|
Μόλις
αυτή την εβδομάδα, η
Financial
Times
έγραψε ότι 10
startups
τεχνητής νοημοσύνης —
καμία από τις οποίες δεν
έχει κανένα κέρδος —
απέκτησαν σχεδόν 1
τρισεκατομμύριο δολάρια
σε κεφαλαιοποίηση αγοράς
τους τελευταίους 12
μήνες. (Με άλλα λόγια,
για να χρησιμοποιήσουμε
έναν τεχνικό όρο, τρελά
πράγματα.)
Ακόμη
και καθώς οι αναλυτές
της
Wall
Street
και τα τεχνολογικά μέσα
αμφισβητούν όλο και
περισσότερο τον
υπερβολικό ενθουσιασμό,
συγκρίνοντας διστακτικά
με τα τέλη της δεκαετίας
του 1990, η αντίδραση
της βιομηχανίας
AI
είναι να σηκώνει τους
ώμους και να
παρακολουθεί τις
αποτιμήσεις να
ανεβαίνουν όλο και
περισσότερο. Οι πιστοί
της
AI
πιστεύουν ότι η
τεχνολογία θα διαταράξει
(με καλό τρόπο,
ελπίζουμε!) σχεδόν κάθε
πτυχή της σύγχρονης
ζωής, από τα λειτουργικά
συστήματα κινητών έως τα
φάρμακα και τα
χρηματοοικονομικά. Και
ακόμη και αν υπάρχει
φούσκα, λένε οι
υποστηρικτές, η φούσκα
των
dot-com
μας έδωσε εταιρείες όπως
η
Amazon,
και το διαδίκτυο έγινε,
εεε, το διαδίκτυο.
Υπάρχουν
πολλοί σκεπτικιστές που
αμφισβητούν τον
ενθουσιασμό γύρω από την
AI,
αν και λίγοι
επαγγελματίες αναλυτές
της αγοράς το έχουν
κάνει με τόση ένταση όσο
ο
Julien
Garran,
ερευνητής και συνεργάτης
στη βρετανική εταιρεία
MacroStrategy
Partnership.
Στις
αρχές αυτού του μήνα, ο
Garran
δημοσίευσε μια έκθεση
υποστηρίζοντας ότι
βρισκόμαστε «στη
μεγαλύτερη και πιο
επικίνδυνη φούσκα που
έχει δει ποτέ ο κόσμος».
Ο
Garran
καταλήγει ότι υπάρχει
«λανθασμένη κατανομή
κεφαλαίων στις ΗΠΑ» που
καθιστά τον τρέχοντα
ενθουσιασμό 17 φορές
μεγαλύτερο από τη φούσκα
των
dot-com
και τέσσερις φορές
μεγαλύτερο από τη φούσκα
ακινήτων του 2008.
Αυτό,
φυσικά, είναι μια
τολμηρή δήλωση για ένα
φαινόμενο που είναι
γνωστό ότι είναι δύσκολο
να προβλεφθεί.
Καθώς
συναντηθήκαμε (εικονικά)
αυτή την εβδομάδα με τον
Garran,
μιλήσαμε για τις φούσκες
και γιατί πιστεύει ότι ο
ενθουσιασμός γύρω από
την
AI
είναι, για να
παραφράσουμε την έκθεσή
του, όχι απλώς «λίγο
κακός» αλλά μάλλον «η
αντίθεση της
κοινωνικοοικονομικής
προόδου».
Η
ακόλουθη συνέντευξη έχει
επεξεργαστεί για λόγους
μήκους και σαφήνειας.
Nightcap:
Η τελευταία σας έκθεση
για την
AI
προκάλεσε μεγάλη αίσθηση
στα χρηματοοικονομικά
και τεχνολογικά μέσα,
όπως εγώ. Μπορείτε να
μου εξηγήσετε τα βασικά
σημεία;
Garran:
Στην καρδιά της έκθεσης
βρίσκεται ένας χρυσός
κανόνας που έχω
αναπτύξει: αν
χρησιμοποιείτε μεγάλα
μοντέλα γλώσσας (LLM)
για να δημιουργήσετε μια
εφαρμογή ή μια υπηρεσία,
δεν μπορεί ποτέ να είναι
εμπορική.
