Οι διαφορές, ωστόσο, δεν είναι μόνο συγκυριακές. Τα σημερινά αδιέξοδα του Παρισιού αποτελούν απόρροια δεκαετιών. Η Γαλλία έχει παραδοσιακά υψηλότερες δημόσιες δαπάνες από την Ιταλία και μεγαλύτερα ελλείμματα, ενώ σπανίως πλησιάζει τον στόχο του 3% που θέτει η Ε.Ε. Παρά τις μεταρρυθμίσεις Μακρόν, η πανδημία και οι κρίσεις που ακολούθησαν διατήρησαν τις δαπάνες σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα, τα μεγαλύτερα μεταξύ των προηγμένων οικονομιών σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ.

Αντίθετα, η Ιταλία –παρά το βαρύτερο χρέος της– έχει επιδείξει καλύτερη δημοσιονομική πειθαρχία τα τελευταία χρόνια, επωφελούμενη από την ψηφιοποίηση των φορολογικών διαδικασιών και την αυστηρότερη εποπτεία πληρωμών. Στη Γαλλία, οι φοροελαφρύνσεις στις επιχειρήσεις δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, με αποτέλεσμα να παραμένει το δημοσιονομικό χάσμα.

Παρά το γεγονός ότι το ΑΕΠ της Γαλλίας παραμένει αισθητά υψηλότερο από το ιταλικό, η απόσταση μεταξύ των δύο χωρών σε κρίσιμους δείκτες συρρικνώνεται. Το αυξανόμενο κόστος εξυπηρέτησης του χρέους, σε συνδυασμό με τα υψηλότερα επιτόκια, απειλεί να πιέσει περαιτέρω τις δημόσιες οικονομίες και των δύο. Και ενώ οι κοινωνικές δαπάνες βρίσκονται σε κορυφαία επίπεδα διεθνώς, οι πολίτες και στις δύο χώρες δηλώνουν χαμηλή ικανοποίηση από τις παρεχόμενες υπηρεσίες.