|
Όλα αυτά
είναι καλά και οι ξένοι
θα πρέπει να τα
υποστηρίξουν, αλλά δεν
πρέπει να επιτρέψουν
στον πρόεδρο της
Τουρκίας, Recep Tayyip
Erdogan, να
χρησιμοποιήσει την
ειρήνη ως προπέτασμα
καπνού για καταστολή.
Έχοντας κυβερνήσει για
πάνω από δύο δεκαετίες,
πρώτα ως πρωθυπουργός
και στη συνέχεια ως
πρόεδρος, ο ισχυρός
άνδρας της Τουρκίας
σκέφτεται ανοιχτά μια
ακόμα θητεία στην
εξουσία. Για να έχει την
ευκαιρία, χρειάζεται το
κοινοβούλιο να
επισπεύσει τις
επερχόμενες προεδρικές
εκλογές, που έχουν
οριστεί για το 2028, ή
να εγκρίνει ένα νέο
σύνταγμα, το οποίο θα
επαναπροσδιορίσει τα
όρια της θητείας του.
Καθώς δεν έχει τις
ψήφους που χρειάζεται
για κανένα από τα δύο,
μπορεί να προσφέρει
στους Κούρδους
παραχωρήσεις προκειμένου
να κερδίσει το κύριο
κουρδικό κόμμα της
Τουρκίας, το DEM,
διαλύοντας παράλληλα την
υπόλοιπη αντιπολίτευση.
Οι
Κούρδοι, από την πλευρά
τους, δεν θα πρέπει, και
πιθανότατα δεν θα πέσουν
με τα μούτρα σε τίποτε
από αυτά, γιατί,
περισσότερο από τον
καθένα, γνωρίζουν ότι
τίποτα καλό δεν μπορεί
να προκύψει από μια
συμφωνία με έναν
αυταρχικό ηγέτη. Πριν
από μια δεκαετία, ο
προκάτοχος του DEM
πέτυχε μια εκλογική
ανατροπή, στερώντας από
το κόμμα του κ. Erdogan
την πλειοψηφία στο
κοινοβούλιο. Οι
ειρηνευτικές συνομιλίες
με το ΡΚΚ, που είχαν
ξεκινήσει χρόνια
νωρίτερα, κατέρρευσαν
αμέσως μετά, δίνοντας τη
θέση τους σε αστικό
πόλεμο σε όλη τη
νοτιοανατολική Τουρκία.
Χιλιάδες Κούρδοι
ακτιβιστές και
πολιτικοί,
συμπεριλαμβανομένου του
Selahattin Demirtas,
πρώην υποψήφιου για την
προεδρία και ενός από
τους πιο εύγλωττους
επικριτές του κ.
Erdogan, κατέληξαν στη
φυλακή. Ο κ. Demirtas
παραμένει εκεί μέχρι
σήμερα.
Αυτήν τη
στιγμή είναι το κοσμικό
Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό
Κόμμα (CHP) που πληρώνει
το τίμημα επειδή στάθηκε
εμπόδιο στις φιλοδοξίες
του κ. Erdogan. Ο πιο
δραστήριος πολιτικός του
κόμματος, ο Ekrem
Imamoglu, δήμαρχος της
Κωνσταντινούπολης,
συνελήφθη τον Μάρτιο με
χαλκευμένες κατηγορίες
για διαφθορά.
Εκατοντάδες άλλοι,
μεταξύ των οποίων ο
πρώην δήμαρχος του CHP
της Σμύρνης και οι
δήμαρχοι του CHP των
Αδάνων και της Αττάλειας
-τριών από τις έξι
μεγαλύτερες πόλεις της
χώρας- έχουν έκτοτε
συλληφθεί.
Το CHP
επικράτησε του AK στις
περσινές τοπικές εκλογές
-για πρώτη φορά έπειτα
από δύο δεκαετίες. Αφού
δεν κατάφερε να
ανατρέψει το κόμμα στην
κάλπη, η κυβέρνηση του
κ. Erdogan στράφηκε σε
ένα άλλο όπλο: τα
δικαστήρια. Με τη
φυλάκιση του κ.
Imamoglu, ο ισχυρός
άνδρας της Τουρκίας
απομάκρυνε μεθοδικά τον
μοναδικό αντίπαλο που θα
μπορούσε να τον
απειλήσει στις επόμενες
προεδρικές εκλογές
-όποτε κι αν αυτές
διεξαχθούν.
Και όλα
αυτά, υπό το βλέμμα ενός
κόσμου που σιωπά. Με
ντροπιαστική απάθεια, η
Αμερική και η Βρετανία
δεν έχουν ψελλίσει ούτε
μία λέξη κριτικής. Η
Ευρωπαϊκή Ένωση εξέφρασε
«ανησυχία», αλλά σε τόνο
χλιαρό, σχεδόν αδιάφορο.
Και η Γερμανία; Ενώ
αρχικά αντιστάθηκε,
μπλοκάροντας την πώληση
των μαχητικών
Eurofighter Typhoon,
αυτήν την εβδομάδα
υποχώρησε.
Οι
σύμμαχοι της Τουρκίας
οφείλουν να κάνουν
περισσότερα. Να πιέσουν
τον κ. Erdogan να
αναζητήσει ειρηνική λύση
με τους Κούρδους, αλλά
και να τον φέρουν
αντιμέτωπο με την ίδια
του την αυθαιρεσία.
Πηγή:
The Economist
|