Ένας
λόγος είναι ο τρόπος που
κατασκευάστηκαν. Το
αρχικό
LLM
δημιουργήθηκε
χρησιμοποιώντας
διανύσματα για να
κατανοήσει την
πιθανότητα λέξεων να
ακολουθούν η μία την
άλλη σε μια πρόταση. Και
ενώ είναι πολύ έξυπνα
και απαιτεί πολύ καλή
μηχανική για να τα
φτιάξεις, είναι επίσης
πολύ περιορισμένα.
Το
δεύτερο πρόβλημα είναι ο
τρόπος που εφαρμόστηκαν
στον προγραμματισμό.
Αυτό που έχουν μάθει από
τον υπάρχοντα κώδικα —
τόσο δημόσιο όσο και
ιδιωτικό — σημαίνει ότι
στην ουσία σου δείχνουν
έτοιμα κομμάτια κώδικα.
Αυτό, πάλι, είναι
περιοριστικό αν θέλεις
να αναπτύξεις νέες
εφαρμογές.
Και το
τρίτο σύνολο
προβλημάτων, όσον αφορά
την κατασκευή τους,
αφορά την κλιμάκωση.
Υπάρχει πραγματικό
πρόβλημα σε κάποιο
σημείο όσον αφορά το
πόσα πρέπει να ξοδέψεις
για να τα βελτιώσεις. Θα
έλεγα ότι είναι βέβαιο
ότι οι (προγραμματιστές)
έχουν φτάσει σε ένα
«τοίχο κλιμάκωσης».
Διαφορετικά, θα
κυκλοφορούσαν μοντέλα
που να βελτιώνονται
εμφανώς κάθε φορά που
παρουσιάζουν νέο προϊόν
στην αγορά. Και από τότε
που κυκλοφόρησε το
ChatGPT
4 τον Μάρτιο του 2023,
δεν έχουν ανεβάσει
σημαντικά τον πήχη.
Nightcap:
Τι γίνεται με το
επιχείρημα ότι το
ChatGPT,
παρότι όχι τέλειο,
μπορεί να κάνει κάποια
χαμηλού επιπέδου
επαναλαμβανόμενη δουλειά
και να αυξήσει την
παραγωγικότητα;
Garran:
Υπάρχουν ορισμένες
«άχρηστες» δουλειές —
μέρη της διοίκησης,
συμβουλευτικά, δουλειές
όπου οι άνθρωποι δεν
ελέγχουν αν κάνεις σωστά
τη δουλειά σου ή δεν
ξέρουν αν είναι σωστά.
Οπότε μπορείς να πεις
ότι μπορείς να
αντικαταστήσεις το
άχρηστο με το άχρηστο,
και ναι,
OK,
συμφωνώ ότι πιθανώς
μπορείς, αλλά αυτό δεν
το καθιστά γενικά
χρήσιμο.
Nightcap:
Πώς πρέπει να σκέφτονται
οι απλοί άνθρωποι τα
τεράστια ποσά που ρέουν
στη βιομηχανία;
Garran:
Το οικοσύστημα της
AI
δεν μπορεί πραγματικά να
αυτοσυντηρηθεί. Η
Nvidia
βγάζει πολλά χρήματα…
Όλοι οι άλλοι — τα
data
centers,
οι προγραμματιστές
LLM,
οι προγραμματιστές
λογισμικού που
χρησιμοποιούν
LLM
— είναι όλοι έντονα
ζημιογόνοι.
Συνεπώς,
για να διατηρηθεί η
διαδικασία, χρειάζεται
συνεχής χρηματοδότηση,
γι’ αυτό μοιάζει σαν
μόνιμη χρηματοδοτική
περιοδεία. Αλλά παρά όλα
αυτά, δεν υπάρχει σαφής
τρόπος να μετατρέψουν
αυτά τα κεφάλαια σε
κέρδη. Είναι ελπίδα πάνω
από ρεαλιστική
προσδοκία… Όταν
τελειώσουν οι επενδυτές,
όλο αυτό θα καταρρεύσει.
