Όπως γράφει το Money Review, ο λόγος για το τέλος επιτηδεύματος, το οποίο καθώς οδεύουμε προς την λήξη και της μεταμνημονιακής περιόδου –και αφού έχει συμπληρώσει ήδη 12 χρόνια εφαρμογής- μπαίνει και πάλι στο «μικροσκόπιο». Η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην έκθεση της για την αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας ζητά το τέλος επιτηδεύματος να αξιολογηθεί εκ νέου καθώς με την επιβάρυνση να κυμαίνεται από τα 650 έως και τα 1.000 ευρώ, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα ειδικά στις επιχειρήσεις με περιορισμένα έσοδα.

Ο προβληματισμός για την κυβέρνηση συνίσταται στο ότι το τέλος επιτηδεύματος αποδίδει περί τα 350 εκατ. ευρώ ετησίως, ποσό που δύσκολα μπορεί να το χάσει το υπουργείο Οικονομικών σε μια περίοδο που αναζητείται δημοσιονομικός χώρος για να στηριχτούν οι πολιτικές καταπολέμησης της ακρίβειας. Επειδή όμως το άδικο του τέλους επιτηδεύματος είναι προφανές, στο τραπέζι έχουν ήδη πέσει διάφορα σενάρια.

Το πρώτο προβλέπει το οριζόντιο «κούρεμα» του ποσού κατά ένα ποσοστό που θα «αντέξει» ο προϋπολογισμός. Το… εύηχο 50% κοστίζει περί τα 170 εκατ. ευρώ.

Το δεύτερο σενάριο, αντλεί την έμπνευση από τις πρώτες κιόλας ημέρες σχεδιασμού του τέλους επιτηδεύματος που δεν επιβλήθηκε ποτέ ως τέτοιο αλλά ως ένα οριζόντιο χαράτσι. Ποια ήταν η αρχική λογική στην οποία πολλοί ζητούν να επιστρέψουμε; Το τέλος επιτηδεύματος να εξακολουθήσει να υπάρχει αλλά να το καταβάλλουν μόνο όσοι επιμένουν να ασκούν μια επιχειρηματική δραστηριότητα που τους προκαλεί ζημιά. Δηλαδή, ο νομοταγής που δηλώνει κέρδη 100.000 ευρώ από την επιχειρηματική του δραστηριότητα και πληρώνει φόρο με συντελεστή ακόμη και 44%, να μην επιβαρύνεται και με επιπλέον 650 ευρώ ως ύποπτος φοροδιαφυγής. Αυτά τα χρήματα να τα καταβάλλει μόνο όποιος δεν πληρώνει καθόλου φόρο εισοδήματος. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα του «τέλους επιτηδεύματος». Να καταβάλλεις ένα τέλος για την άσκηση του επαγγέλματος το οποίο όμως θα επιστρέφεται ή θα μηδενίζεται αν το επάγγελμα αποδίδει, γεμίζοντας και το ταμείο του επαγγελματία και το ταμείο του κράτους.

Η εφαρμογή μιας τέτοιας λύσης μπορεί να έχει και αρκετά περιορισμένο δημοσιονομικό κόστος καθώς εκτιμάται ότι θα είναι πολλοί αυτοί που θα επιλέξουν να προσαρμόσουν προς τα πάνω τα φορολογητέα τους κέρδη για να απαλλαγούν από το τέλος επιτηδεύματος. Και αυτό για το κράτος θα σημαίνει περισσότερα φορολογικά έσοδα από τον φόρο εισοδήματος και (κυρίως) από τον ΦΠΑ. 

Οι τελικές αποφάσεις θα ληφθούν στο πλαίσιο κατάρτισης του προϋπολογισμού του 2023. Αυτό θα γίνει μέσα στο καλοκαίρι καθώς το προσχέδιο θα πρέπει να είναι έτοιμο μέσα στον Σεπτέμβριο ενώ οι βασικές πολιτικές για την επόμενη χρονιά θα πρέπει να έχουν κλειδώσει πριν από την ΔΕΘ.