Υπήρχε μια ελπίδα ότι το Ανώτατο Δικαστήριο θα χαλούσε τα σχέδια του Κυριάκου Πιερρακάκη και της επάρατης Δεξιάς κρίνοντας αντισυνταγματικό το νόμο 5094/2024. Αλλά η ελπίδα πέταξε. Το ΣτΕ έκρινε ότι το Σύνταγμα δεν αποκλείει την ίδρυση και λειτουργία αλλοδαπών πανεπιστημίων προερχόμενων από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή από χώρα συμβεβλημένη στην GATS, αρκεί να διασφαλίζεται το υψηλό επίπεδο σπουδών και να προστατεύεται η ακαδημαϊκή ελευθερία. Η παράκαμψη του περιβόητου άρθρου 16 του Συντάγματος είναι γεγονός.

Διότι, κατά ένα μυστήριο λόγο, η ακαδημαϊκή ελευθερία διασφαλίζεται μόνο στα δημόσια πανεπιστήμια. Για παράδειγμα, όποιος γουστάρει ακόμα και περαστικός, μπορεί να εισβάλει και να διαλύει με τη βία μια εκδήλωση στη Νομική Σχολή Αθηνών και να στέλνει φοιτητές στο νοσοκομείο και μάλιστα ατιμωρητί. Διότι αυτό λογίζεται εδώ ως ελευθερία. Η δικτατορία της πολιτικής βίας. Επίσης λόγω της πλέριας συνταγματικής ελευθερίας οι ναοί του πνεύματος μπορούν να καταλαμβάνονται και να καταστρέφονται από ομάδες εφόδου όποτε αυτές κρίνουν ότι κινδυνεύει η «ελευθερία». Και φυσικά στο ιδιωτικό ίδρυμα είναι κομμάτι δύσκολο να επαναληφθούν ανάλογα περιστατικά. Διότι στην ουσία αυτό κατέληξε να εγγυάται το άρθρο 16. Τη δικτατορία μιας θλιβερής μειοψηφίας.

Όσο για το υψηλό επίπεδο σπουδών ας μην το σχολιάσω καλύτερα. Νησίδες αριστείας ναι και βέβαια υπάρχουν και είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτές. Αλλά νησίδες… Διότι δεν υπάρχουν μηχανισμοί που να εξασφαλίζουν ή και να επιβάλλουν καθολικά την αριστεία. Αντιθέτως παρατηρείται άκρατος νεποτισμός, αποκλειστικότητα στη διαχείριση κρατικών κονδυλίων και κοινοτικών προγραμμάτων, προνομιακή άσκηση ελεύθερων επαγγελμάτων και εν πολλοίς προσχηματική αξιολόγηση. Και όλα αυτά κάτω από το πάπλωμα του αυτοδιοίκητου. Διότι αυτό σημαίνει «κρατικό» στην Ελλάδα και πρέπει να το προσέχουμε σαν τα μάτια μας. Και γι’ αυτό εξάλλου οι δυνάμεις της «προόδου» το υπερασπίζονται με τέτοια ζέση.

Αν αξίζει να σχολιάσουμε κάτι είναι ο τρόπος με τον οποίο ο προηγούμενος υπουργός Παιδείας, Κ. Πιερρακάκης, ξεπέρασε τα συνταγματικά και βεβαίως «προοδευτικά» εμπόδια. Με τρόπο τελείως συνταγματικό και με τη συγκατάνευση κορυφαίων συνταγματολόγων της χώρας εκμεταλλεύτηκε το ενωσιακό δίκαιο και τη νομολογία του ευρωπαϊκού δικαστηρίου και επέφερε ένα βαρύ πλήγμα στον ελληνικό ανορθολογισμό και την αντιδραστική «προοδευτικότητα». Διότι κάπως έτσι γίνονται οι καίριες μεταρρυθμίσεις στη χώρα αυτή. Το γεγονός ότι τα κατάφερε αυτός και όχι κανένας προηγούμενος, είναι ζήτημα πολιτικής απόφασης και όχι κατάλληλης μεθόδευσης.

Δεν βρήκε το παραθυράκι ο Πιερρακάκης. Άνοιξε μόνος του τον δρόμο της προόδου. Σπάζοντας τις ιδεοληψίες και τις λεγόμενες δημοκρατικές κατακτήσεις υπό τις επευφημίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Τώρα η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει. Ότι θα προσελκύσει σημαντικά ξένα πανεπιστήμια και κολλέγια, θα μετασχηματιστεί σε εκπαιδευτικό κέντρο της Μεσογείου, θα αυξήσει τον ανταγωνισμό και θα πετύχει μέσω αυτού την ουσιαστική αξιολόγηση όλων των εκπαιδευτικών της ιδρυμάτων. Δημόσιων και ιδιωτικών. Τόσο μέσων των θεσμών της πολιτείας όσο και μέσω της αγοράς. Ο νέος νόμος ρυθμίζει επιτέλους τον χώρο της μη κρατικής ανώτατης εκπαίδευσης και διασφαλίζει κατά το δυνατόν την ποιότητά της. Ταυτόχρονα, όχι μόνο θα κρατάει τα παιδιά της στο σπίτι, αλλά θα δέχεται και ξένους φοιτητές απ’ όλον τον κόσμο δίνοντας έτσι έναν τόνο κοσμοπολιτισμού στα εκπαιδευτικά της πράγματα, που τόσο της λείπει. Όπου το κρατικό συνεργάζεται με το ιδιωτικό τα πράγματα πάνε καλύτερα. Αντιθέτως, η ανελευθερία είναι μάχη οπισθοφυλακών.

Οι καιροί άλλαξαν. Σε άλλες εποχές η Ελλάδα θα δονούταν σήμερα από τις κινητοποιήσεις της αντιπολίτευσης, του φοιτητικού και εκπαιδευτικού «κινήματος» και κάθε άλλου πικραμένου για τη δήθεν βεβήλωση της δημοκρατίας που επιφέρει ο νόμος αυτός. Αλλά δεν άνοιξε μύτη. Διότι το αίτημα των ιδιωτικών ΑΕΙ ήταν ώριμο από καιρό μέσα στην κοινωνία των πολιτών. Φοβίες, προκαταλήψεις και συμφέροντα του πολιτικού συστήματος και της κρατικοδίαιτης νομενκλατούρας ποδηγετούσαν τα εκπαιδευτικά μας πράγματα. Αλλά τα ταμπού υπάρχουν για να πέφτουν. Τελικά την ιστορία την γράφουν οι τολμηροί. Με τη γραφίδα της πολιτικής βούλησης. Ή ο μπαμπούλας της προόδου δεν μένει πια εδώ.

Λεωνίδας Καστανάς (Athens Voice)