Nightcap:
Οι επενδυτές όντως
αποσύρονται;
Garran:
Η διάθεση (venture
capital)
να χρηματοδοτήσει
κάποιες από αυτές τις
startups,
ειδικά τους
προγραμματιστές
λογισμικού, αρχίζει να
μειώνεται γιατί οι
αποτιμήσεις είναι τόσο
υψηλές. Αυτό αφήνει
βασικά τη
SoftBank,
η οποία έχει χρειαστεί
να αντλήσει πολύ χρέος
έναντι των μετοχών της
για να χρηματοδοτήσει
την πρώτη δόση της
δέσμευσής της στο
OpenAI,
και έχει ακόμα μια
μεγαλύτερη δεύτερη δόση
να καλύψει.
Υπάρχουν
ξένα κράτη, όπως η
Σαουδική Αραβία. Αλλά
λίγες χώρες έχουν
απεριόριστη οικονομική
δυνατότητα. Και τότε η
Nvidia
μένει σαν «ο τελευταίος
επιζών».
Nightcap:
Βρισκόμαστε στη
διαδικασία αποφούσκωσης
ή η φούσκα μεγαλώνει
ακόμη;
Garran:
Στην
AI
δεν μπορώ να πω ότι
αρχίζει να ξεφουσκώνει.
Μόλις περάσαμε μια
εβδομάδα από τα ιστορικά
υψηλά, οπότε θα ήταν
κάπως αλαζονικό να πω
ότι αυτό ήταν σίγουρα το
ανώτατο σημείο. Αλλά
σίγουρα πλησιάζει.
Nightcap:
Τι γίνεται αν κάνετε
λάθος; Τι γίνεται αν ο
ενθουσιασμός είναι
πραγματικός;
Garran:
Υπάρχουν δύο τρόποι να
κάνω λάθος.
Ο ένας
είναι ότι χρειάζεται
περισσότερος χρόνος για
να σπάσει απ’ όσο
νόμιζα. Οπότε, αν κάνω
λάθος έτσι, απλώς
συνεχίζουν να
δημιουργούν πράγματα που
δεν είναι ουσιαστικά
χρήσιμα για την
οικονομική κοινωνία.
Αν
συνεχιστεί για έναν ή
δύο ακόμη χρόνους επειδή
κατάφεραν να πείσουν
κάποιον να
χρηματοδοτήσει, όλο και
περισσότεροι άνθρωποι
κάνουν πράγματα που δεν
θα αποδώσουν. Το μέλλον
δεν θα είναι τόσο
φωτεινό. Το μελλοντικό
ΑΕΠ θα είναι χαμηλότερο
απ’ ό,τι θα ήταν αν δεν
το έκαναν, και απλώς θα
έκαναν κάποιες
καθημερινές δουλειές που
οι άνθρωποι πραγματικά
εκτιμούσαν.
Και αν
κάνω εντελώς λάθος…
κάποιος μπορούσε να
δημιουργήσει
«υπεραντίληψη», τότε
αυτό αλλάζει εντελώς τον
κόσμο, και θα
εξαρτιόμαστε από όποιον
ελέγχει τα συστήματα.
Μπορεί να βρισκόμαστε σε
μια ουτοπία, ή σε έναν
«Θαυμάσιο Νέο Κόσμο». Ή
σε μια ουτοπία σαν το «Player
Piano»
του
Kurt
Vonnegut,
όπου όλοι εργάζονται,
εκτός από κάποιους που
ζουν στους πύργους τους.
Για να
είμαι ειλικρινής,
πιστεύω ότι αυτό ξεπερνά
τις τρέχουσες
δυνατότητες της
βιομηχανικής μας
κοινωνίας. Αν αρχίσει να
αλλάζει, θα αλλάξω γνώμη
πολύ γρήγορα. Απλώς δεν
το έχω δει ακόμα.
Πηγή: CNN
|
