα των κυρώσεων.
Τουλάχιστον, οι χώρες
που συμμετέχουν στο
καθεστώς κυρώσεων θα
μπορούσαν να αρχίσουν να
επεκτείνουν τους
καταλόγους τους για να
συμπεριλάβουν όλους
όσους έχουν ήδη
αναγνωριστεί από την
Εθνική Υπηρεσία Πρόληψης
της Διαφθοράς της
Ουκρανίας ως άξιοι
κυρώσεων. Οι χώρες που
επιβάλλουν κυρώσεις [6]
πρέπει επίσης να
συντονίζουν τις
δραστηριότητές τους έτσι
ώστε εάν ένας Ρώσος
υποβληθεί σε κυρώσεις σε
μια χώρα, το άτομο αυτό
να εμφανίζεται αμέσως
στον κατάλογο κυρώσεων
όλων των χωρών που
συμμετέχουν στο καθεστώς
κυρώσεων.
Νέοι
ταξιδιωτικοί περιορισμοί
θα πρέπει επίσης να
επιβληθούν σε όλους τους
Ρώσους πολίτες. Η πλήρης
απαγόρευση ταξιδιού σε
όλες τις δημοκρατικές
χώρες είναι μια επιλογή,
αν και διακινδυνεύει να
αποξενώσει τους Ρώσους
που αντιτίθενται στον
πόλεμο. Μια άλλη επιλογή
είναι να υποχρεωθούν
όλοι οι Ρώσοι που θέλουν
να ταξιδέψουν σε
δημοκρατικές χώρες να
πληρώσουν ένα πρόσθετο
«ουκρανικό τέλος
ανασυγκρότησης» επιπλέον
του κόστους της βίζας
τους. Εάν δεν θέλουν να
πληρώσουν ένα τέτοιο
τέλος από φόβο ότι
σηματοδοτεί υποστήριξη
για την Ουκρανία, τότε
μπορούν να κάνουν
διακοπές στο Μινσκ αντί
για την Βαρκελώνη. Ο
τρόπος με τον οποίο
ανακοινώνονται αυτές οι
νέες κυρώσεις έχει
επίσης σημασία. Είναι
καλύτερο να γίνει
ταυτόχρονα από τις
συμμετέχουσες χώρες στις
24 Φεβρουαρίου.
Ταυτόχρονα, οι
δημοκρατίες θα πρέπει να
διευκολύνουν τους Ρώσους
που αντιτίθενται στον
πόλεμο να αυτομολήσουν.
Οι δεκάδες χιλιάδες από
τους καλύτερους και
ευφυέστερους της Ρωσίας
που έχουν ήδη διαφύγει
θα πρέπει να λάβουν βίζα
εργασίας για να
παραμείνουν στην Ευρώπη
και τις Ηνωμένες
Πολιτείες. Στους άνδρες
που διέφυγαν από την
Ρωσία για να αποφύγουν
τον στρατό θα πρέπει να
δοθούν κίνητρα να μην
επιστρέψουν μέχρι να
τελειώσει ο πόλεμος. Οι
Ρώσοι ηγέτες της
αντιπολίτευσης και οι
ανεξάρτητοι
δημοσιογράφοι που ζουν
στην εξορία θα πρέπει να
μπορούν να λαμβάνουν
βίζα και άδειες
εργασίας, να ανοίγουν
τραπεζικούς
λογαριασμούς, να
χρησιμοποιούν πιστωτικές
κάρτες, και να
δημιουργούν έσοδα από τα
κανάλια τους στο YouTube
με πολύ μεγαλύτερη
ευκολία από όσο σήμερα.
ΧΡΗΜΑΤΑ
ΚΑΙ ΜΗΝΥΜΑΤΑ
Η
Ουκρανία χρειάζεται
περισσότερα χρήματα και
η Δύση πρέπει να βρει
νέους τρόπους για να τα
προσφέρει. Ο προφανής
τρόπος για να ξεκινήσουν
είναι να μεταφερθούν τα
περισσότερα από 300
δισεκατομμύρια δολάρια
σε αποθεματικά της
Ρωσικής Κεντρικής
Τράπεζας που κατέχει
αυτή τη στιγμή η Δύση
στην κυβέρνηση της
Ουκρανίας. Αξιωματούχοι
του Υπουργείου
Οικονομικών και
Δημοσιονομικών στις
Ηνωμένες Πολιτείες και
την Ευρώπη είναι
νευρικοί για τέτοιες
κινήσεις. Όμως, κρατικές
περιουσίες έχουν
κατασχεθεί νόμιμα στο
παρελθόν, σε μέρη όπως
το Ιράκ και το
Αφγανιστάν, και αυτό θα
έπρεπε να γίνει τώρα
[7]. (Επιπλέον, κάτι
τέτοιο τώρα έχει το
πρόσθετο πλεονέκτημα ότι
στέλνει ένα αποτρεπτικό
μήνυμα στην Κίνα σχετικά
με την εισβολή στην
Ταϊβάν, καθώς το Πεκίνο
έχει πολλά περισσότερα
χρηματοοικονομικά
αποθεματικά που
επενδύονται στην Δύση).
