Σύμφωνα με το BreakingViews του Reuters, η απόδοση των 10ετών ομολόγων της Γαλλίας διαμορφώνεται γύρω στο 3,42%, ενώ της Ιταλίας κοντά στο 3,57%. Η διαφορά είναι πλέον ελάχιστη, όταν την τελευταία δεκαετία το μέσο spread βρισκόταν στις 120 μονάδες βάσης. Ήδη το Παρίσι πληρώνει ακριβότερα από τη Ρώμη για δανεισμό στην εξαετία, ενώ το κόστος του ξεπερνά εκείνο της Ισπανίας και ακόμη και της Ελλάδας, η οποία κάποτε θεωρούνταν ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης.

Παρά το γεγονός ότι το ιταλικό χρέος είναι πολύ υψηλότερο (137% του ΑΕΠ φέτος έναντι 116% της Γαλλίας), οι επενδυτές δεν δείχνουν να ανησυχούν το ίδιο. Ούτε και η ασθενής ανάπτυξη αποτελεί λόγο ανησυχίας, αφού για το 2026 το ΔΝΤ προβλέπει 0,8% στην Ιταλία και 1% στη Γαλλία.

Η διαφοροποίηση οφείλεται κυρίως στη δημοσιονομική πολιτική. Από την ανάληψη της εξουσίας τον Οκτώβριο του 2022, η Ιταλίδα πρωθυπουργός Giorgia Meloni ακολούθησε πιο συνετή γραμμή, οδηγώντας σε σημαντική μείωση του ελλείμματος: από περίπου 7% το 2023 σε 3,2% φέτος, με εκτίμηση να υποχωρήσει κάτω από το όριο του 3% της Ε.Ε. το 2026.

Αντίθετα, η Γαλλία υπό τον Emmanuel Macron δεν αντέδρασε εγκαίρως μετά τα έκτακτα μέτρα στήριξης της πανδημίας. Το έλλειμμα ξεπέρασε το 5% του ΑΕΠ το 2023 και στη συνέχεια διογκώθηκε, με την Capital Economics να προβλέπει άνοδο του χρέους την επόμενη πενταετία, σε αντίθεση με τη σταθεροποίηση της Ιταλίας.

Όπως σημειώνει το BreakingViews, η Ιταλία βιώνει σπάνια πολιτική σταθερότητα, με τον τρικομματικό συνασπισμό της Meloni να αναμένεται να διατηρηθεί έως τις εκλογές του 2027. Ο Macron, αντίθετα, στερείται αυτής της πολυτέλειας. Η απόφασή του να προκηρύξει πρόωρες εκλογές τον Ιούνιο του 2024 οδήγησε σε κυβερνήσεις μειοψηφίας υπό δύο πρωθυπουργούς, οι οποίοι απέτυχαν να αποκαταστήσουν τη δημοσιονομική ισορροπία. Ως εκ τούτου, μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2027, το Παρίσι δύσκολα θα δει ουσιαστική αλλαγή στη δημοσιονομική του πορεία.