Το φαινόμενο έχει παγκόσμια διάσταση. Στη Σουηδία, τη Νορβηγία, τη Φινλανδία και τη Γερμανία, πάνω από το 40% των νοικοκυριών αποτελείται από ένα άτομο. Σε μητροπολιτικές περιοχές όπως το Παρίσι ή το Τόκιο, σχεδόν οι μισοί κάτοικοι ζουν μόνοι. Ακόμα και στην Κίνα, η επέκταση των πόλεων, οι καθυστερημένοι γάμοι και η μείωση γεννήσεων ενισχύουν την αύξηση τέτοιων κατοικιών.

Ωστόσο, ο κλάδος του real estate εξακολουθεί να λειτουργεί με βάση το πρότυπο της τετραμελούς οικογένειας. Και αυτό οφείλει να αλλάξει.

Η υστέρηση της αγοράς κατοικίας

Παρά τις εξελίξεις, η οικιστική παραγωγή εξακολουθεί να δίνει προτεραιότητα σε κατοικίες μεγάλων διαστάσεων, σχεδιασμένες για οικογένειες. Για όσους ζουν μόνοι, αυτοί οι χώροι είναι συχνά υπερμεγέθεις, κοστοβόροι και ακατάλληλοι για τις ανάγκες τους.

Οι μοναχικοί ένοικοι δεν ενδιαφέρονται για γειτνίαση με σχολεία ή παιδικές χαρές, αλλά αναζητούν καλή συνδεσιμότητα, αίσθηση ανεξαρτησίας και δυνατότητα περιορισμού εξόδων. Παρ’ όλα αυτά, συχνά επιβαρύνονται δυσανάλογα με φόρους, κοινόχρηστα και κόστος συντήρησης — ένα είδος «σιωπηλού τέλους μοναχικής κατοίκησης».

Από τους νεότερους (millennials, Gen Z) μέχρι τους διαζευγμένους ή χήρους, η δεξαμενή των ανθρώπων που ζουν μόνοι διευρύνεται συνεχώς. Και αναζητά νέα μοντέλα στέγασης.

Η άνοδος των ενοικίων με υπηρεσίες

Πολλοί από όσους ζουν μόνοι δεν επιθυμούν ιδιοκτησία. Προτιμούν την ενοικίαση, ιδίως σε κτίρια που προσφέρουν παροχές, ασφάλεια και εμπειρίες. Δεν πρόκειται για πολυτέλεια, αλλά για ανάγκη: γυμναστήρια, χώροι για κατοικίδια, δραστηριότητες κοινωνικής δικτύωσης. Όλα όσα είναι χρήσιμα όταν το σπίτι λειτουργεί ταυτόχρονα ως γραφείο, καθιστικό και ασφαλές καταφύγιο.

Αυτοί οι τύποι κατοικιών προσφέρουν υψηλές αποδόσεις για τους επενδυτές, ιδιαίτερα σε περιοχές με μεγάλη πληθυσμιακή πυκνότητα ή σε αναπτυσσόμενα προάστια. Πλέον, αυτό που ζητείται δεν είναι μόνο στέγη, αλλά εμπειρία διαβίωσης.

Η μοναχική τρίτη ηλικία ως νέα πρόκληση και ευκαιρία

Η πιο θεμελιώδης αλλαγή ενδεχομένως αφορά τους ηλικιωμένους. Η παραδοσιακή εικόνα ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που μετακομίζει μαζί φθίνει. Ο συνηθέστερος ένοικος σήμερα είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα που ζει μόνη.

Η παραμονή στην οικία δεν είναι πάντα εφικτή. Πολλές φορές δεν υπάρχει σύζυγος ή οικογένεια να προσφέρει βοήθεια. Οι ανάγκες για φροντίδα, κοινωνική επαφή και ευκολία συντήρησης κάνουν τις σχετικές δομές απαραίτητες — όχι ως λύση ανάγκης, αλλά ως φυσική εξέλιξη.

Οι επενδυτές που εστιάζουν σε λύσεις για άτομα που ζουν μόνα, που ενισχύουν την αυτονομία και δημιουργούν συνθήκες κοινότητας, θα είναι εκείνοι που θα ανταποκριθούν καλύτερα στις απαιτήσεις της νέας γενιάς δραστήριων και ανεξάρτητων ηλικιωμένων.

Μικρές κατοικίες, μεγάλες ευκαιρίες

Η τάση προς την ατομική διαβίωση δεν είναι πρόβλεψη ή υπόθεση. Είναι στατιστικό γεγονός, καθολικό και διαρκώς εντεινόμενο. Παρ’ όλα αυτά, συχνά παραβλέπεται από τα κυρίαρχα επενδυτικά και αναπτυξιακά μοντέλα.

Οι κατασκευαστές συνεχίζουν να εστιάζουν σε μεγάλα ακίνητα, αδιαφορώντας για τις μικρές μονάδες. Οι χώροι προς ενοικίαση αντιμετωπίζουν τις βασικές παροχές ως δευτερεύουσες, αντί να τις εντάσσουν ως κεντρική υποδομή.

Η ισορροπία έγκειται στον σχεδιασμό περισσότερων σπιτιών για ένα άτομο, με χαρακτηριστικά που εξυπηρετούν πολλές διαφορετικές ανάγκες.