Επιπλέον, ακολουθώντας
το παράδειγμα της
καναδικής κυβέρνησης, θα
πρέπει επίσης να
εξεταστεί το ενδεχόμενο
κατάσχεσης και μεταφοράς
στην Ουκρανία των
δεσμευμένων περιουσιακών
στοιχείων των Ρώσων
ολιγαρχών. Οι Δυτικές
χώρες θα πρέπει να
επιβάλουν φόρο εισαγωγής
σε όλα τα ρωσικά αγαθά
και εξαγωγικό φόρο σε
όλα τα αγαθά και τις
υπηρεσίες που παρέχονται
στην Ρωσία, τα έσοδα από
τα οποία θα μεταφερθούν
στο ουκρανικό ταμείο
ανασυγκρότησης. Και ο
ολοκληρωμένος σχεδιασμός
για την μεταπολεμική
ανοικοδόμηση της
Ουκρανίας, ύψους
εκατοντάδων
δισεκατομμυρίων
δολαρίων, θα πρέπει να
ξεκινήσει σήμερα —μια
προσπάθεια που θα πρέπει
να περιλαμβάνει μια
διεθνή διάσκεψη
δέσμευσης.
Οι
αυστηρότερες κυρώσεις
αποκόπτουν την Ρωσία από
τον κόσμο, αλλά η Δύση
θα πρέπει ταυτόχρονα να
κάνει περισσότερα για να
αγγίξει τις καρδιές και
τα μυαλά της Ρωσίας. Το
χρηματοδοτούμενο από τις
ΗΠΑ Radio Free
Europe/Radio Liberty
σχεδόν τριπλασίασε [8]
το κοινό του, το
μεγαλύτερο μέρος του
οποίου βρίσκεται στην
Ρωσία και την Ουκρανία,
μετά την έναρξη του
πολέμου. Τα ρωσικά
ανεξάρτητα μέσα
ενημέρωσης που
λειτουργούν τώρα εκτός
Ρωσίας διεύρυναν επίσης
[9] το κοινό τους. Η
τηλεθέαση των καναλιών
στο YouTube που
διαχειρίζονται
συνάδελφοι του
φυλακισμένου ηγέτη της
αντιπολίτευσης, Αλεξέι
Ναβάλνι, αυξήθηκε επίσης
δραματικά το 2022. Τα
δύο κανάλια που
δημιούργησε αρχικά ο
Ναβάλνι έχουν
τουλάχιστον 9,5
εκατομμύρια συνδρομητές.
Αλλά κάθε ένα από αυτά
τα κανάλια θα επωφεληθεί
από περισσότερους
πόρους, νέες μεθόδους
χρηματοδότησης,
ευκολότερη πρόσβαση στις
βίζες εργασίας [10], και
τεχνολογίες που θα τους
βοηθήσουν να διεισδύσουν
στο πληροφοριακό
Σιδηρούν Παραπέτασμα του
Πούτιν. Θα πρέπει να
επιχειρηθούν νέοι τρόποι
επικοινωνίας με τους
Ρώσους —είτε μέσω
μηνυμάτων κειμένου,
μεγαλύτερης χρήσης των
καναλιών TikTok και
Telegram, ή πιο
διακριτικών πολιτιστικών
μηνυμάτων αντί για
άμεσες ειδήσεις.
Όσο
Ρώσοι στρατιώτες
καταλαμβάνουν την χώρα
τους, οι Ουκρανοί θα
πολεμούν. Θα πολεμήσουν
με ή χωρίς νέα προηγμένα
όπλα, με ή χωρίς
σκληρότερες κυρώσεις, με
ή χωρίς χρήματα για να
τους βοηθήσουν να
διαχειριστούν την χώρα
τους. Η κατανόηση αυτής
της βασικής γνώσης
σχετικά με την ουκρανική
νοοτροπία σήμερα οδηγεί
σε μια προφανή πολιτική
σύσταση προς την Δύση:
βοηθήστε την Ουκρανία να
κερδίσει όσο το δυνατόν
γρηγορότερα.
Ο
καλύτερος τρόπος για να
τιμήσουμε την 24η
Φεβρουαρίου, την επέτειο
της εισβολής του Πούτιν,
είναι να καταστήσουμε
σαφές ότι αυτή είναι η
στρατηγική της Δύσης.
Αυτό απαιτεί την
ανάπτυξη -συντονισμένη
από δεκάδες χώρες την
ίδια μέρα- περισσότερων
και καλύτερων όπλων,
αυστηρότερων κυρώσεων,
νέας οικονομικής
βοήθειας, μεγαλύτερες
προσπάθειες δημόσιας
διπλωματίας, και μια
αξιόπιστη δέσμευση για
μεταπολεμική
ανοικοδόμηση. Αυτός
είναι επίσης ο καλύτερος
τρόπος για να αποφευχθεί
να βρεθούμε στην ίδια
κατάσταση όταν φτάσει η
24η Φεβρουαρίου του
2024.
Ο
MICHAEL McFAUL είναι
καθηγητής Πολιτικής
Επιστήμης, ανώτερος
συνεργάτης στο
Ινστιτούτο Hoover, και
διευθυντής του
Ινστιτούτου Διεθνών
Σπουδών Freeman Spogli
στο Πανεπιστήμιο
Στάνφορντ. Υπηρέτησε για
πέντε χρόνια στην
κυβέρνηση Ομπάμα, μεταξύ
των οποίων από το 2012
έως το 2014 ως Πρέσβυς
των ΗΠΑ στην Ρωσία.
Είναι ο συγγραφέας του
βιβλίου με τίτλο From
Cold War to Hot Peace: A
U.S. Ambassador in
Putin’s Russia [1].
